Za 18 dec: Schiphol-Texas-Costa Rica
Met slechts een kwartier vertraging klommen we vanuit een besneeuwd Schiphol naar de zon en daar boven zijn we 11 uur blijven ‘hangen’. Ik wordt daar nog steeds niet vrolijk van en ben altijd blij als ik zo’n lange zit achter de rug heb. In Houston, Texas (30*C!) een tussenstop gemaakt en na 4 uur weer de lucht in voor de laatste etappe van 3,5 uur naar San José, hoofdstad van Costa Rica. In het vliegtuig al wat mensen ontmoet die meegaan met deze groepsreis en in San José was de hele club ( 6 mannen en 7 vrouwen). Leuke mensen geloof ik wel. In een busje door het donker naar ons hotel gereden waar ik nu (00.30 uur, zeven uur later dan bij jullie) ga pitten.
Jacquie:
miene leeve god, gelukkig “ben je gevlogen”…! want dat leek wel even anders uit te pakken. als vrouw Holle de bedden schudt ligt heel Nederland op z’n gat… ben heel nieuiwsgierig welk weer jij zult hebben en wat je allemaal gaat doen: we zullen het lezen!! heel veel plezier; see you!
:-)jacquie
Rosemarie:
ha Carla,
quite an experience the Dutch railway company – maar wat zal Costa Rica straks heeeeeerlijk warm zijn 😀
groetjes, Rosemarie
Zo 19 dec: San José – Tortuguera
Vanochtend om 6 (!) uur opgestaan want om 7 uur vertrok ons busje naar Caño Blanco, waar een bootje klaar lag dat ons over een rivier stroomafwaarts door het Tortuguero Nationaal park leidde naar de oostkust (Caribische zee).
Varend zagen we langs de oever allerlei watervogels (ik herkende oa ijsvogels en reigers) en toekans.
We stopten uiteindelijk bij ons verblijf voor de komende dagen, een prachtig aan de rivier gelegen jungle-lodge met voortdurend oerwoudkabaal om ons heen en druk werkende mieren die in kolonne langs mijn deur blaadjes van hot naar her dragen.
We hebben samen uitgebreid in de lodge geluncht en zijn vervolgens weer in ons bootje gestapt, op weg naar het dorpje Tortuguera dat op een landstrook tussen rivier en zee ligt. Dit dorpje leefde vroeger vooral van de houtkap maar nu is er de ingang van het nationale park en het dorp heeft zich daaraan aangepast en leeft nu vooral van het ecologisch verantwoord toerisme.
Op het strand komen elk jaar schildpadden hun eieren begraven en 3 maanden later kruipen de uitgekomen schildpadjes over het strand de zee in. Nu konden we dat nu niet zien. Niet zo’n ramp voor mij want lang geleden zag ik dat wel in Ecuador. Net als de fregatvogels die ook hier statig door de lucht zweven. Ik heb geen fototoestel meegenomen op deze reis, gebruik m’n iPhone voor wat kiekjes, maar soms is het toch wel jammer dat ik geen goede foto’s kan maken met al dat moois om me heen. Aan de andere kant kan ik nu wel al m’n aandacht richten op wat ik zie en hoor en mis ik niks. Bovendien krijg ik na de vakantie wel foto’s van enkele groepsleden met een veel mooiere camera toegestuurd…
Het is hier licht bewolkt en zo’n 30*C en vochtig. Al met al nèt te doen voor mij… Ik heb hier een wifi-verbinding op mijn iPhone en volg de sneeuwperikelen in Limbabwe op de voet. Wat een gedeuns…
Bij zonsondergang (ca 17.30 uur) in een parkje in het centrum aan deze blog zitten schriiven terwijl om me heen de vogels een hels kabaal maakten voordat ze gingen slapen, evenals een hele meute kleine kids die nog láng niet wilden gaan slapen…
Met de hele groep in een restaurantje aan het water gegeten en om 20.00 uur weer de rivier overgestoken naar onze lodge. Daar nog een pilsje gedronken en weer vroeg (met een boek uiteraard) naar bed.
Ma 20 dec: Rumble in the jungle….
Vanochtend vroeg bij zonsopgang gewekt door de brulapen die zich behoorlijk aan het uitleven waren. Omdat ik mijn jetlag nog niet helemaal kwijt was op m’n andere oor verder geslapen.
Gezamenlijk met vers fruit en verse vruchtensappen ontbeten. Het favoriete Costaricaanse ontbijtgerecht is Gallo Pinto, een rijst met bonen prut , die ik vanochtend maar eens uitgeprobeerd heb. Smaakte op zich wel goed, maar is wellicht toch wat veel van het goede op de vroege ochtend.
