ZUID AMERIKA, dec.2012 – jan.2013, met Anouk & Andrée
Proloog
hardloopschoenen…check,
sandalen…check,
tangoschoenen…check!
Hier volgt straks de blog van m’n reis met Anouk & Andrée door Zuid Amerika (Buenos Aires, Patagonië, Santiago de Chile)
wordt vervolgd…
Nanny:
Verheug me er al op.
Liefs Nanny
Annemie:
Geweldig ziet dat uit. Die schoenen!!! Je weet welke ik bedoel he?
Je gaat genieten!!!
Hilde:
Heééél veel plezier daar beneden!
I’ll take care of the chicks….
Rosemarie:
heel veel plezier – dat wordt vast een fantastische reis!!!
Hilde:
Sloffen…check?
Ook ‘n beetje relaxen hè ?! 🔆🍸 💤
Marjo:
Veul plezeer en komt gezonk en mit veul sjterke verhoale truuk !!!
e jaloers zuske…..
Gemma:
Ziet er goed uit de tango outfit en de blitse schoenen. Niet alleen maar binnen schuifelen ook buiten een beetje rondkijken. We wachten op je volgende ervaringen.
Zaterdag/zondag 15/16 december
Zaterdagmiddag op m’n gemak naar Utrecht getreind waar ik Anouk, Andrée & Roel op perron 5a aantrof en met de eerste twee de trein naar Schiphol nam. Daar kochten Anouk & ik in een taxfreeshop allebei een blitse bluetooth speaker dus de komende weken zal er geen gebrek zijn aan muziek uit onze iPhones. Techno versus tango…als dat maar goed gaat…
Tijdens het wachten op onze vlucht de inhoud van onze rugzakken besproken en dat viel niet tegen. Er zaten enkele dikke én interessante boeken bij en daarnaast heb ik nog de nodige e-books bij me. Vraag me wel af of ik daar aan toe zal komen..
We vlogen probleemloos naar Parijs waar we braaf aansloten bij de rijen voor douane en bagagecontrole en net op tijd onze aansluitende vlucht haalden die saai en lang was.
Om 9.00 uur plaatselijke tijd stapte ik met een stijve nek het vliegtuig uit en met onze koffers meldden we ons bij het bedrijfje waar ik al een taxi gereserveerd had om ons naar het centrum van Buenos Aires (BA), zo’n 35 km verderop, te brengen. Die taxi moest cash betaald worden maar de enige (!) flappentap van het vliegveld (in de bank ernaast) was kaduuk. Geen nood, onze taxichauffeur zou onderweg wel bij een flappentap stoppen en dan konden we eea afhandelen.
In zijn (te) kleine taxi reden we vervolgens via een lange autoweg door de regen (!) naar het centrum van BA waar ik de nodige peso’s uit de muur kon en trekken en waar we bij ons appartementencomplex werden afgezet.
De verhuurder, Carlos Bocanegra (je zult maar Zwartemond heten…), was een forse Argentijn die nog bezig was ons appartement gereed te maken (hij dacht dat we ‘s avonds zouden komen. Maar dat was verder geen probleem; hij gaf ons een rondleiding (zie ook de rondleidingvideo van Andrée hierboven) en nadat we de financiën geregeld hadden ging hij onze bedden opmaken terwijl wij uitpuften in de woonkamer.
Na zijn vertrek haalden we wat boodschappen in de supermarkt vlakbij (met er-reg tra-ag per-so-ne-el) en toen we dan eindelijk weer thuis waren (en de 99 traptreden beklommen hadden (we willen om fitnesstechnische redenen de lift zo min mogelijk gebruiken)) en wat gegeten hadden vielen A&A akuut als een blok in slaap. Watjes….
Ik ben op ons balkonnetje in de zon (die inmiddels achter de grijze wolken tevoorschijn was gekomen) gaan zitten om deze blog bij te werken en wat te lezen.
Na een tijdje ben ik de kerk waar ik op uit keek gaan bezichtigen. Daar was het een in- en uitgaan van autochtone buurtbewoners en daar wilde ik meer van weten.
In de grote, rijk gedecoreerde kerk, stonden mensen alleen of in groepjes stil bij een van de diverse beelden en waren in gebed verzonken óf schreven op de lege briefjes die met pennen bij de beelden gereed lagen. Het was blijkbaar de bedoeling dat de met een wens beschreven briefjes opgevouwen bij de beelden werden gelegd en over een tijdje zouden ze dan in een mis of zo voorgelezen worden. Dat wordt nog een hele klus want veel mensen wisten van geen ophouden en kriebelen hele vellen van voor en achter vol.
Buiten de kerk stond naast de ingang een afbeelding van San Expedito, de patroonheilige vd kerk die, ik heb hem even gegoogeld, over dringende zaken gaat waarvoor een vlugge oplossing gewenst is. Ik geef het maar even door. Overigens, hoe dringend het probleem ook mag zijn, de wensen moeten wel gewoon op papier geschreven worden, kopietjes zijn verboden, zo staat de lezen op de diverse bordjes in de kerk…
De tangosalon ‘Confeteria Ideal’stond op mijn lijstje van te bezoeken milonga’s en laat Carlos nou daar werken! Vanochtend had hij ons uitgenodigd om vanavond langs te komen en alhoewel ik vroeg naar bed wilde kon ik de verleiding niet weerstaan en vertrok ik meteen na het avondeten naar het centrum (A&A moesten zich eerst nog optutten en volgden later).
