2011 Sicilië met Rosemarie
Za 23 april: Maastricht – San Gregorio
Om 12.30 uur Rosemarie thuis opgepikt en op ons gemak naar Charleroi gereden waar onze Ryanair-jet keurig op tijd vertrok. Twee en een half uur later landden we in Trapani en om 19.00 uur vertrokken we met onze koffers in ons huurautootje richting San Gregorio, het vissersdorpje waar we de komende week ons kampement zouden opslaan.
Maar eerst hadden we nog een autorit van bijna 300 km voor de boeg want we moesten van de noordwestelijke punt van het eiland langs de noordkust naar het oosten rijden. Dat ging over een lange autoweg waarop amper verkeer was omdat hier paasavond gevierd wordt met een pontificale mis en iedereen waarschijnlijk in de kerk zat. We kwamen dus snel vooruit maar helaas werd het toch al gauw donker en zagen we niets meer van de prachtige omgeving. Onderweg nog gestopt voor wat plaatselijke hartige lekkernijen die we al rijdende soldaat maakten.
Even voor elf uur arriveerden we in San Gregorio waar we op zoek gingen naar Carlos, de eigenaar van ons appartement dat hij gemaakt heeft op de zolder van zijn vissershuisje. Het is een soort penthouse(je) met over de volle lengte een terras dat uitkijkt over een pleintje, het strand en de zee.
Nadat Carlos ons het appartement had laten zien wilden we nog even wat drinken in een plaatselijk barretje maar toen we rode wijn bestelden ontstond grote onrust bij de oma (die al lang in bed had moeten liggen) en een man en vrouw die achter de bar stonden. Oma pakte 2 lege limonadeglazen en vroeg of we daaruit wilden drinken. Ons was dat een zorg, dus we kniktenbraaf ‘ja’ waarna de man met de glazen naar achteren verdween en een hele tijd later met andere glazen, met daarin een of andere rode substantie, weer terugkwam. Nadat we 1 euro (50 cent per glas!) betaald hadden gingen we daarmee naar buiten aan een tafeltje zitten waar we concludeerden dat we met water aangelengde Martini rosso aan het drinken waren…
In ons Italië-gidsje lazen we later dat Italianen alleen tijdens het eten wijn drinken, en dus nóóit gewoon aan een bar. Onze eerste flater deze week; er volgen er vast nog wel meer…
Gelukkig had ik zelf nog een flesje sekt in mijn koffer liggen en die hebben we, nadat we de koffers naar boven gesjouwd hadden, op ons prachtige terras opgedronken, moe van de reis en genietend van de rust, de golfslag en het vooruitzicht van een weekje vakantie.
Zo 24 april: Paaszondag
Vanochtend werden we al vroeg gewekt door de zon die boven de zee opkwam en recht in ons gezicht scheen. Terwijl Rosemarie zich nog eens omdraaide ben ik om zeven uur opgestaan om op ons geweldige terras in de al warme zon op m’n nieuwe iPad deze blog op te starten.
Aan het eind van de ochtend in ons autootje langs de kust (met een strak blauwe zee) naar het westen gereden, naar Capo de Orlando, om ergens te ontbijten. Dat viel nog niet mee; er waren amper mensen op straat (waarschijnlijk veelal in de kerk) en de meeste horecagelegenheden waren gesloten. Alleen enkele barretjes waren open en uiteindelijk hebben we dan ook op een terrasje aan zee koffie en zoet gebak gegeten.
Van daaruit wilden we door rijden, naar Piano Bataglia, de op een na hoogste top van Sicilië,om daar te gaan wandelen.
De weg omhoog was prachtig met veel bloeiende planten en prachtige vergezichten, maar benzinepompen waren er helaas niet, en daar hadden we nou net behoefte aan. Daarom halverwege weer omgekeerd en naar het oeroude kustplaatsje Cefalú gereden.
Na een heerlijke lunch op een zonnig terras, met uitzicht op een oude kerk met bijzondere, betegelde trappen ervoor, door het dorpje geslenterd. Met name een Arabische wasserij en de kathedraal van Cefalú (een van de belangrijkste bouwwerken van de Normandisch-Arabische architectuur) waren mooi.
Langs de kust weer terug naar casa nostra in San Giorgio gereden en daar op het strand voor ons appartement van de laatste zonnestralen genoten.