Na het ontbijt met een plaatselijke gids in een bootje gestapt en dik twee uur door het oerwoud gevaren waar we weer veel vogels (foto: slangenhalsvogel), maar ook apen, een luiaard, een boomleguaan en een kaaiman (foto) ‘gescoord’ hebben.
Onderweg nog een hoosbui over ons heen gekregen maar mijn poncho heeft mij helemaal droog gehouden.
‘s Middags hebben we de hele exercitie nog eens over gedaan, maar dan over land. De lokale gids leidde ons over een pad dat redelijk goed begaanbaar was. Het hoefde niet, zoals ik eerder in Ecuador meemaakte met een machete opengekapt te worden.
Maar het was wel vochtig, errug vochtig, zó vochtig dat we regelmatig diep in de modder wegzakte. Op zich geen ramp natuurlijk maar ons tempo werd daardoor behoorlijk verlaagd waardoor het toch nog spannend werd. De papegaaien en toekans hadden hun schemerconcett al bijna voltooid toen wij uiteindelijk met de modder achter onze oren bij de boot arriveerden.
De ‘buit’ van vanmiddag: veel prachtige bomen en paddestoelen, vogels, gifkikkertjes, een slang, grote spinnen en muggen, véél muggen…
Anouk:
Mama! Ik dacht wat laat je weinig van je horen, tot ik me herinnerde dat je dat altijd via dit blogje doet 🙂 Goed te lezen dat je het naar je zin hebt, en mooie dingen daar! Hou ons op de hoogte en alvast un sjoen kristmus wah.
Poen van je oudste/wijste/prachtigste
Di 21 dec: Tortuguera-Sarapiqui
Vanochtend na het ontbijt in ons bootje in een uur terug stroomopwaarts naar Caño Blanco gevaren. Er zijn geen wegen hier dus alle vervoer gebeurt over het water.
De boottocht was zalig. Alhoewel het bloedheet was zorgde de wind voor de nodige verkoeling en ik genoot volop. Onderweg weer een luiaard hoog boven ons als een vormloze zak op een tak zien liggen en verder veel toekans gezien die soms een stukje met ons mee vlogen.
De natuur is hier magnefiek mooi en blijft verrassen.
Met een busje onze weg noordwaarts vervolgd naar Sarapiqui, richting de grens met Nicaragua. Onderweg kilometers bananenplantages gepasseerd en verder veel mango-, ananas, en papayaaanplant. Af en toe een weilandengebied met gewone loofbomen, magere runderen en koereigers.
Bij een van de bananenplantages zijn we gestopt en kregen we een rondleiding. Datzelfde kregen we bij een koffieplantage die diep verscholen in het oerwoud lag. Daar kregen we een practicum chocolademaken van de cacaobonen van de plantage en lieten ons het resultaat goed smaken.
Om bij die koffieplantage te komen moesten we een 300m lange en 30m hoge hangbrug over. Durfde ik eigenlijk niet, maar deed ik toch. Erg spectaculair, vooral toen ik onderweg in een boom naast me een luiaard ontdekte!
De groep waar ik mee reis is erg gezellig. Veel gelijkgestemden en zowaar enkel iPhone-addicts erbij. Verder hebben we een gezamenlijke liefde voor ‘Imperial’ (het lokale bier) ontdekt…
Nanny:
Leef maedsje,
Wat heb jij al veel moois gezien en al van alles beleefd. Wees blij want ingesneeuwd zijn is nog saaier dan een nacht op Schiphol!
Verheug me al op het vervolg. Geniet ervan.
Liefs,
Nanny
Andrée:
he mama! klinkt mooi allemaal!! ik hoor alweer dat je druk aan het partyen bent met de rest van de groep daar? kan je tussen je katers door nog wel van de natuur genieten?;) in ieder geval heel veel liefs van mij en alvast een fijne kerst!
kusjes, andree
Wo 22 dec: Sarapiqui – La Fortuna
Gisteravond in het donker met de zaklantaarn op zoek gegaan naar kikkertjes en inderdaad enkele beestjes gespot. Toen ik daarna in bed wilde gaan lezen viel overal de stroom uit en ben ik overgeschakeld op een ebook op m’n iPhone. Erger was dat de airco het nu ook niet meer deed en ik heb daarom dan ook niet zo best geslapen.
Vanochtend in de regen op de veranda ontbeten en van daaruit hadden we een prachtig zicht op de meest bijzondere vogels, kolibri’s en eekhoorns.
Onderweg met het busje naar La Fortune spotten we een bosje met een stuk of 8 leguanen in en onder de bomen. Erg indrukwekkend en mooi.
Bij La Fortuna, aan de voet van de Arena-vulkaan, ons kampement {eco-lodge mét zwembad) opgeslagen. Deze vulkaan staat op de top-tien lijst van meest gevaarlijke vulkaan en in 1998 is de laatste uitbraak geweest. Sindsdien komt er constant stoom uit de krater en ‘s nachts zie je de rode gloed van het vuur.
