Za 25 febr: Maastricht- La Culata (Gran Canaria)
Om 8 uur ‘s ochtend Rosemarie opgepikt en vanaf Düsseldorf probleemloos naar Gran Canaria gevlogen. Nou ja, niet helemaal probleemloos want ik was net een dag ervoor verkouden geworden en zat met een lading zakdoekjes, neusdruppels en stinkend naar Dampo tegen een vliegtuigraampje aangeplakt en heb volgens mij het halve vliegtuig aangestoken…
De rij voor het autoverhuurbureau in Gran Canaria was evenredig lang aan onze zin om daar níet achteraan te sluiten maar er zat weinig anders op. We hadden weliswaar een auto gereserveerd, en daarna nog eens apart digitaal ingecheckt, maar we moesten toch gewoon achteraan sluiten en wachten op de mensen voor ons die nog een auto moesten uitzoeken…en de huurvoorwaarden nog eens uitgelegd wilden krijgen…en de verzekeringsopties nog eens wilden onderzoeken…etc. Enfin, niets aan te doen en Rosemarie en ik verdeelden ons strategisch over twee rijen, pakten onze iPhones tevoorschijn en namen een voorschot op onze vakantieliteratuur.
En zo schuifelden we, al lezend, langzaam vooruit terwijl de mensen achter ons steeds meer begonnen te knotteren op de baliemedewerkers die in hun ogen niets goede deden en te traag waren. Uiteindelijk kreeg Rosemarie het bijna nog aan de stok met een Duitser die haar achter in de nek begon te hijgen omdat hij vond dat zij op haar beurt niet dicht genoeg op de mensen vóór haar stond. Nee, we waren niet bepaald trots op onze medetoeristen en waren dan ooit blij toen we eindelijk onze auto in de parkeergarage op konden halen. Maar ook dat liep niet helemaal zoals gepland want toen we eindelijk onze auto gevonden hadden bleek die door een auto van hetzelfde verhuurbedrijf klem geparkeerd te zijn waardoor we geen kant op konden. De sleutel van de fout geparkeerde auto bleek onvindbaar en uiteindelijk kregen we de sleutel van een andere auto waarmee we dan toch eindelijk weg konden rijden….
Eenmaal weg van het vliegveld genoten we lekker van de zon en het uitzicht op de zee. De kustrand zelf was, vanaf de autoweg gezien, erg lelijk. Een soort industrieterrein eigenlijk.
Maar de weg naar het binnenland was des te mooier. Het werd al gauw groener en de auto kreeg het aardig te verduren op de grillige en steeds steiler wordende bergwegen. Onderweg in San Mateo hebben we in een supermarkt de nodige inkopen gedaan en we arriveerden net voordat de duisternis in viel bij ons huisje. Daar wachtte ons de eigenaar op die een tafel vol met levensmiddelen voor ons klaar had gezet en ons een enthousiaste rondleiding door het zeer sfeervolle huisje gaf.
Nadat Carmelo was vertrokken hebben we een eenvoudige maaltijd in elkaar geflanst en hebben die buiten bij kaarslicht met de nodige wijn en bier verorberd. Het is hier koud ‘s nachts, dus we zaten uiteindelijk allebei met een deken omgeslagen te genieten van de prachtige sterrenhemel. Rosemarie heeft nog een poging gedaan om de grote telescoop die binnen stond buiten aan de praat te krijgen, maar dat leverde nog niet zoveel op; wordt een project voor komende week….
REACTIES:
Marjo:
Me gustaría que tanto unas maravillosas vacaciones con masas de buen
vino y tapas !!!!
Marjo
Nanny:
Hey dames, wat een avonturen. Dank voor het delen.
Geniet van het zonnetje en al het moois!
Liefs,
Nanny
Zo 26 febr: Even bijkomen…
Rosemarie was als eerste op vanochtend. We hadden allebei een onrustige nacht gehad; ik omdat ik nog steeds ziek was en Rosemarie omdat ze ziek aan het worden was…
Nadat we besloten hadden dat we dus heel rustig aan zouden doen vandaag zijn we na een relaxed ontbijt op een bankje in de zon uitgebreid aan het luieren geslagen op ons terras met een magnifiek uitzicht op de bergen om ons heen en het dal voor ons.