Toen zij uiteindelijk arriveerden had ik mijn eerste tango’s al gedraaid, met een Porteño die het blijkbaar niet erg vond om met een beginneling te dansen. Maar helemaal geweldig werd het toen ik later met een tweede man (model tuinkabouter) danste die mij en passant ook nog wat nieuwe trucjes leerde.
Om negen uur was deze milonga afgelopen (de echte begon weer om een uur of elf) en gingen we naar huis want er moest nog slaap ingehaald worden.
Nanny:
Mien leef Carla, wat ein tempo, wauw!
Bedaank veur de geweldige blog!
Poen, Nanny
Maandag 17 december
Ik werd vanochtend al vroeg wakker, trok mijn hardloopkleren (zomerversie) aan en liep richting centrum, naar de obelisk, waar ik een goede plattegrond van BA wilde kopen. De temperatuur was perfect, de zon scheen weliswaar volop maar kwam nog niet boven de hoge bebouwing uit. Alleen in de parken was het al warm, maar ook dat was nog goed te doen.
Het enige probleem is dat je in dit deel van BA geen lange aaneen gesloten stukken kunt rennen. Na elk blok moet je weer oversteken en vaak betekent dat ook dat je moet stoppen en wachten. Bij de Avenida 9 de Julio (‘s werelds breedste avenue) moest ik 18(!) rijbanen oversteken.
Al met al werd het een mooie intervalloop van pakweg anderhalf uur waarna ik weer thuis kwam om te douchen. A&A zouden vandaag met z’n tweeën op stap gaan en waren al vertrokken.
Om elf uur had ik een afspraak voor mijn eerste dansles in het centrum, pakweg een half uurtje lopen. Met m’n tangoschoenen in m’n rugzak liep ik door weer andere straten naar het oosten en trof bij de ingang van een prachtig gebouw Rachel, de eigenares van de dansschool.
Mijn les was in haar eigen appartement waar ze een grote kamer aan de straatzijde als leslokaal had ingericht. Een mooie houden vloer, openslaande balkondeuren, prachtig uitzicht op de (shabby) centrumhoogbouw en mooie tango-kunst aan de wand.
Mijn leraar arriveerde al gauw, bleek Gabriél te heten en is een socioloog die al jaren dansleraar is en tangogeschiedenis doceert aan de universiteit. Na een korte kennismaking begonnen we met de les van anderhalf uur. Na een eerste dans waarin hij mijn niveau testte, en de technieken waaraan gewerkt moest worden bepaalde, was het hard werken. Maar de sfeer was goed en de tijd vloog om.
Na de les met een lange omweg naar huis gelopen en aan m’n welverdiende siësta begonnen.
A&A kwamen aan het eind vd middag thuis en na het eten vertrokken we naar een open air percussieconcert waar A&A graag heen wilden maar dat bij aankomst niet interessant genoeg bevonden werd. Geen probleem, dan gingen we toch gewoon op zoek naar een leuk terrasje in de buurt om een kop koffie te drinken. Nou, dat viel niet mee. We liepen in de buurt van het Once-station, een mindere buurt die aan het begin van de avond overloopt van slenterende mensen langs eindeloze rijen uitgestalde kraampjes waar goedkope kleren, nep-merk-artikelen, speelgoed, sieraden, etc aan de man wordt gebracht.
Omdat A&A (letterlijk) met kop en schouders boven de menigte uitstaken was het geen probleemloos om elkaar niet kwijt te raken. En mocht dat desondanks toch gebeuren dan hoefde ik maar de mannen te volgen die hun nek verrekten bij het omkijken naar die passerende benen met toebehoren…. Geen leuke terrasjes dus, reden om de metro naar het centrum te nemen. In dit geval betrof het een houten (!) metrotoestel uit het jaar toebak met open ramen die als airco fungeerden.
We stapten uit bij Plaza de Mayo met mooie gebouwen die helaas erg kitscherig belicht werden. Van daaruit doorgelopen naar de duurdere winkelstraten en uiteindelijk een mooi terrasje gevonden waar we een cappuccino hebben gedronken. Het was heerlijk om daarna naar huis te lopen op deze lekkere zwoele zomeravond met veel mensen op straat en een goede sfeer. Thuisgekomen was ik toch wel erg moe. Ik zit duidelijk nog in de overdrive van Maastricht en wil de komende dagen toch wel een paar tandjes terugschakelen…
Nicole:
Amuseer jullie daar.. en krijgen wij straks een clinic tango van jou? Hoe bevalt het? Leefs, Nicole
Dinsdag 18 december
Na het ‘sfeerproef-geslenter’ van de afgelopen dagen werd het tijd om het ontdekken van de stad wat gestructureerdheid te pakken. Daarom vanochtend een combi van wandelroutes uit mijn gids gelopen waarin met name werd ingegaan op de diverse gebouwen en hun functie in het verleden. Is toch wel heel leuk om de geschiedenis uit de boeken die ik de afgelopen weken over BA gelezen heb zo tot leven te zien komen.
De buurt rondom Avenida Correntes wordt ook wel het Brooklyn/Broadway van BA genoemd, en dat klopt helemaal. Veel theaters, kroegen, muziekzaken, etc. Onderweg koffie gedronken in een van de kroegen (‘Giralda’) waar dertig jaar geleden door de intellectuelen revolutionaire acties werden bedacht en waar ik nu de enige niet-Porteño was.