Na een korte siesta met ons busje naar boven gereden, naar het begin van het nationale park. Van daaruit verder omhoog gelopen tot waar we helaas niet verder mochten omdat het anders letterlijk te warm onder onze voeten zou worden.
Via een grote omweg weer terug gelopen en onderweg o.a. veel neusbeertjes gezien die in de bomen hingen of de grond voor onze voeten aan het loswroeten waren. Later, toen de schemering al was ingevallen, vlogen ons de vleermuizen rakelings langs de oren.
Do 23 dec: Lazy sunny river…
Vanochtend om half zeven (!) met ons busje noordwaarts gereden naar Los Chiles, een grensovergang met Nicaragua. We passen onze excursietijden aan de plaatselijke fauna aan en dat betekent dat we soms schandalig vroeg uit de veren moeten….
In Los Chiles in een bootje gestapt en zuidwaarts over de rivier door het natuurpark Caño Negro gevaren. Het was prachtig zonnig weer en ik heb de hele tijd voor op de boeg met m’n voeten in het water gezeten. Terwijl de gieren, reigers, ooievaars en (grote!ff) ijsvogels boven en rondom ons vlogen zagen we aan de oevers o.a. kaaimannen en kraagobelisken en in de bomen diverse aapsoorten (zelfs een zeer zeldzame, oranje albinoaap gespot!) en leguanen. En dat zijn dan nog maar de dieren!
Het oerwoud zelf is prachtig en zeer divers. Er groeien de meeste bizarre vormen van bomen en planten en de bloemen en bijbehorende vlinders zijn prachtig, zowel qua vorm als qua kleur. De fotografen onder ons hadden de tijd van hun leven en hingen continu over de bootrand. Ikzelf heb rustig aan gedaan en alleen wat kiekjes met m’n iPhone gemaakt als het betreffende dier zowat voor m’n neus stond/hing/vloog. De goede foto’s van de anderen kan ik na onze reis wel van het internet plukken…
In Los Chiles geluncht en daarna terug gereden naar onze lodge bij de Arenalvulkaan die helaas helemaal door wolken omgeven was. De geplande trip ging daarom niet door. Geen probleem, eerst maar eens een siësta gedaan.
‘s Avonds met de groep in het dörrep gegeten.
Vr 24 dec: La Fortuna – Rincon de la Vieja
Vanochtend vroeg ons boeltje weer opgepakt en langs het Arenalmeer naar het westen gereden. Al gauw kwamen we in een totaal ander landschap terecht; veel droger, kaler en platter. En lekker veel zon!
Halverwege de middag arriveerden we bij Rincón de la Vieja N.P., een zeer actieve vulkanische bergketen waar tientallen rivieren en beken ontspringen temidden van een bijzondere junglevegetatie met wederom veel kapucijnerapen, brulapen, slingerapen, neusbeertjes, gordeldieren en vogels.
De lodge waar we logeren is zeer sfeervol, met eenvoudige hutten met horrengaas ipv ramen, dus volop kabaal ‘s nachts.
Terwijl het in Nederland midder(kerst)nacht was genoten we hier van een luie borrel en een prachtige zonsondergang. Na het diner nog lang buiten gezeten met salsamuziek op de achtergrond. Mij hoor je niet klagen…
Lisette:
Ha jij daar in je zonnige La Fortuna…hoe toepasselijk de naam om kerstavond door te brengen. Wij hadden gisteren het geluk om met allebei onze auto’s in de greppel te glijden. Ann links van het huis, ikke rechts van het huis. Het geluk van landelijk wonen zijn de buren die komen redden. Heb een goede kerstmis daar!
lisette
Nanny:
Ha die Carla, allereerst een goed kerstfeest gewenst daar in de jungle. Wees maar blij dat je daar bent, hier was en is het bar. Zuid-Limburg is zowat geïsoleerd.
Wat een mooie tochten, zoveel moois te zien.
Geniet ervan, Veel liefs,
Nanny
Rosemarie:
Ha Carlita,
Prachtige foto’s! daar en hier ook overigens – vandaag (25/12) liggen de mooie sneeuwlandschappen onder een strakke blauwe lucht en glinsterende zon!
Veel liefs Rosemarie
Za 25 dec: Vulkanische hoogstandjes…
Vanochtend met ons busje naar het begin van het nationaal park Rincon de la Vieja gereden en daar aan een wandeling over de vulkaanhelling begonnen. De laatste eruptie van deze vulkaan dateert van 1998. En sindsdien komt op diverse plaatsen stoom uit de berg; gewoon als naar zwavel stinkend rook uit spelonken (funeroles) of als bubbels uit grote poelen van grijze, kokende modder.
We volgden een pad over linke hangbruggen en gladde rivierkeien en langs gloeiende stoomgaten en pruttelende moddelpoelen. Onderweg o.a. een goudhaas en een bruine pauwachtige vogel gezien.
