16 juli: Maastricht-Meiringen
Vanochtend na een korte nacht (waarin ik mij de longen uit m’n lijf gehoest heb) enigszins beroerd om 6 uur uit Maastricht vertrokken en onder een strak blauwe lucht, met de airco op 2 en de iPod op ‘sing along’ via België, Luxemburg en Frankrijk naar Zwitserland gereden.
Om half twee zag ik de eerste besneeuwde top (prachtig!) en een uurtje later reed ik Meiringen binnen, een kneuterig Alpendorp met een hoog jodelgehalte. Op de foto het uitzicht vanuit mijn hotelkamer.
Na een douche (het is hier érreg wérrem) het dorp ingelopen om wat boodschappen voor morgen te halen. Kwam helaas bij de bakker meteen Hollanders tegen die aan het klagen waren over de hoge prijzen…
Na een terrasje een uurtje geslapen om weer wat op krachten te komen voor morgen maar ik werd mét hoofdpijn en zónder honger wakker. Schoot niet erg op zo.
Heb aan het begin van de avond de andere kant van het dorp verkend en een fiets- en wandeltocht voor morgen uitgezocht in de hoop dat ik mij dan wat minder gammel zal voelen.
Hilde
Hey Carla. We hadden het gisteravond (op het feest van Frank) nog over jou en de e-bikes. Ingrid wil er ook eentje kopen dus die zal wel nieuwsgierig zijn naar jouw ervaringen. En als jij er bij thuiskomst ook eentje aanschaft, dan neem ik die ouwe wel van je over voor een prikkie 🙂
17 juli: E-bike
Vanochtend nog wat gammel opgestaan na een nacht waarin het buiten flink onweerde.Mijn fiets arriveerde om elf uur en ik ben hem meteen gaan uitproberen. Het is een zgn. E-bike met trapondersteuning. Je kunt er uiteraard gewoon mee fietsen, maar er zijn ook drie ondersteuningsstanden waarbij elke trap versterkt wordt. Het lijkt dan wel of je met wind in de rug fietst. Zeer aangenaam mag ik wel zeggen…
Ben eerst naar de Aahreschlugt gefietst. Daar door de lange, hoge en ruige kloof gelopen waar zich met veel geweld een rivier tussendoor wringt. Indrukwekkend. Aan het eind van de kloof een broodje gegeten en vervolgens via een omweg door het bos terug gelopen terwijl de lucht boven mij steeds donkerder werd.
En ja hoor, ik was nog niet terug bij m’n fiets of de regen kwam met bakken naar beneden. Gelukkig stond mijn fiets bij een restaurant dus ik kon lekker een uurtje binnen lezen (pilsje erbij…) tot het droog was. Daarna weer terug naar Meiringen. Onderweg begon het wederom te regen, dus even afgestapt, regenjack aan, en gewoon verder gefietst, held dat ik ben.
Daarna wilde ik wel eens proberen wat m’n fiets allemaal kan dus ben ik aan de andere kant van het dorp steil langs de boshelling omhoog gefietst. In de 1e versnelling, met de ondersteuning op ‘high’, was het nog steeds zwoegen hoor (hoezo ‘wind in de rug’?), maar op een gewone fiets had ik nog geen 25 meter gehaald. Kortom, deze fiets lijkt een succes te worden. Ik heb zekerheidshalve nog 2 wisselzadels uit Maastricht meegenomen zodat ik mijn problematisch stuitje zoveel mogelijk kan ontlasten. Vandaag geen noemenswaardige pijn gehad overigens.
Nu weer terug in het hotel en sindsdien regent het onophoudelijk. Maar…”morgen wordt het prachtig weer”, verzekerde mij de Hotel-Obendirndl daarnet…
Marie-José:
Hoi Carla,
te gekke foto’s zeg. Ik hoop dat alles goed met je gaat. Heb net een hotelletje ten noorden van de Thunersee gereserveerd voor onze terugweg 14 augustus vanuit Toscane, waar we 1 week zitten na die week Blatten bij de Aletsjgletcher. Dan kunnen we nog een avond genieten van de Zwitserse bergen. Er was heel veel volgeboekt rondom Kandersteg-Goppenstein. Geeft dus aan hoe druk het dan zal gaan worden. Nog één week en dan begint voor mij ook de zomervakantie. Yes!!!!!! Ben er onderhand wel aan toe.