Vervolgens verder richting Plaza de Mayo. Dit deel van BA is een mix van Rome, Barcelona en Parijs met prachtige gebouwen die niet ouder dan 100 jaar zijn maar veel ouder uitzien.
Waar het kon ben ik naar binnen geslopen om de vaak prachtige hallen en trappenhuizen te bekijken en als ik al daarbij betrapt werd waren de bewoners toch heel vriendelijk en lieten mij m’n gang gaan.
Om 1 uur was het weer tijd voor een tangoles met Gabriél die me vrolijk met de hier gebruikelijk zoen op de wang begroette en er weer zin in had vandaag. Het eerste half uur alleen oefeningen gedaan en daarna gewoon heel lekker gedanst (met af en toe wat correcties); eerst de ‘gewone’ tango en later ook milonga’s. Denk dat de hele buurt mee heeft kunnen genieten van de prachtige tangomuziek die door de openstaande balkondeuren naar buiten waaide.
Na afloop met Gabriél afgesproken om elkaar ‘s avonds om zeven uur te treffen bij de milonga ‘Derecho Viega’. A&A zouden dan ook meegaan.
Na de les koffie gedronken in het beroemde café ‘London City’ en vervolgens via een lange omweg terug naar huis gelopen.
Naarmate ik meer van het centrum naar ‘buiten’ liep, werd de bebouwing lager en armoediger. Met name ‘s avonds zie je hier veel mensen rondlopen die in afvalbakken naar spullen zoeken die ze nog kunnen gebruiken. Diezelfde mensen wonen soms in provisorische hutten langs de weg die van afval aan elkaar hangen of vind je ‘s ochtends slapend onder een laag van oude dekens en karton. Desondanks zijn er relatief weinig bedelaars.
Thuis met A&A gegeten en daarna, opgetut en wel, samen naar de milonga gelopen waar we Gabriél troffen en onze plaats langs de dansvloer innamen.
Er was aanvankelijk niet veel volk dus Gabriél en ik konden ‘meters maken’ en alles uitproberen wat we ‘s middag geoefend hadden. Tussendoor aan ons tafeltje over vanalles gepraat, voor zover dat ging met zijn matig Engels en mijn even matig Spaans. Hij wist veel te vertellen over de oorsprong en ontwikkeling van de tango en het leven in Buenos Aires.
Na een uur hadden A&A het wel gezien, wisselden hun nette outfit voor gepaste kleding voor een technofeest (had ik in mijn rugzak meegenomen) en vertrokken met de afspraak dat ze uiterlijk om 8 uur ‘s ochtends binnen zouden zijn. Loslaten heet dat….
Gabriél en ik zijn nog tot 10 uur doorgegaan met tango’s, milonga’s en walsen; het kon niet op en ik genoot volop. Wat een luxe om een hele milonga met je leraar te mogen dansen!
Na afloop op m’n gemak naar huis gewandeld (lekker temperatuurtje!), afgewassen, de laatste fles rode wijn opgemaakt en deze blog bijgewerkt.
Nanny:
Leef maedsje, wat een leven, heerlijk! Geniet ervan. Ik geniet ook van jouw blog en mijn terugkeer in Mestreech. Liefs, Nanny
Jenny:
Fijne kerstdagen en alvast een warm nieuwjaar. Geniet ze samen. Jenny
AUB:
het is al vrijdag en ben benieuwd naar de vervolgen!
Carla:
No panic, de blogs zullen echt wel blijven verschijnen, al weet ik uit ervaring dat de frequentie steeds lager zal worden. En straks in Patagonië zullen ook de internetverbindingen minder zijn. Ik vraag me trouwens af op wiens bericht ik nu aan het reageren ben. Wie is AUB?
AUB:
herken je UAB wel?
Carla:
Aah, ja, denk ‘t wel… Zullen we mailen?
Woensdag 19 december
Terwijl A&A hun roes uitsliepen pakte vanochtend ik in m’n hardloopkleren de metro naar Plaza de Mayo en opgepropt in het houten metrotoestel bereikte ik het eindstation waarvandaan ik verder wilde lopen richting de Rio de la Plata.
Om daar te komen moest ik tussen de wolkenkrabbers en het drukke verkeer van het nieuwe ‘Manhatten’ van BA lopen om uiteindelijk op een lege en saaie boulevard langs een natuurgebied uit te komen. Geen Rio de Plata te zien…
Toch maar gewoon domweg over die boulevard gaan hardlopen en uiteindelijk kwam ik zowaar bij de ingang van een ecologisch natuurreservaat met een lang pad dat mij na wat kilometers tot bij de rivier bracht.
Van een ‘zilveren’ rivier was echter geen sprake; het was een donkere bruingrijze watervlakte die er nogal dreigend uitzag. Maar dat kan ook komen door de boeken die ik de afgelopen weken gelezen heb waarin werd beschreven hoe tijdens de junta-periode mensen in dat water gedumpt werden…..
Terug bij Plaza de Mayo zag ik twee grote tanks staan met het nodige politievertoon eromheen. Heeft misschien te maken met de demonstraties van de ‘Dwaze moeders’ die elke donderdagmiddag plaatsvinden? We zullen het morgen zien, want daar gaan we naar toe.