Filmpje: Pruttelende modderpoel
Terug bij het startpunt van de wandeling splitste de groep zich; een deel liep door naar een waterpalm en de rest ging met ons busje terug naar onze lodge.
Ik besloot dat het hoog tijd was voor en solowandeling en ging in m’n eentje lopend op weg naar huis via een sluiproute die de lokale gids mij aanbevolen had. Wat hij mij niet verteld had was dat ik onderweg bij twee splitsingen een keuze moest maken, en dus al helemaal niet wélke keuzes dat dan wel moesten zijn…
Dat werd dus een kwestie van try and error: een pad dat doodliep op een ondoorwaadbaar riviertje, een pad waar maar geen eind aankwam en dat uiteindelijk op een weggetje uitkwam waarbij ik de keuze links/rechts moest maken en uiteraard de verkeerde kant op gokte (leerpunt: echt nóóit rechts kiezen!), etc.
Op een gegeven moment liep ik op een kale hoge vlakte terwijl boven mij een joekel van een kalkoengier boven mij bleef circelen. Die had blijkbaar minder vertrouwen in een goede afloop dan ikzelf…
Onderweg nog veel mooie dingen gezien: enkele 15 cm grote felblauwe morpho-vlinders, een grote kever, een omgekapte boom waarbij je de divers gekleurde houtstrucfuur mooi kon zien, een stekelvarken, etc.
Uiteindelijk arriveerde ik weer bij de lodge waar ik een heerlijke duik in het kleine zwembad nam en de rest van de dag heerlijk heb liggen luieren.
Zo 26 dec: Rincón de la Vieja – Monteverde
Vandaag weer een reisdag, in zuid-oostelijke richting, naar Monte Verde.
Met ons busje over een hopeloze kuilenweg door de heuvels naar Santa Helena gereden en onderweg naar het Monteverde-park hadden we een prachtig uitzicht over de heuvels en de Golf van Nicoya.
In Santa Helena wat rondgelopen (niet veel loos wat mij betreft) en vervolgens hogerop naar onze lodge gereden en daar de rest vd middag wat geluierd. Het was er verrekte koud en winderig dus ik ben mooi binnen in m’n hut gebleven.
Om 6 uur had ik ingetekend voor een avondwandeling met zaklantaarn. Op weg daar naar toe zag ik in een boom bij mijn hut een luiaard die in de heftig heen en weer waaiende boomtakken aan het stunten was. Ik heb er een hele tijd naar staan kijken.
Filmpje: luiaard aan in actie (nou ja…)
Toen gauw door naar de bushbush waar, door de storm, helaas niet zo heel veel te zien was. Vooral slapende vogels die nu eens goed bekeken konden worden omdat ze mooi stil bleven zitten.
Ik was verder erg blij met m’n bergschoenen die me een beschermd gevoel gaven toen we een tarantula ontdekten. Een prachtige vuistgrote vogelspin die voor haar hol op langslopende prooi zat te wachten.
Na de wandeling met m’n groep bij een pizzeria in het dorp gaan eten.
Ma 27 dec: Het hangt in de lucht en het zweeft…
Vandaag mezelf weer eens overtroffen! Vanochtend al vroeg met een fourwheeldrive door de miezerregen en over modderige weggetjes bergopwaarts gereden naar het Selvatura-park.
Daar een canopyticket gekocht en met een groep Japanners en Amerikanen in weer een ander busje verder bergopwaarts gereden.
We kregen een tuig omgesnoerd, een helm opgezet en leren handschoenen. Vervolgens moesten we naar een hoog plateau in een boomtop klimmen. Alleen dát al durf ik doorgaans niet, maar het ging goed.
Boven aangekomen werden 2 kabels van mijn tuig aan de horizontale glijkabel bevestigd. Eén met een wiel waarmee ik langs de luchtkabel zou glijden en één zekerheidskabel met gewoon een lus voor als de eerste het zou begeven…
En toen was het een kwestie van in het tuig gaan hangen, met de linkerhand de hangkabels vast houden en met de rechterhand de glijkabel achter me omvatten om tijdens de vlucht ‘ recht’ te hangen.
Afremmen gebeurde door met de leren handschoenen met m’n volle gewicht aan de kabel te gaan hangen en dan maar hopen dat ik aan het eind van betreffende kabel niet tegen de boom botste…
Het was een parcours van zo’n 3,5 km, waarin 12 ‘vluchten’ van boomtop naar boomtop werden gedaan, zowel boven de boomtoppen als dwars door de jungle, met verschillende dalingspercentages (en dus snelheden). De langste vlucht was 1 km en ging over een groot dal. Het stormde en regende behoorlijk dus ik waaide alle kanten uit en kreeg zo een goed idee van dit nevelwoud….