Ben je lichamelijk aan het kwakkelen?
Nou, geniet van alles en tot een andere keer,
Marie-José
Jacquie:
nou Caatje had ik even niet in de gaten dat je al weg was…niet op koor vandaag maar het was zaterdag, dat wilde dus nog niets zeggen! wat een mooie foto’s heb je geplaatst: als dat ook de kloof is waar je tegen de klippen op gefietst bent…nou moe!ik hoop dat he het naar he zin hebt en dat je veel moois zult zien!
Anouk:
Hoi mama! Wat leuk dat je fiets zo goed werkt, nu alleen nog mooi weer…! Een troost, wij zitten sinds vandaag in de bergen waar we voor het eerst echt de moesson belevenis echt mee mogen maken. Droog is anders. Ik heb ook al een paar foto’s op Facebook gezet, je weet wel hoe dat werkt toch? Poen van je oudste!
18 juli: Sneeuw!
Vannacht wederom beroerd geslapen, zodra ik ging liggen begon het hoesten. Daarom maar veel rechtop zitten lezen.
Vanochtend brak opgestaan en met hoofdpijn en het zweet op m’n voorhoofd in de koele ontbijtzaal wat geprobeerd te eten. Weer boven toch maar even m’n thermometer opgezocht. Die sleep ik al jaren mee op m’n reizen, had ik nooit nodig, en bleek het nu niet te doen!
Pech gehad, wat pijnstillers geslikt en toch maar gewoon op m’n fiets gestapt en vertrokken richting Interlaken. Niet de kortste weg natuurlijk, nee, het was de bedoeling dat ik via de Grosse Scheideg, een 1962 m hoge pas, zou fietsen. Dat betekende 18 km aan één stuk 1366 km klimmen. En dat ging wonderwel moet ik zeggen. Ik ben alleen halverwege in Rosenlaui afgestapt om wat te drinken, m’n accu om te wisselen en wederom een gletsjerkloof te bekijken.
En toen verder omhoog. Onderweg nog een zwarte alpenland-salamander en een vos (zie foto) gezien.
Verder haalde ik diverse échte wielrenners in mooie pakjes in die zich, blauw aangelopen, het licht uit de ogen aan het fietsen waren of moeizaam hun fiets omhoog aan het duwen waren. Beetje gênant vond ik het wel. Maar aan de andere kant bevestigde het wel m’n mening dat je toch echt een schroef los moet hebben om voor je ‘plezier’ zo’n lijdensweg af te leggen. Bij de afdaling haalden ze mij trouwens weer in, met hun neus op het stuur. Levensgevaarlijk…
Het landschap was ondertussen geweldig. Na elke bocht verscheen weer een nieuw legpuzzelpanorama. En zo kwam ik boven de bomengrens en bij de sneeuw. Prachtig!
Gelukkig voelde ik mij fysiek oké, geen last meer van hoesten of hoofdpijn en ik neem gemakshalve maar even aan dat het transpireren gewoon van de inspanning kwam. Op de top wat gegeten en toen begonnen aan de 32 km lange afdaling.
Halverwege in Grindelwald gestopt en (ondanks mijn hoogtevrees!) de kabelbaan naar de plaatselijke gletsjer genomen. Althans, dan dacht ik. Bovengekomen bleek er nog een forse beklimming te volgen. Toch maar gedaan en vijf kwartier later was ik er, met de tong op m’n zolen.
Daar wat gedronken en toen aan de afdaling begonnen, kabelbaan omlaag, en weer verder op de fiets.
Om zeven uur arriveerde ik in Interlaken, een toeristenstadje met veel mooie, grote, oude hotels en voor de rest vooral veel toeristengedoe, japanners en zwart gesluierde moslima’s. Blijkbaar zet de toeristen-pr bij de verre buitenlandse upperclass zoden aan de dijk.