Omdat de winkels dicht waren en we dus geen boodschappen hadden kunnen doen reden we ‘s avond naar Capo d’Orlando, op zoek naar een restaurant. Het was er erg druk met sjiek geklede slenterende mensen van alle leeftijden die wat met elkaar stonden of liepen te kletsen en de vele ijs- en gebaktenten deden goede zaken. Om voor ons onverklaarbare reden waren er maar enkele restaurant te vinden die nagenoeg leeg waren. Omdat we scheel zagen van de honger toch maar in een restaurant een pizza besteld en tegen de tijd dat wij daarmee klaar waren liep de tent vol.
Thuisgekomen op ons terras nog even, met wat wijn & chips binnen handbereik, zitten kletsen en weer vroeg naar bed.
Ma 25 april: Paasmaandag
Vandaag wilden we op tijd opstaan om te gaan wandelen maar in de vroege ochtend begon het te stormen en te regenen en daarom zijn we langer in bed blijven liggen. Pas toen om 9.00 uur de zon ging schijnen stond ik op de de eerste zonnestralen op ons terras op te vangen. Na een tijdje kwam ook Rosemarie boven water en na een rustig ontbijt vertrokken we oostwaarts, via Messina, naar de Monte Scuderi die we in 3,5 uur wilden beklimmen.
De autoroute er naar toe was prachtig, met eerst links van ons de Middellandse zee en voorbij Messina het uitzicht op het Italiaanse vasteland. Landinwaarts reden we door het prachtige plaatsje Itala dat tegen een helling aangeplakt lag en er zeer idyllisch uitzag.
Het startpunt van de geplande wandeling konden we helaas niet vinden dus we hebben onze auto op een gegeven moment gewoon langs de weg geparkeerd en zijn bergopwaarts een pad opgelopen. Zo af en toe passeerden we een bouwvallig huisje of een verroeste auto maar verder was er alleen maar natuur, héle mooie natuur…
Na een hele tijd hoorden we een knetterende brommer achter ons de berg opkomen en die bleek bestuurd te worden door een oude man die ons vriendelijke ‘buon giorno’ wenste. Even later zagen hem met een hond een geitenkudde de berg over jagen. Hij zei ons weer vriendelijke gedag, zei iets onverstaanbaars over zijn kudde, waarna wij gewoon verder liepen richting de bergtop (die wij overigens nooit zouden bereiken).
In een bebost deel van de helling lagen en stonden prachtige beige en bruine koeien (‘Zen-koeien’, aldus Rosemarie) te grazen en toen we die gepasseerd waren werden we weer ingehaald door ‘onze’ herder die ons in zijn Siciliaans dialect liet weten dat er verderop op ons pad een ‘animale peligrose’ met jongen was, en dat we daar niet zomaar langs konden. Wij nieuwsgierig natuurlijk, en al gauw volgden we de man op weg naar het gevaar. Dat gevaar bleek een grote zeug te zijn die haar drie dagen oude biggetjes midden op ons pad aan het zogen was. Het was niet mogelijk om het varken op een verantwoorde manier te omzeilen, dus we draaien wijselijk om en aanvaardden de terugweg naar onze auto. Onderweg nog gepicknickt met een prachtig uitzicht op de Golf van Messina.
De supermarkt die we op de heenweg gespot hadden bleek op de terugweg gesloten te zijn dus we moesten ook vanavond weer uit gaan eten.
Maar eerst even naar ons appartement om de haperende internetvoorziening met onze verhuurder te bespreken. Zijn wifi-netwerk kwam nl vaak niet goed door, reden waarom hij ons aanbood dat we aan de tuintafel in zijn voortuin mochten internetten. En daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt terwijl Rosemarie een korte siësta hield.
‘s Avonds in een sfeervol restaurantje in Capo d’Orlando gegeten en daarna nog een hele tijd op ons terras van de zee, de wijn en lekkere olijven genoten.
Angela:
Carla, leuk om zo weer mee te mogen genieten van jullie avonturen en de prachtige foto’s.
Angela
Angela:
En waar blijft het verslag van vandaag?
Volgens mij drinken jullie teveel wijntjes op dat heerlijke terras!
Angela
Wilma:
mooie avonturen weer en je schrijft echt heel beeldend en boeiend. Mooie foto’s ook! Groetjes Wilma
Di 26 april: Kamikaze-tour
Vanochtend al vroeg op omdat het in bed te warm werd door de zon die volop naar binnen scheen.