Al met al was het een magnefique ervaring. Prachtig om zo boven de bomen te zweven en, tusssen de bomen door, al die vreemde planten die op de bomen leven (oa boomorchideën) van dichtbij te kunnen zien.
En al met al gewoon heel knap van mezelf natuurlijk…
Na een lunch in het park nog de grote vlindertuin bezocht en naar het kolibri-gebied gegaan.
Terug in m’n lodge was ik doorweekt en door en door nat en zelfs na een hete douche bleef die kou hangen, ook al omdat m’n kleren hier continu klam zijn vanwege de hoge vochtigheidsgraad. Daarnaast heb ik al 2 dagen een vreselijke jeuk over m’n hele lijf van k*tvliegjes die me in onze vorige pleisterplaats gestoken hebben.
Kortom….het is wel afzien, zo’n trekking….
Andrée:
he mama,
alles flex daar in costa rica? ben je flink de bloemetjes aan het buitenzetten?:) heb al een aantal keer je blog gelezen, ben erg jaloers want het klinkt allemaal supermooi en ook lekker warm!
heeeel veel kusjes en veel plezier daar! liefs, andree
Di 28 dec: Monte Verde – San Gerardo de Dota
Vandaag zuidwaarts over de ‘Carretera Panamericana’ via San José en Cartago naar San Gerardo de Dota, dat in een diep dal ligt, gereden. Het einddoel van vandaag was een prachtig gelegen lodge in een vogelrijk gebied, waar de zeldzame quetzal soms te zien is (gaan we morgen naar op zoek) en waar je bij wijze van spreke struikelt over de kolibri’s, gewoon hier naast mijn hut.
Het was een lange busreis en we hebben in San José, de hoofdstad, een tussenstop van 2,5 uur gemaakt. Ik vind het geen bijzondere stad. Heb wat op de markt (een soort kashbah) rondgelopen, toen wat brood gekocht en vervolgens in het stadspark op een bank in de zon geluncht.
‘s Avonds met z’n allen hier in het restaurant gegeten en daarna nog lang bij de bar gezeten. Het is een gezellige groep mensen en we lachten veel samen. Benieuwd of dat de tweede helft vd reis ook zo goed zal gaan…
Marie-José:
Hoi Carla,
Wat een prachtige foto’s en mooie verhalen. Volgens mij overtref je jezelf met die hangbruggen en hangen aan dat touw in de jungle.
Wat fijn dat de groep ook gezellig is tot nu toe, is altijd mooi meegenomen.
Nog heel veel plezier en “genietmomenten”.
Groet, Marie-José
Wo 29 dec: San Gerardo de Dota – El Silencio
Vannacht als een marmot geslapen in mijn hut aan de oever van een snel stromend riviertje. Dat maakte zóveel kabaal dat ik niks heb meegekregen van de hoosbuien die we, volgens de andere groepsleden, ‘s nachts over ons heen hebben gekregen.
In de jungle waren vanochtend echter duidelijk de gevolgen van de hoosbuien te merken; de paden waren erg modderig en glad en diverse planten die normaal hoog in de bomen groeien waren naar beneden gedonderd.
Maar goed, we waren dus op zoek naar een querzal en we hebben er zowaar een gespot. Hoog boven ons zat een prachtexemplaar en als toetje vloog hij na een tijdje weg zodat we ook zijn mooie onderkant konden bewonderen. Heel sympatiek van hem.
Vlak bij onze lodge een klein kolibrinest ontdekt met daarin héle kleine kolibrietjes. Zéér bijzonder.
Na de lunch ons boeltje weer bijeen gepakt en in ons busje verder naar het zuiden gereden, naar de boerencoöperatie ‘El Silencio’ bij Dominical aan de kust. Deze lodge is opgezet door lokale boeren die moeite hadden het hoofd boven water te houden. Daarnaast hebben ze een ‘wildlife rescue centre’, een boerderij waar biologische producten worden verbouwd en de lokale school opgezet.
Na het diner kwamen de speelkaarten en schaakspellen op tafel, en het nodige bier uiteraard.
Er waren behalve ons nog een stuk of 15 studenten uit Quebec in het restaurant die vrijwilligerswerk deden in de coöperatie en een verjaardag vierden. Al gauw werd er een gitaar bij gehaald en zaten we met z’n allen te zingen.
Ook nog een hele tijd met Annabel, een sociologiestudente uit Montreal zitten praten over mijn werk en haar studie en onderzoeken. Ze had oa onderzoek gedaan naar de aanpak ven werkloosheid in diverse landen en kende zelfs het begrip minderheidsregering…
Do 30 dec: El Silencio – Dominical
Vanochtend een uitgebreide en zeer interessante rondleiding gekregen van een lokale gids die ons alles vertelde over de geschiedenis en het functioneren van de coöperafie, over de oliepalmplantage, de dierenopvang, de tuinbouw, etc.