Terug thuis sliepen A&A nog als een kanon en ben ik op ons balkonnetje gaan zitten lezen en schrijven.Beneden mij was het onnoemelijk druk rondom de kerk waar ik op uit keek. Vandaag was blijkbaar een speciale dag want tot ‘s avonds laat stonden mensen in een lange dikke rij tot het volgende blok te wachten om de kerk in te kunnen. En als ze daar dan uiteindelijk uitkwamen gingen ze eerst een kaarsje branden en dan luisteren naar een priester die luidkeels stond te oreren en mensen de zegen gaf door ze met wijwater te besproeien of zijn hand op hun hoofd te leggen. En dat allemaal uit naam van de patroonheilig San Expeditus (“voor al uw urgente zaken”).
Andrée hebben hier vanmiddag een diepgaand antropologisch onderzoek aan gewijd en zijn de kerk ingegaan waar we zagen dat de mensen in de rij stonden om een gebedje/wens te prevelen, de glazen kast waar het beeld in zat te strelen of te kussen, er werden briefjes geschreven en er werd door verschillende geestelijken de biecht afgenomen. Daarna kon er wat gedronken worden bij een toonbank in de hoek (waar o.a. een poster van de AA hing) en tenslotte kon er dan nog de nodige aan Expeditus gewijde prullaria gekocht worden.
Er moeten vandaag -tig duizenden dat traject hebben afgelegd en de kerk zal goede zaken gedaan hebben want er heeft vast wel ergens een collectebus gestaan.
Om half zeven vertrokken we richting centrum waar ik een afspraak had met een leraar van ‘mijn’ dansschool bij de milonga ‘El Beso’. Maar helaas, die troffen we daar niet aan en na een telefoontje bleek dat de milonga pas om half elf zou beginnen (communicatiefoutje van Rachel). Daarom eerst even wat gedronken in een barretje en terug naar huis gelopen.
Om tien uur vertrok ik daarna weer (onder m’n paraplu door een zomerse bui) naar de danssalon waar Rachel en Peter, mijn danspartner voor de avond, mij opwachtten.
Peter is afkomstig uit Hamburg, heeft jaren als tangodocent in Berlijn gewoont en is acht jaar geleden voor de tango naar Buenos Aires gekomen en daar vervolgens met een Argentijnse getrouwd. Naast zijn gewone baan bij een internationaal communicatiebedrijf werkt hij als tangodocent en-begeleider en geeft hij samen met zijn vrouw tangodemonstraties. Het werd een gezellige avond/nacht waarin we heel veel gedanst hebben maar ook veel gepraat. Dat gaat mij in het Duits toch veel makkelijker af dan in het Spaans. Bovendien kon ik het met hem ook gewoon over politiek en zo hebben, Gabriél ontweek mijn vragen daarover altijd subtiel… Peter is groter dan ik en dat was voor ons allebei prettig. Voor mij omdat zijn lichaam mij dan toch meer steun geeft en voor hem omdat hij meestal met (veel) kleinere mensen danst en dan toch automatisch meer gebukt gaat dansen.
De sfeer in deze milonga was weer heel anders dan in ‘Cafetería Ideal’ of ‘Derecho Viejo’. Er waren meer mensen van verschillende leeftijden, ze waren beter gekleed en dansten veel beter. Dat laatste omdat er, aldus Peter de nodige ‘tango-autoriteiten’ aanwezig waren die werkelijk adembenemend mooi dansten. En dan niet met van die hupsende dames die hun benen alle kanten opgooien maar gewoon strak, sober met af en toe een kwinkslag in de pasjes. Ik voelde mij zéér bevoorrecht dat ik deel mocht nemen aan dit bijzondere gebeuren. Na drie uur dansen was ik bekaf en ben ik in een taxi naar huis gestapt. We hebben afgesproken dat we over een week of twee, als ik met A&A onderweg van Patagonië naar Santiago de Chile in BA moet overnachten, weer samen naar een milonga gaan.
Donderdag 20 december
En dan sta je op een dag in Buenos Aires in je appartement op 5 hoog achter het aanrecht uien te snijden voor het avondeten…met de balkondeuren wijd open… het verkeerslawaai buiten…lekkere tangomuziek binnen…wijntje erbij…en dan lijkt het opeens of je hier al jaren woont er je er nog wel eventjes zult blijven…
De eerste dagen in zo’n grote vreemde stad voel ik me altijd wat overrompeld en onzeker om dan, na een dag of 2-3, opeens het gevoel te krijgen dat ik de stad ‘beheers’. Geen idee wat dit gevoel triggert maar wat mij betreft mag Buenos Aires toegevoegd worden aan het lijstje met steden waarin ik mij thuis voel!
Vanochtend op ons balkon lezend de dag begonnen terwijl A&A binnen fitnessoefeningen aan het afwerken waren. Daarna samen de metro richting La Boca genomen waar we na nog een half uur in de zon lopen arriveerden.
La Boca is een van de oudste wijken van BA waar zich rond 1900 immigranten van allerlei nationaliteiten vestigden. In een poging de armoedige havenwijk wat op te pimpen schilderde de in de wijk woonachtige schilder Quinquela Martín de haveloze huisjes van hout en golfplaten in Zuid-Europese kleuren.