Het was even uitzoeken waar we ons op ons brede terras het beste konden positioneren omdat de zon vanachter ons huisje vandaan moest komen en daarbij steeds andere plekjes van de beschikbare ruimte bescheen. En wij verhuisden dus steeds mee totdat om een uur of elf het hele terras in het zonlicht baadde waarna we onze definitieve plek voor de rest van de dag konden inrichten.
Rosemarie had het wat moeilijk 
vanochtend… nadat ze eerst het koffiezetapparaat over had laten lopen deed ze hetzelfde even later nog eens met de badkamer die na een douche helemaal blank stond…
Ik op mijn beurt liet ondertussen buiten op het terras een zware houten ligstoel op m’n teen vallen en daar zit nu een barst in (in mijn teen dus, niet in die verrekste stoel).
Enfin, we moesten dus wel even bij komen van die ambras en hebben noodgedwongen enkele uurtjes pas op de plaats gemaakt op ons luierplekje in de zon. Ja, ja, we hebben het zwaar…
Halverwege de middag zijn we naar het gehucht La Culata gelopen, op zoek naar het begin van een bergpad dat ons morgen naar de Roque Nublo moet leiden. En zo waar, na een half uur lopen vonden we dat pad! Toen op ons gemak weer naar onze casa teruggeslenterd waar we aan een late siësta in de zon begonnen.
Aan het eind van de middag met ons autootje naar Tejeda gereden. Een mooi, maar uitgestorven dorpje dat het middelpunt is van dit eiland. Omdat er verder niets te doen was (ze waren waarschijnlijk bij aan het komen van de carnavals- en amandelbloesemfeesten die net achter de rug zijn) zijn we doorgereden naar Cruz de la Tejeda, een plek op een bergpas waar een kruis staat dat het theoretische middelpunt van het eiland zou zijn. In de praktijk blijkt het een toeristisch trekpleister waar we geen zin in hadden.
We zijn dus snel weer terug naar huis gereden, onderweg genietend van de prachtige zonsondergang.
Thuis samen weer creatief in de keuken aan de gang gegaan en buiten in het donker gegeten.
Rosemarie heeft na het eten weer wat met de telescoop staan morksen maar het wilde nog niet helemaal lukken. Ik wacht gewoon af tot ze het voor mekaar heeft en dan kan ik met een beetje geluk aan het eind van de week de hele sterrenhelemaal onderzoeken…
REACTIE:
Anouk:
Sjoen foto’s mam!
Veel plezier,
Poen!
Ma 27 febr: De eerste beklimming
Vanochtend werden we allebei met een rode neus wakker. Nee, niet vaan d’n draank! Ik had een rode neus van overlopend nachtelijk gesnotter en Rosemarie had gisteren een hele tijd in de zon gelegen met een zonnecrème die bij nader inzien geen uv-straling tegenhield.
Goed ingesmeerd begonnen we dus aan onze eerste actieve dag nadat Rosemarie eerst drastische maatregelen had genomen om haar neus tegen verdere verbranding te beschermen…
Met ons autootje reden we naar La Culata en begonnen daar aan de klim naar de Roque Neblo. Ik was de afgelopen jaren al twee keer eerder vanaf het zuiden naar die top geklommen, eerst met Hilde & Nicole en later nog eens alleen, maar deze klommen we vanaf de oostkant en namen we bovendien boven een ruimere route rond de top. De klim ging goed; onze knieën en heupen deden braaf mee en met onze conditie zat het ook prima. De zon scheen fel maat werd regelmatig onderbroken door beschaduwde beboste gedeelte en hogerop kregen we ook regelmatig een verfrissende wind rond onze oren. Was al met al goed te doen zo.
Na 2,5 uur waren we uiteindelijk boven en hebben we aan de voet van de grote rots geluncht. Het uitzicht was geweldig en we konden zelf onze casa in de diepte zien liggen.
De afdaling ging lekker snel al protesteerden onze knieën regelmatig.
Omdat we nog boodschappen moesten doen zijn we meteen doorgereden naar de Spar in Tejeda en ‘s avonds hebben we lekker gebarbecued met o.a. vis. Vanwege de kou aten we de maïs binnenshuis op, met Spaanse muziek van Adamo (echt waar) uit Carmelo’s cd-collectie op de achtergrond….