Daarna naar Dominical vertrokken waar we onze intrek namen in een luxe hotelcomplex met eigen terras mét privé-hangmat en de pool op 5 mtr afstand met rondom diverse toekans in de bomen.
Heb al m’n spullen weer eens gewassen en ben vervolgens met een boek aan het zwembad gaan liggen… en vervolgens in slaap gevallen natuurlijk…
Rosemarie:
Ha Carla,
Wat een enorme variatie aan indrukken – prachtige foto’s (allemaal met de phone????) – je gaat in ieder geval met inspirerende bagage het nieuwe jaar in!
Liefs, Rosemarie
Nanny:
Hoi Carla,
Net een paar blogs gelezen, ik liep een beetje achter. Wat heb ik genoten van je spannende belevenissen en je prachtige foto’s. Wat heerlijk dat je dit kunt doen en wat fijn dat je me daarin laat meegenieten.
Inderdaad veel inspiratie voor het nieuwe jaar.
Veel liefs, Nanny
Vr 31 dec: Het drijft in de Pacific en het snorkelt…
Oudjaarsdag. Vanochtend met 4 andere groepsleden om 6(!) uur zuidwaarts vertrokken naar het dorpje Sierpe. Daar op een bootje gestapt dat ons via een lange rivier met mangrovebossen (krokodil gezien) 25 km buiten de kust heeft gebracht waar we in het lekker warme en helderblauwe water zijn gesprongen om te snorkelen.
Dat was echt helemaal geweldig. In feite zweef je gewoon boven een hoog gebergte, alleen zie je de diepe dalen niet omdat het daar te donker is. Met de zwemvliezen kon ik snel vooruit komen en volgde ik een ‘bergkam’ waar omheen massa’s grote en kleine vissen zwommen, in scholen of solitair, met de meest spectaculaire kleuren en patronen.
Op een klein onbewoond eiland, Isla Caño, hebben we uifgebreid geluncht op een autentiek Bountystrand en de rest van de middag doorgebracht met luieren, zwemmen, en walvissen & dolfijnen spotten (is niet gelukt).
Wel zagen we op de terugweg een sailfish (soort zwaardvis, zo’n 2 mtr lang) en langs de rivier een kaaiman en een groep doodshoofdaapjes.
‘s Avonds samen in ons hotelcomplex gegeten met lifemuziek erbij. Halverwege het diner kwamen we er achter dat de meerderheid van onze groep (waaronder ik) geen zin had om tot 12 uur op te blijven.
We hebben daarom om 10 uur aan het zwembad de kurken laten knallen en daarna ben ik m’n koffers gaan inpakken want we zouden de dag erna alweer om 8.00 uur naar onze volgende etappeplaats vertrekken. Om 11 uur ben ik gaan slapen en pas om 7 uur in het volgende jaar werd ik wakker…
Za 1 jan: Dominical – Corcovado NP
Vanochtend met ons busje zuidwaarts naar Golfito vertrokken en daar de boot naar Puerto Jiménez, aan de overkant van de Golfo Dulce genomen.
Na een lange lunch reden we verder met drie 4×4-jeeps die ons over een zeer slechte kuilenweg (met enkele ‘natte oversteken’ van kruisende riviertjes) in 2 uur naar Carate brachten waarna we nog een uur over het strand naar onze eco-lodge moesten lopen.
Links van ons de ruige zee en een prachtige zonsondergang, rechts het hoog oprijzende oerwoud. Verder hoog in de lucht V-formaties van grote zeevogels, laag boven het water kolonnes pelikanen en in de bomen een arend en wat apen. Daar zijn eigenlijk geen woorden voor…
In dit gebied zijn geen wegen dus alles moet lopend of met paard & wagen over het strand aangevoerd worden. Ook is er geen electiciteit, alleen het hoofgebouw (receptie en restaurantje) maakt gebruik van een generator.
De hutten zijn verspreid over de helling gebouwd en het is steeds weer een flinke steile klim om daar te geraken.
Maar even boven is het uitzicht dus overweldigend en kun je verder onder de boomtoppen door het bos in kijken en zelfs het strand is in de verte te zien.
De ruime (4*4m) tenten zijn op houten vlonders gezet met aan de voorkant een terras met 2 luie stoelen en uitzicht op bos en zee en aan de achterkant een ‘badkamer’ in de buitenlucht, bestaande uit een wastafel, toilet en douche met een flinke straal koud grondwater dat uit een kokosnoot spuit.
Heel bijzonder om in het donker buiten op ‘de doos’ te zitten terwijl een paar oplichtende ogen van een onbekend katachtig dier je aanstaren…
In de tent staan 2 bedden en een tafeltje en aan alle kanten zijn grote ‘ramen’ van horregaas zodat je alles om je heen ziet én hoort. Allemaal héél erg bijzonder en sfeervol.