Na het ontbijt richting Etna vertrokken, in de hoop dat het daar ook zo’n mooi weer zou zijn. Dat viel enigszins tegen (sic) want al redelijk snel op onze tocht landinwaarts begon de hemel te betrekken en uiteindelijk reden we door een dikke mist die af en toe werd onderbroken door een mistloze periode waarin de regen met bakken uit de lucht viel. Desondanks zagen we nog kans om gaandeweg enkele dorpjes te bezoeken. Op zich prachtige nederzettingen met veel authentieke huizen maar om de een of andere reden zagen ze er allemaal nogal verlaten uit. De eerste dagen hier dachten we nog dat dat kwam ivm de paasdagen maar ook op deze gewone werkdag waren de winkels en luiken veelal gesloten.
In Randazzo hebben we zowaar even door het dorp gelopen, op zoek naar wandelkaarten voor de Etna. Eerst maar eens geprobeerd in het ‘Musea civico di science naturali’, een groot uitgeleefd gebouw waar we naar binnen liepen omdat we er toevallig langskwamen. Eenmaal naar binnen liepen we door een lange, kale gang richting balie (een gammel tafeltje) waarachter gauw een verveeld kijken juffrouw met jas aan ging staan die erg opgelucht leek dat we geen belangstelling voor haar museum hadden. Van het bestaan van wandelkaarten leek ze niet op de hoogte maar ze raadde ons wel zekerheidshalve nog aan om het ‘Museo archeologico Vagliasindio’ te bezoeken. Alles beter dan bezoekers in haar eigen toko (waarschijnlijk moest ze dan alle luiken open en alle lampen aan doen, en dat kost tijd… en moeite… en ze hád al zo moeilijk….).
Enfin, verder gelopen naar het centrum(pje) waar we zowaar ergens een ‘i’ boven een deur zagen staan. Achter de deur bevond zich een hok van drie bij drie meter waarin een man achter wederom een gammel tafeltje zat omringd door allerlei rekken waarin zowaar kaarten en folders ten toon werden gespreid. Maar helaas, een fatsoenlijke kaart zat er niet bij (wél folders van de twee eerder genoemde musea uiteraard, maar daar kwamen we niet voor).
Pfff…dan maar verder gelopen tot we bij een grotere deur met een ‘i’ erboven kwamen. Daarachter bevond zich een grote ruimte met een heuse balie met daarachter een man die duidelijk z’n dag niet had. Op onze vraag naar een wandelkaart wees hij naar een kaart aan de muur, er blijkbaar vanuit gaande dat we de daarop uitgetekende routes wel eventjes in ons geheugen zouden opslaan. Wist hij veel dat ik mijn geheugen (lees iPad) onder een stoel in de auto had laten liggen. En de batterijen van Rosemarie ‘s iPhone waren ook zo goed als leeg…
Op aandringen van Rosemarie haalde hij uiteindelijk toch een zwart-wit kopie van een kopie van een kopie van een kaart van de Etna te voorschijn en begon Rosemarie uit te leggen hoe we met de auto naar de hoogste plek konden rijden en verder konden lopen. Uiteraard was de kaart onleesbaar en dat liep synchroon met de ogen van Rosemarie die een leesbril ontbeerden.
Ondertussen had ik een redelijk bruikbare kaart uit een rek geplukt en gingen we op zoek naar een koffietent in de buurt. Dat werd een sjiek (leeg) restaurant waar we een straf bakje espresso kregen voorgezet.
Toen de auto weer opgezocht en richting Etna gereden, door regenbuien en dikke vette mist, erg saai en vermoeiend. Zo af en toe zagen we echter een flard van het lavalandschap om ons heen en dat was veelbelovend. We gokten erop dat we uiteindelijk boven de wolken uit zouden komen en dan heerlijk in de zon zouden kunnen gaan wandelen. Maar helaas, boven was het koud, nat en mistig.
Rosemarie heeft fatsoenshalve nog wat foto’s gemaakt waarna we weer aan de afdaling begonnen. Halverwege zijn we gestopt bij wat ‘s winters een ski-hütte is en daar hebben we heerlijke, met spinazie gevulde, ravioli gegeten.