Andere kunstenaars uit de wijk begonnen later een kunstmarkt en nu is het een soort ‘Place du Têtre’ geworden, inclusief de daarbij behorende toeristen. Wat mij betreft wat veel van het goede maar het was lekker om even tussen de laagbouw in de zon op een terras te zitten met live gitaristen en een rimpelige oude tangozanger op de achtergrond.
Vervolgens de bus naar Plaza de Mayo genomen maar de chauffeur (die om de 200 mtr een vette fluim uit het zijraam spuugde) reed een heel andere route waardoor we ons genoodzaakt zaken om halverwege in een onbewaakt ogenblik uit de bus te springen en alsnog een heel end naar de Avenida de Mayo te lopen.
Daar bleek het demonstratie-seizoen aangebroken te zijn. Naast de ‘Dwaze moeders’ op het plein liepen drie andere groepen demonstranten over de Avenue de Mayo.
Eerst maar eens een cappuccino gedronken in café Tortoni, ooit de stamkroeg van Jorge Borges. Maar ook Josephine Baker, Eric Satie en Carlos Gardel speelden en zongen hier.
Vervolgens va de winkelstraat Florida naar Plaza San Martin gelopen en daar de metro naar huis genomen.
Na het avondeten hebben we ons opgetut en na een fotoshoot in ons trappenhuis vertrokken A&A naar een besloten feest (waarvan ze ‘s ochtends om 6 uur terugkeerden…) en ik naar de tangosalon Confiteria Ideal.
Helaas was de sfeer daar niet geweldig. Wat toeristen die alleen maar kwamen kijken, enkele oudere paartjes en wat loslopende mannen waarvan een mij ten dans vroeg. Het was een rare vent, ik verstond geen woord van wat hij zei en het dansen ging ook van geen kant. Omdat ik geen zin had nog ‘s met hem of met een van die andere mannen te dansen ben ik na een uur weer opgestapt en naar huis gegaan. Ik was het gewoon té goed gewend met Gabriel en Peter…
Nanny:
Dames, geweldig! Wat een leven!
Heel anders dan opruimen in een zeer grijs Mestreech, maar een leuke afwisseling tijdens de koffiepauzes. Dank daarvoor.
Ik hoor de tangoklanken tot in mijn huisje en het doet goed.
Liefs, Nanny
Vrijdag 21 december
Vanochtend wederom met de metro naar Plaza de Mayo gereden en verder naar het natuurreservaat aan de oever van de Rio Plata gelopen waar ik 10 km in de zon ben gaan hardlopen. Dat was, dankzij een aangenaam briesje, net te doen. Onderweg de nodige kikkers en cavia’s tegengekomen die zich snel uit te voeten maakten toen ik hun pas kruiste.
Weer thuis sliepen A&A nog en heb ik wat geprutst om vervolgens ook nog even plat te gaan. Pas om drie uur waren we gereed om er samen op uit te gaan…
We namen de metro naar Plaza San Martín en zijn van daar uit via Barrio Norte (waar Maxima opgroeide) naar Recoleta gelopen.
Onderweg 
het eerste ijsje van deze vakantie gegeten en op het marktje bij Cementerio de La Recoleta (een soort Père Lachaise waar o.a. Evita begraven ligt) een shirtje gekocht.
Van daaruit naar huis gelopen (we lopen wat af hier….) en onderweg lekker gegeten in restaurant Chiquilín. Eenmaal thuis ging Anouk plat en hebben Andrée & ik op de bank zitten lezen en schrijven.
Toch fijn dat de wereld, ondanks de Maya voorspelling, op deze langste dag van het jaar niet vergaan is…..
Nanny:
Joa, in Mestreech steit auch nog alles en de lempkes geve nog leech!
Poen,Nanny
Zaterdag 22 december
Vanochtend moest er weer door A&A (binnenshuis) gesport worden en dat betekende dat ik met een kop koffie, iPhone, iPad en leesvoer op ons balkon ‘opgesloten’ werd tot de woonruimte weer werd vrijgegeven. 
Dat is geen straf hoor, ik vermaak me prima op die twee vierkante meter en hou nauwkeurig het gedoe onder mij op straat in de gaten.
Vanochtend was het kaarsen-brand-plateau met de geplastificeerde turboposter (met afbeelding van San Expedito, inclusief het te bidden gebed) voor de kerk wederom op een nieuwe plaats neergezet en de gelovigen passen zich naadloos aan. Ik probeer nog steeds de logica van een en ander te ontdekken maar tot nu toe ontgaat mij die volledig. Morgen is zondag, eens kijken wat er dan gaat gebeuren….
Vandaag stond de wijk Palermo Viejo op ons programma. Dit gedeelte van BA heeft een dorpse uitstraling, met veel laagbouw, terrasjes en leuke winkeltjes. De zon scheen volop en we hebben uren door de wijk geslenterd, heerlijk op een dakterras geluncht en genoten van de rust.
Daarna met de taxi naar huis om een fototoestel en boeken op te halen want A&A wilden op Plaze de Congreso bij een grote kerststal mét drie koningen een kerst-wenskaart-foto maken en daarna wilden we daar nog wat in de zon gaan zitten lezen.
Het 
maken van de foto met zelfontspanner kostte nogal wat tijd (en kreeg de volledige aandacht van het passerende publiek…) maar lukte uiteindelijk wel.