In het restaurantje kregen we een eenvoudige maaltijd voor gezet en al gauw daarna ging ik met m’n zaklantaarn op weg naar mijn ‘boomhuttent’ hoog op de helling. Het was warm en klam en het zweet gutste langs m’n rug.
In de tent m’n bivak, zo goed en zo kwaad als het ging in het schijnsel van een kaarsje, ingericht (zekerheidshalve toch maar m’n klamboe boven het bed opgehangen) en toen buiten een koude douche genomen en in bed gestapt.
De zeebranding maakte een behoorlijk kabaal maar na verloop van tijd kon ik steeds meer ander (oerwoud-)geluiden onderscheiden. Het gefluit van allerlei gevogelte natuurlijk, maar ook het gesmak van een aap aan de andere kant van het horregaas…
Zo 2 jan: Leven als Dios in Costa Rica…
Vanochtend bij dageraad wakker geworden maar nog lang onder m’n klamboe blijven genieten van de geluiden om me heen. Toen buiten gedouched en daarna op m’n terras zitten lezen en schrijven.
In een boom verderop zag ik een Tayra (grote marterachtige) die naar beneden klom, een hele tijd op de grond rondsnuffelde en toen in het groen verdween.
Naast de bijzondere ‘grote’ dieren die we hier spotten is er natuurlijk ook het nodige kleinere gespuis dat in min of meerdere mate overlast veroorzaakt. De kikkers, sprinkhanen (op de foto een bidsprinkhaan), hagedissen en gekko’s her en der in bad- of slaapkamer horen wat mij betreft tot de ‘gezellige’ categorie. Maar met muggen, steekvliegen, strandvlooien, en vast nog meer beestjes waar ik geen weet van heb, ben ik minder blij. Mijn lijf zit al 2 weken onder allerlei jeukende bultjes en onbestemde rode vlekken, al ga ik er steeds relaxter mee om. Dat hoort er gewoon bij als je in deze streken zoveel buiten bent, evenals de wisselvallige buien en de klamme hitte.
Na het traditionele ontbijt met roerei en Gallo Pinto een lange sfrandwandeling gemaakt. Het was bloedheet en ik wisselde het lopen in de branding af met zitten op verweerde boomstammen om wat te lezen, te schrijven of om zomaar wat te genieten.
Daarna zocht ik het hogerop in een luie stoel in het ‘park’ van onze lodge. Zon, uitzicht op zee, leuk boekje (Bruce Chatwin), cola-light, lekker briesje…
Tijdens de uitgebreide lunch (ja, ja, het is hard werken hier) overgestapt op de witte wijn en aansluitend de luiersessie plichtsgetrouw voortgezet.
Het eind van de middag alleen doorgebracht op m’n privé-balkon in het bos waar een squirl uitgebreid zijn (haar?) kunsten op een boomstam vertoonde en twee neusberen die elkaar spelend achterna zaten.
Tegen zonsondergang weer naar het strand beneden gelopen voor de zonsondergang (die achter wolken verscholen ging) met aansluitend borrel, diner, afterdrinks, etc….
Truus:
Even gekeken: je bent behoorlijk ondernemend (geweest) in 2010. Heb je tussendoor nog tijd om te werken of doe je daar niet meer aan?
Ik hoop dat je nog geniet van je verblijf in het regenwoud. De foto’s zijn schitterend.
Kom goed thuis,
Groetjes
Truus
Ma 3 jan: Op zoek naar goud…
Na de luierdag van gisteren vanochtend met vijf andere ‘helden’ om 6 uur vertrokken voor een tocht langs de kust door het regenwoud.
We waren vroeg vertrokken vanwege de hitte maar het was meteen al bloedheet en klam en onze kleren waren binnen de kortste keren doorweekt.
Daarnaast moesten we regelmatig riviertjes doorwaden met het water tot boven de knieën. Dus bergschoenen (noodzakelijk ivm slangen) uit en dan proberen zo droog mogelijk aan de overkant te komen. Lukte niet altijd…
Onderweg veel gezien: wasbeertje, capucijnerapen, slingerapen, gieren, pelikanen en diverse andere vogels waarvan ik de naam vergeten ben.
In dit gebied werd vroeger naar goud gezocht en we hebben diverse resten van de nederzetting terug gevonden: funderingen van huisjes, verroeste machines, de machinekamer van een aangespoelde boot en ook enkele graven.
Na een ijskoude douche de middag (doodmoe van de 6 uur durende tocht) alleen met een fles wijn op m’n privé-balkon in de bush doorgebracht; zo’n mooie ‘room with a view’ vind ik nóóit meer…
Di 4 jan: Corcovado – Puerto Jiménez
De laatste nacht in mijn boomtenthut weinig geslapen ten gevolge enorme buien die door het gebladerte naar beneden kwamen en een waanzinnig kabaal maakten. ‘s Ochtens was het gelukkig weer droog maar omdat de paden nog nat waren was het nog een hele toer om heelhuids over de gladde helling naar beneden te komen.