Over upperclass gesproken… er was een kamer bij het Carlton voor mij gereserveerd. Althans, dat was de bedoeling, maar er was wat fout gegaan en nu hadden ze alleen nog een suite over. Flexibel als ik ben nam ik daar genoegen mee en nu zit ik in een hoekkamer van pakweg 40 m2 met 5 grote ramen, dubbel bed, bureau, tafel, zithoek, keuken, bubbelbad en uitzicht op zowel bergen als het dörrep. Heb bij thuiskomst al gedoucht maar ga straks ook nog maar even het bubbelbad proberen…
19 juli: Het hangt in de lucht en het zweeft…
Tja, het moest er maar eens van komen. Toen ik een paar jaar geleden in Interlaken was zag ik ze al boven het dal zweven, de paragliders, solo of in duo’s. Toen al wilde ik ook de lucht in, maar durfde niet en vond het te duur.
En gisteren dan wederom die prachtige zwevers in de lucht… De beslissing was toen gauw gevallen en ik heb een afspraak voor vanochtend om 9 uur gemaakt. Eerst met de auto omhoog gereden, daar in een weiland de parachute gereed gemaakt, alle touwen en beveiligingskabels op de goede plaats vastgemaakt en vervolgens met z’n tweeën zo’n 15 meter de steile helling afgerend waarna we ‘vanzelf’ de lucht in gingen.
En daar zweefden we dan, op 800 meter hoogte met onder ons Interlaken en de twee grote meren en recht vooruit de besneeuwde toppen van de Jungfrau, de Mönch en de noordwand van de Eiger {van de film!). En ik was niet bang; niet toen we omhoog reden, niet bij de start en ook niet bij het zweven zelf. Ben blij dat ik het uiteindelijk toch gedaan heb!
Vervolgens weer op de fiets gestapt en langs het Thunermeer naar het westen gefietst en vervolgens ‘linksaf’ naar het zuiden en de volgende etappeplaats Kandersteg. Onderweg een hele tijd in een weiland liggen luieren en lunchen. Het fietsen gaat nog steeds prima, heb weliswaar een houten kont maar m’n stuitje houdt zich tot nu toe prima!
Anouk:
Wow wat cool mama!!!!!!
Poen van Anouk
20 juli: Rustig dagje…
Vandaag een rustige dag gehad. Vanochtend met de fiets op de trein gestapt en door de Lötschbergtunnel naar Wallis in het zuiden gereden. Daarna aan een lange afdaling naar het Rhônedal begonnen en vervolgens de Rhône stroomopwaarts gevolgd met regelmatig een pauze langs het water; wat eten en drinken, boekje lezen, dutje doen, etc…
M’n eerste boek ‘The secret scripture’ van Sebastian Barry’ heb ik vandaag uitgelezen. Gaat over een psychiater en zijn 100-jarige patiënte die al 60 jaar in een psychiatrische inrichting in Ierland zit. Na al die jaren weet niemand meer waarom ze daar destijds werd opgenomen en hij probeert daar achter te komen. Ondertussen is zijn patiënte stiekem haar herinneringen op aan het schrijven. Boeiend boek. Ben nu ‘Naakt’ van David Sedaris aan het lezen, een geschifte Amerikaan die hilarische en bizarre verhalen over zijn jeugd beschrijft.
Tenslotte een lange klim door de zengende hitte naar een kabelbaanstation op 1173 m en daar met m’n fiets in de kabelbaan gestapt die ons vervolgens naar Riederalp bracht, een skidorp met nu een hoog geitenwollensokken-gehalte. Het uitzicht is geweldig, vooral bij zonsondergang.
Morgen ga ik weer terug naar het dal en fiets dan verder stroomopwaarts.
Rosemarie:
prachtige foto’s! een landschap om (bijna) aan te raken!
leuk om via jouw verhaal mee te gaan in jouw reisbeweging!
fiets is maatje geworden?