REACTIES:
Jacquie:
HASTAEFLATSAS: HEEL VEEL PLEZIER! ( EN BRAAF ZIEEN..!:-)
Jacquie
Nanny:
Wat een heerlijk verslag. Hoe gaat het met de teen?
Ga zo door dames!
Groetjes,
Nanny
Femke:
Hé Rosemarie,
ik heb precies zo’n carnavalsmasker, in het paars. Mijne heeft alleen nog een paar veren eraan, misschien een idee voor morgen?
ziet er verder fantastisch uit, dames, ben jaloers!
Nog veel wandelplezier (hopelijk verder
zonder zere neuzen en tenen) en lekker bijtanken!
adios, Femke
Di 28 febr: Zand en zo….
Vandaag een trage start. Toen Rosemarie nogal ziekjes opstond had ik al 2 uur van de ochtendzon genoten maar de Volkskrant van zaterdag nog steeds niet uit; alles gaat gewoon trager hier.
Om half twaalf zuidwaarts vertrokken, op weg naar een afspraak met onze Maastrichtse vrienden Peter & Martin die tijdelijk in Playa de Inglés aan de kust neergestreken zijn.
We hadden afgesproken bij de vuurtoren van Maspalomas en daar troffen we ze ook inderdaad aan toen we na een autorit van 2 uur (waarin we 50 km over prachtig slingerende bergwegen hadden afgelegd) eindelijk bij de kust arriveerden.
Eerst maar eens samen geluncht op een terras aan zee waar we ons de locale specialiteiten goed lieten smaken.
Vervolgens over het strand naar de Dunas de Maspalomas gelopen, een natuurreservaat waar je je al lopende tussen de hoge zandheuvels in de Sahara waant. Heel indrukwekkend.
Uiteindelijk ergens tussen die heuvels afscheid van Peter & Martin genomen en via het strand weer teruggelopen naar de vuurtoren.
Op de terugweg kregen we een mooie
zonsondergang te zien die de prachtigste kleuren liet verschijnen op de imposante rotspartijen. In Tejeda nog even boodschappen gedaan en in het donker kwamen we uiteindelijk thuis aan.
REACTIES:
Angela:
Carla, heerlijk jullie avonturen; om jaloers te worden. Ja, als ik die lange rij van je uitstapjes/vakanties zie, moet ik toegeven dat je het zwaar hebt! Altijd leuk om in het buitenland vrienden te zien. Jullie ongelukjes/ongemakken moeten, denk ik, met een pakje zout worden genomen gezien al jullie activiteiten!
Nog veel plezier.
Nanny:
Ik zou er jaloers op kunnen worden, al dat moois met zoveel zon.
Jullie missen hier niets dan frijze luchten.
Blijf genieten!
Groetjes,
Nanny
Wo 29 febr: De diepte in…
Vanochtend wederom met een strak blauwe lucht wakker geworden maar buiten bleek het toch verdomde koud te zijn. Eigenlijk te koud om buiten te ontbijten, maar ik kon het toch niet laten.
Daarna weer snel naar binnen om m’n rugzak in te pakken waar Rosemarie haar contactlenzendoosje aan het zoeken was. Na een kwartier kwamen we erachter dat we precies dezelfde doosjes hadden en dat ik háár doosje uit de badkamer weggehaald had omdat ik vond dat míjn doosje daar niet hoorde te liggen…
Vandaag stond een wandeling in de Bandama-krater op het programma dus eerst maar eens naar Atalaya gereden. In deze vakantie is de rolverdeling tijdens de autoritten als volgt: ik zit achter het stuur en leid ons soepeltjes en veilig over de bochtige bergweggetjes terwijl Rosemarie de kaart leest en af en toe uit het raam hangt om een foto te maken. Verder bedient zij de cd-speler en mag ik bepalen wat er gedraaid wordt uit de cd-collectie van Carmelo. Vandaag was dat o.a. Charles Aznavour, op z’n Spaans uiteraard.
De krater bezocht ik al een paar jaar geleden, met Hilde & Nicole, maar hij was en blijft heel bijzonder. Na de lange afdaling kom je in een totaal ander landschap met palmen, olijf- en laurierbomen, cactussen en nog veel meer. En dat alles in een doodse stilte en warmte. We hebben een grote cirkel rond het midden van de krater gelopen en toen in het centrum wat gezeten en gegeten. En daarna natuurlijk weer de hele klim naar boven afgelegd.