Na het ontbijt eerst nog een uurtje in de zon van de zee genoten en toen in m’n eentje het eerste deel van de terugweg aanvaard: een uur zuidwaarts over het strand gelopen. Daarna gezamenlijk met jeeptaxi’s verder naar Puerto Jiménez.
Puerto Jiménez was vroeger de pleisterplek van de goudzoekers en langzaamaan begint het zich nu wat op toeristen te richten. Er is een bank, een postkantoortje, een begrafenis-ondernemer (?!), wat supermarktjes en 2 restaurantjes.
Vanmiddag eerst maar eens solo een korte trail door de mangrovebossen gevolgd. Een krokodil, een leguaan, een groep capucijnenapen en twee over het water lopende groene obeliskvrouwtjes (soort waterhagedis) gespot, een uitermate komisch gezicht.
Aansluitend het dorpje verkend; de buitenwijk waar de schamele huisjes een start/landingsbaan (!) aan de overkant van hun stoffig straatje hebben liggen en de hoofdstraat met wat hopeloze (en eveneens stoffige) toeristenwinkeltjes.
Eigenlijk was het belachelijk om op dat tijdstip in die hitte (> 35*C) daar te lopen, maar ja, we zouden er maar 1 dag blijven en ik had het nodige over de geschiedenis van het dorpje gelezen en wilde het gewoon goed bekijken.
Als beloning na afloop van de tocht in het lauwe (!) water van de baai gesprongen, wat gezwommen en na een douche op ‘ons’ terras aan de borrel, gevolgd door het diner, begonnen.
Wo 5 jan: Puerto Jiménez – Manuel Antonio
Vanochtend, terwijl de rest nog sliep, om 7 uur naar de bakker in het dorp gelopen want in de restaurantjes viel nog geen ontbijt te krijgen.
Het was, na een buiige nacht, wederom broeiend warm en m’n kleren waren binnen de kortste keren weer doorweekt. Aan het water m’n broodjes en vruchtendrank verorberd en geobserveerd hoe het dorp tot leven kwam.
Om half negen stapten we op de boot naar Golfito, aan de overkant van de baai.
Daar wachtte Luís, onze lokale chauffeur, ons op die ons noorwaards naar onze laatste pleisterplaats Manuel Antonio bracht.
Daar geluncht, een laatste vakantiewasje gedaan en de rest van de middag, omdat het regende, lezend bij mijn huisje in de prachtige hoteltuin doorgebracht.
‘s Avonds samen in het dorp gaan eten in een restaurant dat rondom een vliegtuig was gebouwd (in het vliegtuig zelf bevond zich de bar).
Margriet:
Wauwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww, Carla!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! GEWELDIG!!!!!!!!!!!!!!! MAAK ONS MAAR LEKKER!!!!!!!!!
Geniet er nog maar van en tot de 13e!
Margriet
Do 6 jan: Laatste luie loodjes…
Vandaag een dag alleen op stap geweest. Met de bus naar het strand van Manuel Antonio gegaan, daar een snorkelset gekocht en toen door het natuurpark ‘Manuel Antonio’ naar een ander strand gelopen waar goed gesnorkeld zou kunnen worden.
Dat viel helaas tegen, de zichtbaarheid onder water was knudde, waarschijnlijk als gevolg van de regen van gisteren en vannacht.
Tja, en dan ga ik mij toch al gauw vervelen, al is het nóg z’n mooi bountystrand.
Heb wel nog een tijdje een groep doodshoofdaapjes geobserveerd die de strandtas van een zwemster aan het plunderen waren en de buit in een palmboom iets verder op gingen opeten.
Twee neusbeertjes wilden diezelfde truc uithalen, maar bleken net niet behendig genoeg om de klus te klaren.
Terug bij de ingang wat souvenirs voor mezelf gekocht en de bus gepakt naar het dorpje Quepos waar ik wat rondgelopen en geluncht heb.
Toen met een taxi terug naar m’n huisje in het hotelpark en daar in alle rust zitten lezen en van het groen en de vogels om me heen genoten, af en toe onderbroken door een plons in het zwembad want anders was het niet te harden in die hitte.
Morgen weer vroeg op voor een boottocht door mangrovenbossen en aansluitend met ons busje door naar San José waar, na een korte nacht, mijn vliegtuig vertrek.
Nicole:
Hoi Carla,
Wat een fantastische foto’s, verhalen, belevenissen, dieren, wauw, ge-wel-dig gewoon, en wat sjiek dat je jezelf dit gunt . super!
liefs, Nicole