Lieve groet,
Rosemarie
Nanny:
Ha die Carla,
Dank voor je prachtige foto’s en beeldende beschrijving, ik geniet volop mee. Sorry dat het zo stil is in Mestreech maar er waren wat hindernissen die overwonnen moesten worden. En inderdaad speelt de hitte me parten.
Bovendien ben ik echt niet gewend aan bloggen en het komt gewoon niet in me op, sorry! Hoop nu dat het me wat beter af gaat.
Ik blijf je graag volgen.
Veel liefs
Nanny
Cécile:
Hallo globetrotter,
Het is leuk om je op deze manier te volgen. Tot nu toe zie ik oorden waar ik in m’n “jonge jaren”ook ben geweest.Je prachtige foto’s geven ‘n heerlijke,zuivere sfeer weer, alsof ik erbij ben.
Geniet maar volop, maar,…geef je stuitje af en toe de nodige rust!ha,ha,! Voorzichtig bij de Rhonegletsjer!
Veel liefs, ook van Ollie, die je op de voet volgt.
“gruetsiemittenand”!!!!
Cécile
21 juli: Off the road…
Vanochtend eerst volgens planning naar Bettmeralp gefietst, naar nu blijkt een nogal beschaafd soort Valkenburg op 1950m hoogte. Ik heb hier van zaterdag tot vrijdag een hotelletje geboekt van waaruit ik dagwandeltochten wil gaan maken, dus de schrik sloeg me enigszins op het hart toen ik al die mensen zag. Gelukkig blijkt mijn hotel helemaal aan het eind van het dorp te liggen, ver van de meute vandaan.
Volgens m’n fietsprogramma had ik door moeten fietsen naar Fiescheralp om daar met de kabelbaan naar de Eggishorngletsjer (2869m) te gaan, maar omdat ik volgende week toch hier in de buurt zit heb ik dit uitstapje aan mij voorbij laten gaan. In plaats daarvan wilde ik richting dal fietsen, maar dat viel nog niet mee. Auto’s zijn op deze hoogte verboden dus er zijn ook geen echte wegen van/naar het dal. Dat was dus even zoeken en rondvragen. Uiteindelijk wees men mij een onverhard pad dat in het dal zou uitkomen. En inderdaad, een uur later kwam ik, na een lange afdaling door de bossen, met kramp in m’n handen van het afremmen in het dal aan. En toen weer verder, stroomopwaarts langs de Rhône. Omdat ik nogal omgereden was liep ik de kans dat m’n accu het niet zou halen tot m’n eindbestemming, dus ben ik 10 km voor m’n eindbestemming met fiets en al op een boemeltreintje gestapt dat mij naar Münster heeft gebracht.
En daar zit ik nu, in een kneuterig voormalig postkoetshotelletje uit 1903, dat wel een (te kort) hemelbed heeft maar geen internetaansluiting. Geen nood, met m’n wifitracker op m’n iPhone ben ik het dorp ingegaan en nu zit ik ergens op een trap naast een huis waar ze een open wifi-verbinding hebben. Altijd handig….
Een huis verder zit iemand niet onverdienstelijk Keith Jarret te spelen op z’n piano, de zon schijnt, het terras aan de overkant lokt, dus…eh… tot morgen of zo….
Nanny:
Leef Carla,
Net je verslag van vandaag gelezen. Prachtige tocht, nostalgisch bed.
Geniet van het terras en laadt alle accu’s op.
Liefs,
Nanny
Angela:
Carla, wat leuk nu een weglog met jouw belevenissen. Begrijp dat je een fiets met accu hebt aangeschaft….bevalt dat? Voel je je er geen oude tante op? Dalen op zo’n fiets lijkt mij moeilijk omdat je meer gewicht hebt en dus nog harder gaat….pompend remmmen, roept Erik altijd tegen mij, maar dat valt niet altijd mee….
Sterkte met de afdalingen…klimmen is makkelijker…
Angela
22 juli: Haarspelbochten…
Vanochtend verder stroomopwaarts door het Rhonedal gefietst en vervolgens aan de allerlaatste echte klim van deze vakantie begonnen, naar de Grimselpas. Een echte haarspeldbochtenklim die mij eerst boven de boomgrens bracht en daarna bij de sneeuw.