Aansluitend zijn we doorgereden naar de botanische tuin in Tafira. Prachtige planten, maar toch minder bijzonder dan wanneer je ze gewoon in het wild ziet. We zijn nogal verwend geraakt wat dat betreft…
Op de terugweg in San Mateo boodschappen gedaan in de plaatselijke super en na een borrel op ons terras in de zon koudheidshalve toch maar binnen gegeten.
Do 1 mrt: De hoogte in…
Niet alleen vannacht maar ook vanochtend waaide een koude wind rond onze casa. Daarom twijfelden we aanvankelijk of we onze voor vandaag geplande trip zouden laten doorgaan. We wilden het vandaag nl wat hogerop in de bergen zoeken en volgens de boekjes zou dat sowieso al een koudere streek zijn.
Uiteindelijke vertrokken we toch maar, met enkele lagen kleding aan, naar Artenara, het hoogste dorp van het eiland. Daar aangekomen bleek er een warme wind te waaien die zelfs op het uitzichtspunt (met een levensgrote Jesus allá Rio de Jainero) lekker aanvoelde.
We besloten om via een landweggetje een dal in te rijden maar parkeerden al gauw onze auto omdat het pad te steil werd. Te voet verder dus en al wandelend kregen we het warmer en warmer en pelden we onze kleren laag voor laag af tot beschaafd blootniveau.
We liepen gewoon maar wat op gevoel en zagen kans steeds weer doodlopende paden te kiezen die uitkwamen bij een akkertje, een verzameling bijenkorven, een smederij, etc. Mensen zagen we niet, alleen af en toe een hond aan een ketting.
Een eigenschap van een dal is dat je, nadat je afgedaald bent, ook weer omhoog moet en dat viel nog niet mee in die hitte. Maar we hebben het geklaard, na onderweg onder een bloeiende amandelboom gepauzeerd te hebben.
Vervolgens terug gereden naar het dorp waar we op een terras ónder het Jezusbeeld in de stralende zon wat tapas gegeten hebben.
Daarna terug naar huis, waar nog steeds een koude wind waaide. Toch op het terras in de zon op onze ligstoelen gaan liggen luieren…mét een deken over ons heen. Toen ook nog even met Andrée, die nu in Nicaragua zit, geskyped. Haar onderzoek onder de Miskitu-indianen loopt anders dan gepland maar dat levert ook weer de nodige avonturen op en dat bevalt haar prima. Kump good…
REACTIE:
Nanny:
Dat is klimmen dames, maar wat een prachtige uitzichten krijgen jullie voor al die inspanning.
Het ziet er zeer aantrekkelijk uit.
Hier nog steeds alles diepgrijs helaas.
Geniet verder en groetjes,
Nanny
Vr 2 mrt: Baranco de Mina
Rosemarie had voor vandaag een veelbelovende wandeling uit de beschikbare wandelroutes geplukt en het begin, vanaf la Cruz de Teneda, was prachtig. We daalden af door een relatief groen dal met kastanje en notenbomen.
Na een half uur raakten we het spoor echter bijster en moesten we divers pogingen ondernemen om uiteindelijk de ingang van de kloof te vinden. Uiteindelijk bleek de routebeschrijving niet te kloppen. Dat werd nog eens bevestigd door een jong stel dat ook op hetzelfde punt bleef steken.
Gelukkig was er een bar in de buurt waar we op het terras eerst maar eens rustig gingen nadenken over onze volgende actie…
Dankzij onze eigen gedetailleerde kaart, logisch nadenken en wat geluk kwamen we uiteindelijk toch uit bij het begin van de Baranco en begon de lange klim langs het snelstromende water en bijbehorende watervallen.
Het landschap wisselde voordurend; donkere zompige plekken, droge hellingen met vetplanten, weilanden, bossen met naaldbomen, kale vlaktes met wijds uitzicht, etc.
Naarmate we hoger kwamen werd het ook weer warmer en werd de routebeschrijving weer diffuser. Uiteindelijk moesten we ook daar de route weer zelf uitzoeken maar dat ging prima.
Het laatste stuk liepen we over een mooi pad aan de westkant van de helling die de scheiding vormt tussen de droge en natte kant van het eiland. Het uitzicht was magnifique en de Teide, hoogste top van Tenerife, was goed te zien.