Toen we echter op weg gingen naar een plek om wat te lezen ging het mis; een overvliegende duif leegde de inhoud van zijn/
haar darmen toen hij/zij net boven Andrée en mij vloog. De pastelgroene drab kwam neer op onze armen, kleren en rugzak dus er zat weinig anders op dan de troep provisorisch met zakdoekjes te verwijderen en snel terug naar hui
s te lopen. Sh*t…
Thuis zelf gekochte empenadas en een salade gegeten en tot een uur of elf wat zitten tutten.
Daarna vertrok ik naar een milonga in ‘El Catedral’. Niet om te dansen (mijn linkervoet doet moeilijk) maar omdat deze locatie mij door verschillende mensen aangeraden was. Ondanks de bijzondere locatie, een soort boerenschuur op de eerste verdieping met bijeengeraapt meubilair, vond ik de sfeer wat tegenvallen. Veel niet-dansende toeristen en verder vooral stelletjes.
Wat ik jammer vind in BA is dat je ‘s avond/’s nachts niet gewoon lekker naar huis kunt lopen; dat is domweg te gevaarlijk met het steeds agressiever wordend geboefte hier. Gelukkig hebben A&A dat ook in de gaten; toen ik om half twee ‘s nachts thuiskwam waren zij net een taxi aan het bellen om hen naar een of andere tent te brengen. Ben bang dat zij morgen onze laatste dag in BA gaan verslapen…
Zondag 23 december
Na om zeven uur vanochtend door een mug uit bed gepest te zijn mijn sportkleren aangetrokken voor een laatste hardlooprondje door de stad. Net toen in wilde vertrekken kwamen A&A de voordeur binnen, terug van een feest waarvoor ze eerder deze week VIP-kaartjes hadden weten te regelen. Na even bijgekletst te hebben kropen zij in bed en vertrok ik.
Het was heerlijk rustig in de stad, weinig auto’s, dus ik kon lekker doorrennen. Er liepen verder wat mensen die hun hond uitlieten, er werden al wat verkoopstalletjes opgebouwd en er lagen veel zwervers langs gevels en in portieken te slapen.
Na een lekkere douche m’n rugzak gepakt en in het parkje van Plaza Miserere (what’s in a name…) in de zon gaan zitten lezen totdat ik slaperig werd. Toen weer in de benen en (via wéér een nieu
we route) het hele stuk naar Plaza de Mayo afgelegd. Op de Avenue de Mayo op een zonnig terras bij een kop koffie verder gelezen en toen weer terug naar huis.
A&A waren inmiddels opgestaan en samen pakten we de metro naar San Telmo waar een leuke markt zou zijn en op straat tango gedanst zou worden. Nou, dat viel vies tegen. Het plein en de omringende straten liepen over van toeristen en de sfeer was daar ook naar. We besloten op een terrasje gauw wat te eten en weer weg te gaan maar zelfs die lunch viel tegen…
Daarom maar doorgelopen naar Plaza de Mayo. Anouk kocht onderweg als goedmakertje
een pannenkoek met Nutella (met stip haar favoriet gerecht) maar dat kon niet voorkomen dat de meligheid toesloeg (zie filmpje…).
Morgen vertrekken we naar El Calafate in Patagonië en hoewel het daar ook zomer is, is het weer vaak bar en boos; met een beetje pech zitten we tien dagen in de regen… Gelukkig gaan we daarna nog een week naar Santiago de Chile en daar is het nu 30*C.
Maandag 24 december
Vanochtend ons appartement weer overgedragen aan Carlos en een taxi genomen naar het vliegveld waar we om 12 uur de lucht in gingen, op weg naar El Calafata waar we 3 uur later aankwamen.
Pas aan het einde van de vlucht kwamen er gaten in de dikke stapelwolken maar het schouwspel vanuit mijn vliegtuigraampje werd toen ook wel heel erg spectaculair. Naast de prachtige wolkenformaties zag ik een regenboog en onder mij het droge desolate landschap van Patagonië. Op het vliegveld werden we opgewacht door een knul die ons in een luxe-jeep naar het 35 km verder gelegen El Calafata reed. Dit plaatsje met 6500 inwoners ligt verspreid over de oever van Lago Argentino, in een gebied met prachtige granietformaties, uitgestrekte meren en desolate pampa’s.
Fijne kerstdagen daar in Patagonie. Lekker veel rust hebben jullie wel verdiend na al die drukte in BA. Ben benieuwd hoe lang het duurt dat je de drukte weer gaat missen.
We reden door een verlaten landschap met links van ons de kale heuvels en rechts uitzicht op het. lago Argentino en de besneeuwde toppen van het Andesgebergte.. Ik heb nog nooit zoveel prachtige kleuren lichtblauw bij elkaar gezien.
El Calafata is een dorpje van niets met één hoofdstraat met veel restaurantjes en outdoorshops. Gelukkig ligt ons hotelletje wat verder weg al maken we natuurlijk wel dankbaar gebruik van de flappentap, restaurantjes en supermarktjes. Omdat we zwart zagen van de honger zijn we na het inchecken in ons hotel meteen in een restaurantje gaan eten.
Aansluitend ben ik in m’n eentje 2 uur gaan wandelen in de nabij gelegen lagune Nimez. Het was daar vergeven van de watervogels, oa een kudde roze flamingo’s, en verder ook veel andere grote vogels (geen idee welk merk…).