Bovengekomen nog wat doorgeklommen naar de Oberaarsee (2338m), het meer aan de monding van de Oberaargletsjer. Daar heb ik geluncht en ben ik vervolgens aan de lange afdaling naar Handegg, de eindbestemming voor vandaag, begonnen.
Vanavond aangesloten bij een excursie naar de plaatselijke waterstuwmeer-centrale, met 14 Zwitsers en een Zwitserse gids die het Duits verleerd was… Gelukkig was ik al eens eerder in een dergelijke centrale, dus ik kon wel zo ongeveer plaatsen wat ik zag en vulde verder zelf in wat ik niet kon verstaan. En geloof me, het Zwitsers is een zeer lastige taal, óók als je het Duits goed beheerst.
Nanny:
Hoi Fietswielertje,
Je hebt het naar je zin, zoals ik lees. Ik verheug me op de foto’s.
Ondanks wat strubbelingen vandaag misschien mijn speeltje?????
Liefs,
Nanny
23 juli: Es blitzet, es donnert…
Voor vanochtend had ik een bezoek (met kabelbaan) aan de Gelmersee gepland en een wandeling rondom dat meer. Maar helaas, de berg was vanochtend in een grijze mist gehuld dus er viel weinig te zien. Daarom maar op de fiets gestapt voor de 20 km lange afdaling naar Meiringen, eindpunt van deze fietstocht. Na 10 minuten barstte een hevige regenbui los en omdat het er niet naar uitzag dat daar voorlopig een einde aan zou komen ben ik maar gewoon doorgefietst.
Hoezo dure waterdichte jas en waterdichte bergschoenen…..? Nat tot op het bot kwam ik in m’n hotel aan waar ik een heerlijk warm bad heb genomen. Vanmiddag, na lunch en siesta, naar de plaatselijke markt geweest en wat boodschappen gedaan.
Morgen vertrek ik met m’n auto richting Bettmeralp (daar was ik woensdag ook al) waar ik tot donderdag zal blijven om te wandelen, te luieren en wellicht ook weer wat te fietsen…
Rosemarie:
Hmmm, blikseminslagen????
Je houdt het toch wel veilig daar hè?
Lieve groet,
Rosemarie
24 juli: Wisseldag…
Vanochtend met m’n auto naar het zuiden vertrokken, over de Grimselpas naar Bettmeralp, terug dus over de route die ik de afgelopen dagen heb gefietst. Althans…dat was de bedoeling, maar al na een kwartiertje bleek dat de Grimselpas afgesloten was ivm lawinegevaar ten gevolge van het noodweer van gisteren.
Schöne Bescherung… kon ik weer omdraaien en de alternatieve westelijke route via Interlaken en Spiez nemen, met onderweg met auto op de trein door de Lötschbergtunnel (dezelfde tunneltrein die ik eerder met de fiets nam). Het weer was zeer wisselvallig, met af en toe een bui en prachtige wolkenpluimen boven de dalen.
Pas om 3 uur was ik in Betten waar ik de auto geparkeerd heb en met de kabelbaan naar het autovrije Bettmeralp gezweefd ben.
Het weer was inmiddels weer wat opgeklaard en ik heb een korte wandeling door het dorp gemaakt en wat boodschappen gedaan. Ook alvast een wandelplanning voor de komende dagen gemaakt. Morgen de eerste lange wandeling!
Angela:
Bij Maarten problemen met het internet, maar bij Maaik werkt het goed….zijn op Kieka aan het passen, dus alle tijd om jouw blog eens door te lezen.
Wat stoer dat je die vlucht hebt gemaakt….niets voor mij…veel geld betalen voor in mijn broek doen…prima dat jij helemaal niet bang was!
Begrijp nu dat je die e-fiets hebt gehuurd….er gaat toch niets boven zelf trappen, zolang je het nog kunt. Als je zo’n fiets aanschaft, moet je wel je haar grijs laten verven…dat past bij z’n fiets.