Op de verdere terugweg zagen we steeds meer gevolgen van de heftige weersomstandigheden van de afgelopen uren. We moesten regelmatig door diepe plassen water en er lagen veel takken en stenen op de weg. En blijkbaar was het niet de eerste keer dat het weer zo had huisgehouden in deze streek; sommige wegen waren erg smal geworden doordat de helling was gaan schuiven en de berm voorbij de middenstreep van de weg was opgeschoven. Op een gegeven moment moesten we zelfs omkeren en een andere route kiezen omdat de weg door puin geblokkeerd was.
Later reden we over stukken weg die weggespoeld waren en al dan niet provisorisch hersteld waren door er puin overheen te gooien. Maar toen kon het ons niets meer schelen en begonnen we er lol in te krijgen. Het laatste stuk was prachtig, het begon enigszins op te klaren en we reden lang langs een mooie rivierbedding.
Eenmaal bij de kust aangekomen boodschappen gedaan in de plaatselijke supermarkt en ‘s avonds thuis gegeten en bij zitten komen van de enerverende dag.
Angela:
Balen dat jullie letterlijk van de zon in de shit terecht zijn gekomen, alhoewel het een bijzondere/gedenkwaardige tocht is geworden…
Nieuwsgierig of jullie nog een poging gaan wagen de Etna bij zon te zien/te beklimmen.
Angela
Wo 27 april: Regen, Maffia & honger
Gisteravond nog lang zitten kletsen aan ons keukentafeltje en veel te laat naar bed gegaan. Vanochtend daarom lang uitgeslapen, ook al omdat het knudde weer was en de weerberichten niet veel goeds voorspelden voor vandaag. Op zich geen probleem, ik had wel zin om wat te gaan lezen want daar was het deze week nog niet van gekomen.
Na een uitgebreide brunch vertrok Rosemarie naar Capo d’Orlando, op zoek naar een goede gids van Sicilië en ik installeerde me met mijn iPad onder een balkon in de voortuin van Carlos waar ik droog kon zitten met uitzicht op ons pleintje en de zee.
De middag vloog voorbij, en nadat de regen was gestopt kon ik zowaar nog een strandwandeling maken.
Na de terugkomst van Rosemarie (mét gids) besloten we om in een visrestaurant te gaan eten, maar dat moesten we dan wel eerst nog even zien te vinden. En dat viel niet mee want er zijn hier gewoon heel weinig restaurants. Wel veel bars, ijstenten en gebakzaken, maar een fatsoenlijke maaltijd is een heel ander verhaal.
Het lijkt er op dat het toeristenseizoen nog niet begonnen is en dat die toeristen dan veelal in hun eigen hotel eten.
Maar goed, we vertrokken met onze auto oostwaarts en volgden de kustweg door diverse dorpjes. Overal hetzelfde verhaal: geen behoorlijk restaurant te vinden.
En ondertussen kregen we steeds meer honger en besloten we dan maar (deels via een andere route) terug te rijden en nog eens goed te zoeken. We zijn twee keer gestopt bij wat afgelegen restaurants waar in beide gevallen dure auto’s voor de tent stonden maar die er verder maar louche uitzagen. Rosemarie concludeerde dat dat wel Maffia-ontmoetingsplaatsen moesten zijn, ook al beweren de toeristengidsen dat de Maffia niet meer bestaat en geupgrade is naar bankiers en politici…
Zwart van de honger zijn we vervolgens naar Capo d’Orlando gereden waar we in het sfeervolle restaurantje waar we maandag ook waren heerlijk hebben gegeten.
Nanny:
Hoi Carla, zo te lezen hebben jullie hetzelfde weer als wij. Nu is het gelukkig weer goed, hopelijk in Sicilië ook. Jullie zijn wel zeer actief en het is er heel mooi volgens de foto’s.
Geniet ervan. Liefs, Nanny
Do 28 april: Zon, zee, ijs & politiek
Vanochtend was het droog en heb ik zelfs eventjes op het balkon in de zon gezeten terwijl Rosemarie nog lag te slapen.
Na het ontbijt vertrokken we richting Cefarù, waar we eerder deze week al de kathedraal bezochten. Deze keer wilden we in de buurt gaan wandelen en, als het even kon, de hoge rots/berg beklimmen waarop nog de resten van een ommuurde burcht staan.
Toen we in Cefarù arriveerden scheen daar de zon(!) en de rest van de dag bleef het prachtig weer met een strak blauwe lucht. We liepen langs het strand naar het stadje en vonden zowaar het pad achter de kathedraal dat ons met veel kronkelingen naar boven leidde waar we pakweg anderhalf uur later arriveerden.