De zon scheen, het was aangenaam warm (20*C?) en ik was helemaal in m’n element. Was ook wel toe aan wat licht en ruimte na een week Buenos Aires. ‘s Avonds op onze kamer zitten lezen en vroeg naar bed, kapotmeuj….
Nanny:
Wat een landschap, indrukwekkend!
Wel een contrast met BA. Is er iets van kerst te merken daar?
Dus heb ik geen betere wens dan Happy Holidays!
Liefs, Nanny
Gemma:
Fijne kerstdagen daar in Patagonie.
Lekker veel rust hebben jullie wel verdiend na al die drukte in BA.
Ben benieuwd hoe lang het duurt dat je de drukte weer gaat missen.
Dinsdag 25 december
Kerstmis. Vanochtend om half zeven wakker (de zon was toen al lang op) en in het natuurreservaat gaan hardlopen. De zon scheen, het was nog niet te warm en ik had de vlakte helemaal voor mij alleen (op een paar duizend vogels na dan).
Toch vreemd om zo alleen over die lagune in Patagonië te rennen…met dat prachtige landschap om me heen…op eerste kerstdag…met Rowwen Hèze in m’n koptelefoon….ik genoot volop!
Van kerstmis is hier
overigens amper iets te merken. De winkels en hotels zijn wel versierd met verbleekte slingers en bij onze entree in het dorp kwamen we een goedbedoeld optochtje met zwaaiende kerstman tegen
aar dat ziet er behoorlijk
ielig en belachelijk uit en heeft niets met kerstsfeer te maken. Ze luiden hier overigens kerstmis in met vuurwerk om middernacht. Dat heb ik wel gehoord en vervolgens heb ik mij in bed omgedraaid.
Ook in Buenos Aires was relatief weinig versierd, volgens eter veel minder dan andere jaren, ten gevolge van de krisis.
Terug in het hotel A&A wakker gemaakt en samen ontbeten. Daarna per bus (die, op z’n Argentijns, veel te laat arriveerde) in anderhalf uur door een prachtig landschap naar de Perito Moreno gletsjer gereden.
Deze gletsjer vormt aan de onderkant een 3 km brede en 60 meter hoge spierwitte ijsmuur waarvan regelmatig grote brokstukken afbraken die vervolgens met een donderend geraas in het water stortten.
Het was prachtige weer met een strakblauwe lucht en de gletsjerspleten kregen door de zon een magnifique mooie neonachtige blauwe kleur.
Van de keiharde knallen van brekend ijs ging een een soort dreiging uit die duidelijk maakte dat het hier een natuurfenomeen betreft dat door niets en niemand tegen te houden is. Ik was erg onder de indruk, werd er stil van.
Nadat we een uurtje op de helling tegenover de gletsjer van uitzichtpunt naar uitzichtpunt waren gelopen op een terras geluncht en toen met de bus naar de aanlegsteiger van een boot gereden.
Die bracht ons onderlangs de gletsjermuur vanwaar we dit natuurwonder nog beter konden bekijken. Ik had het kippenvel op m’n armen staan, en dat was niet van de kou!
Daarna met de bus weer terug naar El Calafate. Weer door dat prachtige kale landschap, klassiek muziek uit m’n iPhone, af en toe ogen dicht, lekker.
Met A&A vervolgens nog een wandeling door ‘mijn’ lagune in El Calafate gemaakt en daar uitgebreid de kolonie roze flamingo’s bewonderd en gefotografeerd. Op de terugweg in een sjiek restaurant een echte Argentijnse steak gegeten (kunnen we afvinken op ons tot-do-lijstje).
Woensdag 26 december
Vandaag een luie (reis)dag. Maar goed ook want mijn linkerenkel en -voet beginnen steeds meer op te spelen. Geen idee wat er aan de hand is maar de pijn neemt toe en lopen wordt moeilijker. Vanochtend een consult van Anouk gehad maar op haar advies ‘rust!’ zat ik natuurlijk niet te wachten….
In het dorp peso’s gepind, boodschappen gedaan en warme chocomel gedronken in een chocoladebarretje (werd ons gratis aangeboden en we blijven Hollanders…). Toen naar het busstation vanwaar onze bus naar het 235 km noordelijk gelegen dorpje El Chaltén vertrok.
We reden aan de oost- en noordkant om de grote meren heen met aan onze rechterkant uitgestrekte kale vlaktes en tafelbergen met mooi zichtbare aardlagen en links de meren met daarachter de schilderachtige grillig gevormde en besneeuwde toppen van de 3000 mtr hoge granieten punten van de Cerro Torre en Cerro Fitzgerald Roy.
Op muziek van Piazzola op m’n iPhone slinger
de de tweebaans ‘autoweg’ zich als een lang lint door de vlakte en leidde na 3 uur uiteindelijk naar El Chaltén, een dorpje met 300 inwoners dat pas sinds 1985 bestaat en fungeert als uitvalsbasis voor bergtochten. Het lijkt erg op de dorpjes bij de Noordpool die ik van tv ken, uiterst ongezellig; brede wegen met smalle trottoirs, onverschillig neergeplempte huisjes, hotels, restaurantjes of andere gebouwtjes met golfplaten daken. Wifi is er wel, maar doet het maar af en toe, en vandaag dus niet…
In een super kochten we wat spullen voor onze lunch van morgen want dan willen we de langste route hier gaan lopen, pakweg 22 km in 9 uur. Nu maar hopen dat m’n enkelbanden dan mee willen doen. Vandaag een korte klim gemaakt en dat was wel pijnlijk, maar te doen. Als het morgen niet erger wordt ben ik tevreden.