Wel fijn dat je stuitje het zo goed doet.
En Carla: natuurlijk deed die thermometer het niet meer: je weet toch: RUST ROEST!
Gelukkig ben je na al die middagdutjes weer helemaal gezond: houden zo.
En nu lekker ongemotoriseerd wandelen.
Wij vertrekken 24/8 naar Montreal. Dus voor die tijd linzenprut komen eten en de glazenwand moet ook nog bewonderd worden. Plan is om Anneke Hameleers dan ook uit te nodigen.
Nanny:
Ha die Carla,
Wat een afwisselende vakantie. Moedig hoor door tunnels, in kabelbanen en zweven, ik heb altijd gezegd als ik in een andere vorm terug zou mogen komen zou ik een grote vogel willen zijn.
Tot nu heb ik het niet verder geschopt dan een vreemde vogel te zijn, maar je weet nooit.
Onze hitte is voorbij het is nu echt “Hollands” weer, maar wel heerlijk om weer even bij te komen.
Geniet van de komende wandelingen.
Veel liefs, Nanny
25 juli: Mist…
Toen ik vanochtend de gordijnen open deed keek ik uit op een gordijn van grijze mist en zag helemaal niks. Ben eerst maar eens gaan ontbijten en daarna begon het al wat op te klaren. Buiten gekomen bleek het 5 graden te zijn maar ik ben toch gewoon aan de geplande wandeling begonnen: via Riederap en Ried-Mörel naar de Massaschlucht bij Blatten.
Al lopende kon ik mijn kleren langzaam afpellen en loste de mist in het niets op. Wat overbleef was een temperatuur van 20 graden en volop zon, prima wat mij betreft.
Het was een prachtige wandeling, door bossen en weilanden vol bloeiend ‘onkruid’, met zeker 15 verschillende soorten vlinders in grote aantallen en een prachtig uitzicht op de besneeuwde Matterhorn.
Het pad liep voor een groot deel langs waterkanalen die me sterk deden denken aan de levada’s in Madeira, alleen stonden hier minder planten in bloei dan destijds in Madeira (óók in juli). Waarschijnlijk omdat de bergen en levada’s daar minder hoog zijn.
De kloof was minder ruig dan ik had verwacht/gehoopt maar uitermate geschikt als lunch- en siëstaplek.
Op de terugweg hier en daar een steen opgeraapt om mee naar Maastricht te nemen. Alhoewel het een harde steensoort betreft kan ik er wellicht toch met mijn beeldhouwgereedschap nog iets moois van maken…
Hilde:
Dank voor je verhalen en de mooie plaatjes. Erg inspirerend allemaal. Heb vandaag dus maar mijn volgende vakantie uitgezocht. In januari naar de zon in Gran Canaria, waarschijnlijk met M&M.
Heb het goed!
Hilde
26 juli: Gletsjers…
Vanochtend scheen de zon in het dorp maar de toppen boven waren in een dikke mist gehuld. Probleempje dus, want ik wilde vandaag naar boven. Uiteindelijk toch maar in de kabelbaan naar de Bettmerhorn (2856m) gestapt in de hoop dat de top wolkenvrij zou zijn. Helaas, halverwege de lift omhoog verdween mijn gondel in de mist en bij het eindstation kon ik niet verder dan 10 m kijken.
Nogal vervelend, want ik zou een formidabel zicht op de Aletschgletsjer moeten hebben en daar had ik mij erg op verheugd.
Aan de rand van het uitzichtspunt stonden verrekijkers en kaarten opgesteld die veel informatie verschaften over het ontstaan van gletsjers. Bij gebrek aan uitzicht heb ik die teksten uitgebreid bestudeerd en toen ik alles wist zag ik nog niets. Wat te doen: terug naar de zon halverwege de berg of gewoon gaan lopen in de hoop dat de mist alsnog oplost?