Vanaf de top van de berg hadden we een magnifiek uitzicht over het stadje, de omgeving en de Middellandse zee.
Later hebben we halverwege de berg nog een rondje er omheen gelopen en genoten van de rust en de prachtige vegetatie.
Weer beneden bij het strand hebben we aan het eind van de middag onze eerste ijsje van deze vakantie gekocht en dat smaakte perfect. Vervolgens de bergschoenen uitgedaan, broekspijpen omhoog en door de branding richting auto gelopen.
Op de terugweg boodschappen gedaan bij de plaatselijke Spar en daarna thuis gekookt en gegeten.
Om een uur of tien hoorden we opeens een geluidswagen voorbij komen die voor ons huis bleef staan en een (voor ons) onverstaanbare spreker liet horen. Toen we op ons balkon gingen kijken wat er aan de hand was bleek op het plein een podiumpje met schijnwerper en geluidsboxen opgesteld te zijn waaruit muziek van U2 schalde. Aan de rand van het plein stonden z’n 80 mensen te wachten wat komen ging en zo af en toe reed een auto van de caribiere voorbij die de boel in de gaten hield.
“Gezellig”, dachten wij, “daar gaat straks iemand optreden”. Maar dat viel tegen. Na een kwartiertje klom een oudere man op het podium die een oratie van een half uur hield. Het was een geweldige spreker die uit het hoofd en met veel dictie, emotie en handgebaren zijn verhaal kracht bij zette. Helaas kon ik hem amper verstaan al begreep ik al gauw dat het een (rechts) politiek verhaal was dat regelmatig door het applaus van het publiek werd onderbroken. Toen hij klaar was mengde hij zich tussen het publiek voor wat handen schudden en social talk waarna langzaam het plein weer leegliep.
Nanny:
Ha die Carla, net een reactie geplaatst en daar kwam je nieuwe blog binnen, gezellig!
Helaas heb ik weinig tijd gehad de afgelopen dagen door alle “geduuns. Nu is het effe wat rustiger en kan ik misschien wat van het zonnetje genieten.
De weerberichten voor de komende dagen zijn goed. Op Sicilië ook?
Liefs,
Nanny
Vr. 29 april: Nòg meer zon, gewandel en geluier…
Vanochtend wederom gewekt door een stralende zon die op m.n gezicht scheen. Daar kan ik wel aan wennen….
Na het ontbijt oostwaarts naar Tindari gereden, een bedevaartsoord waar ter ere van de zwarte madonna hoog op een rots een kitscherig kathedraalachtig bouwwerk werd gebouwd.
Die rots (met uitzicht op zee) wilden we graag beklimmen maar bij aankomst bleek konden we alleen een officiële weg vinden die ophoog leidde en daar hadden we geen zin in.
Daarom omgekeerd richting kust en aan de rand van een dorpje de auto geparkeerd waar we een veldweggetje inliepen dat uiteindelijk dood liep op een vervallen huisje waar 2 honden ons niet langs lieten.
Een stukje terug was echter een opening naar een weiland dat volledig overwoekerd was met een soort paarse distel en waar een zeer subtiel pad doorheen liep. Dat pad hebben we zo goed en zo kwaad als het ging gevolgd en leidde ons uiteindelijk door citroenplantages en olijfboomgaarden. Het ‘onkruid’ er tussen in bloeide weelderig en was prachtig. Ook mooi waren de smaragdhagedissen die ons regelmatig voor de voeten liepen en Rosemarie zag zelf een slang wegschieten.
Uiteindelijk kwamen we met bekraste benen weer terug bij de auto en reden we naar een soort lagune aan de kust waar we in een bootje op het strand geluncht hebben.
De rest van de dag hebben we verder bij ons huisje doorgebracht. Ik heb op ons terras in de zon een siësta gedaan en veel gelezen en Rosemarie is nog even naar Capo d’Orlando gereden om wat kaartjes te kopen.
‘s Avonds vroeg naar bed gegaan wat we wilden de volgende ochtend vroeg opstaan om op onze laatste dag alsnog op de Etna te gaan wandelen….
Nanny:
Goedemorgen Carla,
Net weer van je verslag en foto’s genoten. In gedachten mee gewandeld.
De majesteit wandelt op het ogenblik in het oranjezonnetje door Weert.
Mooi weer hier met een stevige wind. De vrijmarkt zal wel druk zijn.
Veel liefs,
Nanny