REACTIE:
Els:
Hoi Carla !
Geniet ervan hé !
Aan de foto’s te zien lukt dat wel …
Groetjes,
Els
Za 3 mrt: Op tandvlees en karakter…
Een zware dag vandaag.
Vanuit Artenara wilden we een rustige afdaling naar twee stuwmeren maken en de route bleek inderdaad heel relaxed alhoewel die voor onze smaak wat veel over verharde wegen liep (daar houden Rosemarie’s knieën niet zo van).
Het dorpje waar we wat hadden willen eten en drinken bleek uitgestorven, dus liepen we door naar een lokaal barretje aan het einde van het tweede stuwmeer waar we wat eten en dronken. Tot zover geen probleem…
We liepen de stuwdam over en begonnen aan een klim op een beboste berg waarna we, volgens onze kaart, via een ander pad terug naar het verlaten dorpje zouden kunnen lopen.
Rosemarie was zich ondertussen steeds beroerder gaan voelen; hoofdpijn, misselijk, etc. Dus we stopten regelmatig om weer wat nieuwe kracht op te doen. Dat was op zich geen probleem, we hadden tijd zat…
Toen we bijna op de top waren en nog steeds geen pad hadden gevonden besloten we om toch maar om te keren en tijdens de afdaling nóg eens kritisch naar het bewuste pad te zoeken.
We vonden uiteindelijk iets dat op een pad leek maar toen we dat volgden ging het aan het eind over in een drooggevallen levada (soort open watergoot) die hoog langs de oever het het stuwmeer slingerde. We volgde deze levada door de prachtige natuur totdat die uiteindelijk dood liep bij een waterval. Er zat niets anders op dan om te draaien en terug te lopen naar de stuwdam en dezelfde weg te rug te nemen die we waren gekomen.
We gokten erop dat we wel een lift zouden krijgen naar Artenara maar helaas, dat feest ging niet door. Er kwamen maar sporadisch auto’s voorbij en die moesten dan vlakbij zijn.
Uiteindelijk hebben we het hele stuk dus gewoon nog ‘s moeten lopen, maar deze keer dan bergop, in de brandende zon en met te weinig water. Rosemarie voelde zich nog steeds beroerd maar liep, mét krakende knieëen, dapper door. Ikzelf kreeg steeds meer last van mijn maag en was maar wat blij toen we eindelijk op ons tandvlees bij ons auto arriveerden.
Onderweg naar huis hebben we eerst nog even boodschappen gedaan in Tejeda, maar eenmaal thuis bleken we allebei ziek, zwak en misselijk en zijn we meteen in bed gekropen om daar de volgende ochtend pas weer uit te komen. E.e.a. Is waarschijnlijk een gevolg geweest van teveel inspanning en te weinig water. Of misschien toch van de paëlla die we de avond ervoor gegeten hadden?
REACTIE:
Nanny:
Zo dames, dat is de spirit, alle bonheur!
Hoezo vakantie, je zou er moe van worden. Grapje!
Wel spannen leesvoer, waarvoor mijn dank.
Groetjes,
Nanny
Zo 4 mrt: Lekker lui op de laatste dag
Zondag, onze laatste vakantiedag.
Zoals gewoonlijk zag ik vanochtend een strak blauwe lucht toen ik het slaapkamergordijn opende. Dat was alle dagen hier het geval, de enige variatie bestond uit het al dan niet waaien van de wind. Dat zal wel weer wennen worden terug in Mestreech waar het volgens de berichten van het thuisfront vooral grijs is geweest…
plan reden we aan het eind van de ochtend naar Teror, een oud stadje in het noord-oosten van het eiland, waar we naar de weekmarkt wilden gaan. Er was inderdaad een grote markt maar die leek wat mij betreft nèt iets teveel op een braderie en de mensenmeute was ik ook al gauw zat.
Nadat we in een parkje wat gegeten hadden zijn we daarom weer terug naar onze casa gereden waar we de rest van de middag hebben liggen luieren en genieten van de zon.
Morgen vertrekken we al vroeg naar het vliegveld en in Düsseldorf reist Rosemarie verder naar haar moeder in Flensburg en rij ik met m’n autootje terug naar Maastricht.
REACTIE:
Martin:
Goede reis terug naar huis en sterkte weer het met wennen aan ons klimaat, het werk etc. 🙂