Stijfkoppig als ik ben koos ik voor de laatste optie en begon aan een klautertocht langszij de gletsjer (die theoretisch gezien ergens linksonder mij moest liggen) over grote rotsen. Erg saai, want ik zag alleen maar grote brokken steen om mij heen, en verder alleen maar grijze mist. En net toen ik mij na 10 minuten toch wel erg belachelijk begon te voelen (“wat doe ik hier in pipo’s naam, blijf ik de komende uren echt zo doorlopen?”) kwam links van mij de zon door de mist heen en ontstond een ‘gat’ in de mist dat een één klap de hele gletsjer blootlegde.
Ik moet zeggen dat ik zelden zó onder de indruk ben geweest van een natuurverschijnsel. Ben erbij gaan zitten en heb een kwartier van het uitzicht zitten genieten. Magnefiek! Een paar jaar geleden heb ik de gletsjer vanaf de andere kant (Eiger) bekeken, maar toen stond ik veel hoger en zag ik veel minder details dan nu. Dit was echt veel spectaculairder.
Na een tijdje over een deels in de rotswand uitgehouwen pad verder afgedaald richting de gletsjer en de Märjelensee, temidden van een ruige vlakte van puin en sneeuwvelden.
Vervolgens de stenige Tálligrat gerond met een prachtig uitzicht over de Fieschergletsjer en het Rhônedal (waar ik een week geleden fietste).
Bij Fiescheralp in een kabelbaan omhoog gestapt naar de top van Eggishorn (2869m) vanwaar ik wederom een uitzicht had op beide gletsjers, het dal en in de verte de Mont Blanc en de Matterhorn.
Tenslotte afgedaald naar m’n hotel waar ik na een tocht van 7 uur (met pijnlijke knieën…) arriveerde.
Ollie & Cécile:
Wat ben jij ‘n doorbijter!
Al die “natuur”tegenvallers, en toch maar doorgaan en afwachten. Die tegenvallers worden toch gelukkig ook vaak meevallers,…als ik je verhalen goed begrijp val je van de ene verbazing in de andere, en dat is ook duidelijk te zien op je prachtige foto’s. Die koe!!….tegen die prachtlucht, ongelofelijk!!!!
Geniet verder!!
liefs,Ollie en Cécile
27 juli: Bruggetje…
Vanochtend enigszins kreupel opgestaan, de inspanningen van gisteren waren blijkbaar wat veel van het goede.
Geen probleem, doen we het gewoon vandaag rustig aan, dacht ik. Er was nog een route naar een of andere hangbrug die mij wel interessant leek. Niet de hangbrug zelf, dat durfde ik natuurlijk niet, maar wel de route daar naar toe. Het betrof hier dan wel een lange afdaling (vinden mijn knieëen niet fijn) maar het voordeel daarvan zou zijn dat de tweede helft van de tocht bergop zou gaan, en dat is knietechnisch wat aangenamer.
Dus, eerst met de kabelbaan omhoog naar de Hohfluh (2227m) en van daaruit via de Riederfurka naar de hangbrug (124m lang, 90cm breed) boven de Massaschlucht aan de monding van de Aletschgletsjer afgedaald.
Die afdaling begon goed, gewoon een langzaam dalend pad over een bergkam die afwisselend in de zon lag en regelmatig door wolkenslierten werd bedekt. Erg aangenaam. Maar daarna dook het pad het bos in en werd het allengs steiler en lastiger. En laat ik nu niet kapot zijn van afdalingen en bossen… Maar ja, ik was nu toch onderweg en wilde de brug toch wel even zien (niet erover heen natuurlijk, véél te eng).
Beneden aangekomen waren er twee opties: óf meteen terug door het bos óf soms toch wellicht misschien eventueel over de brug naar de overkant?
Nou dat werd dus de brug, ei dat ik ben, in de hoop dat mijn hoogtevrees mee zou vallen. En dat was ook zo, tot ik halverwege de brug was en die (voor mijn gevoel) alle kanten uit begon te zwabberen. En toen durfde ik niet meer… maar stond ik midden op de brug… en moest ik óf verder óf terug… maar durfde ik niet te draaien… dus liep ik zo snel als het kon naar de overkant… held dat ik ben…
Oké… hrm… even een kwartiertje gewacht tot mijn pijnlijke knieën gestopt waren met knikken en toen een strategie bedacht om weer thuis te komen. Terug over de brug was geen optie (mijn lef was op) en dat betekende dat ik via de noordelijke helling naar Belalp (2130m) zou klimmen.
En dat werd een prachtige wandeling. Zeer vermoeiend maar ook erg mooi. Geen bossen (vind ik saai), mooie weilanden, kale ruige hellingen en prachtige uitzichten.
In Belalp aangekomen moest ik met het openbaar vervoer naar huis zien te komen en dat ging perfect: met de kabelbaan naar Blatten, met de bus naar Brig, met de trein naar Betten, met de kabelbaan naar Bettmerdorf en tenslotte te voet terug naar het hotel, net op tijd voor het avondeten….
Nog even voor Marie-José die over een paar dagen met Ruud & Amnard naar Blatten vertrekt: als je toch daar bent… er is daar een hangbrug in de buurt… moet je beslist over heen gaan…helemáál niet eng!
Rosemarie:
Jeeeehhh Carla, so een hangbrug lijkt mij werkelijk te erg! En ben je dan nu helemaal van je hoogtevrees genezen?
Lieve groet,
Rosemarie
28 juli: Laatste dag….
Op m’n laatste vakantiedag liet Zwitserland zich van haar beste kant zien met een stralende zon en strak blauwe lucht met af een toe een sluier ochtendnevel.
Niet lang getwijfeld dus, m’n knoken kunnen morgen de hele dag in de auto tot rust komen, vandaag moesten ze nog even aan de slag.
Dus allereerst weer met de kabelbaan naar de top. Als speciale attractie werden onderweg de gondels af en toe stilgezet… om vervolgens na een minuut of vijf weer krakend verder te klimmen. Geen idee wat er aan de hand was, maar ik was blij toen ik eindelijk boven was!
Vervolgens op m’n elfenderstigste over de bergkam naar het westen afgedaald, met rechts van me de Aletschgletsjer en links het Rhônedal. Daarbij zoveel mogelijk slinger-omwegen genomen om het dalingspercentage zo laag mogelijk te houden. Onderweg lange pauzes gehouden op mooie plekjes. Wat gelezen, wat met m’n verrekijker om me heen zitten kijken of domweg wat geslapen. Filmpje
Halverwege de middag werd ik plotseling wakker omdat de zon achter de wolken verdween en het (dus) meteen koud werd. De noordelijke toppen waren inmiddels verdwenen achter donkere wolken en het spookte behoorlijk daar boven. Zekerheidshalve maar opgestaan, regenjack aangetrokken en langzaam aan de afdaling richting hotel begonnen. De regen zette uiteindelijk niet echt door, dus ik kwam droog thuis aan waar ik m’n koffer alvast ben gaan pakken.
Morgenvroeg vertrek ik om 7.00 uur huiswaarts.
Nanny:
Ha die Carla, wat een lef om over die brug te lopen, ik krijg al de bibbers als ik de foto zie. Wat een prachtige tochten heb je gemaakt. Ook nu weer prachtige foto,’s. Ik wens je een goede nachtrust en een voorspoedige thuisreis.
Liefs,
Nanny
Rosemarie:
wel, wel de foto’s blijven indrukwekkend – thank you for letting us join in your impressions! – wel thuis!
Rosemarie
Cécile:
Misschien ben je al thuis?
Dank voor alle impressies. Zo ben ik ‘n klein beetje meegeweest, en…..jij bent daardoor niet te eenzaam geweest,toch leuk zo’n ” contact op afstand “!
Tot gauw,
Liefs, Cécile
Jacquie:
leef Carla,
je bent weer terug van je prachtige reis in Zwitserland. nu alleen nog de tunnel en het reuzenrad! jeetje wat heb jij een dingen gedaan, zeg! spectaculair!
erg leuk om je reisverslagen te lezen en al die mooie foto’s : prachtig: uit de kunst!
tot gauw,
x jacq