Ik ben trouwens ook tevreden over A&A waarmee het lekker lopen is. Anouk loopt meestal voorop, lekker kletsend met Andrée achter haar, en ik loop daar dan weer achteraan; soms meeluisterend of -kletsend maar ook vaak een stuk verder weg in eigen gedachten verzonken.
Voor morgen hebben ze weer goed en zonnig weer gemeld en daarmee boffen we ontzettend want het is vaak bewolkt hier en dan is het ook meteen stukken kouder. Nu kunnen we overdag lekker in ons hempje lopen en hoeven we ‘s avonds pas wat warmers aan te trekken als het (snel) afkoeld. Overigens is het hier ‘s avonds nog lang licht, pas om half elf begint het te schemeren.
Vanavond in een restaurantje hier lekker gegeten en de avond samen op onze sfeervolle zolderkamer doorgebracht. Met een flesje wijn en wat boeken erbij ‘draaide’ ik ouwe-leem-verzoeknummers van A&A op mijn iPhone & speaker; Beatles, Jim Croce, Leonard Cohen….
Nanny:
Leef maedsjes, fijn dat de blog er weer is. Wat zien jullie veel moois, ik geniet van het verslag en de foto’s.
Houd de voet/enkel het nog? Jullie hebben beter weer dan in Mestreech vooral errug naat hei!
Poen, Nanny
Marjo:
Ik kan niet wachten tot je eerste dia-avondje…(!?!!!)
Grapje, qua natuur lijkt het me fenomenaal, alleen qua temperatuur mag het van mij wat warmer zijn…..
Alvast ń gouw roetsch en tot volgend jaar !!!!
PS Zwachtel/tapen voor je enkel is soms al voldoende
Plonie:
Hallo Carla,
Een heel goed, gezond en nog veel meer moois in 2013 voor jou en je meiden..! Het is ontzettend leuk om jullie “te volgen” ( in positieve zin) en om al het moois te zien.
Als ik naar de gletsjers kijk krijg ik het al koud, maar het lijkt me inderdaad heel erg indrukwekkend. Leuk, dat je het voor ons achterblijvers zo mooi beschrijft met foto’s en filmpjes erbij.
Nog veel plezier met elkaar.
Dag
Apolonia
Donderdag 27 december
Om 8 uur vertrokken we vanochtend voor een dagwandeling door het Los Glaciares Nationaal Park dat wordt gedomineerd door imposante bergen als de Cerro Fitz Roy (3393m) en de Cerro Torre; een wijds en leeg, met meren bezaaid, landschap.
We klommen in vier uur naar het Laguna de los Tres aan de voet van de Fitz Roy. Eerst door een mooi beukenbos waarin we een grote zwarte specht met knalrode kop druk bezig zagen een boom te molesteren.
Het bos ging na een tijd over in gebieden met steeds lager wordend struikgewas waarna de begroeting tenslotte helemaal ophield. Het eind van de klim ging met een pittige zigzagweg omhoog en en we lunchten op een prachtige plek met uitzicht op het smaragdgroene gletsjermuur en de besneeuwde toppen eromheen.
Daarna moesten er nog wat gekke foto’s gemaakt worden met de nieuwe fotoapp van Anouk.
De afdaling was lang en bood ons uitzicht op het rivierdal van de Río de las Vueltas. Na negen uur arriveerden we, kapotmeuj, weer bij ons hotel waar we na een korte douche meteen aan een siësta begonnen die naadloos overliep in het diner twee trappen lager. En toen weer vroeg naar bed…
Vrijdag 28 december
Na een ontbijt met z’n drieën liepen Andrée & ik naar ‘Mathilde’s bar’ waar we konden internetten en ik onder het genot van een kop cappuccino de meest dringende mailtjes ‘afhandelde’.
Om 11 uur stapten we, dik ingepakt, gedrieën in een bus die ons naar de oever van het Lago Viedma bracht, een enorm meer van alleen maar gletsjerwater en zo’n 1100 m2 groot. Daar pakten we een boot die ons naar de gletsjer Viedma voer.
Het was zonnig maar met een koude wind en iedereen ging beneden in de boot zitten. Ik wilde echter niets missen en zat in m’n eentje boven op het dek en genoot van het prachtige uitzicht om me heen. Het was koud en het begon later zelfs wat te miezeren maar ik was dik ingepakt en kon het prima uithouden daar. We passeerden onderweg prachtige ijsformaties die op het water dreven en de mooiste kleuren blauw hadden.
Aan de zijkant van de gletsjer aan land gegaan en over grote, gladde bruine rotsen naar de ijsmassa gelopen.
We kregen crampons (ijzers met haken die onder onze bergschoenen werden vastgemaakt) van onze drie gidsen en daarmee konden we aan de tocht over de gletsjer beginnen.
Het was zaak om steeds stampend te lopen waardoor de stalen haken zich in het ijs ‘vastbeten’. Dat werkte prima al waren mijn enkelbanden daar minder blij mee. We beklommen de stijle ijstoppen en daalden even steil weer af en dat was behoorlijk eng. De gletsjerspleten waren dan wel mooi blauw, maar elke uitglijder was er een teveel.
A&A hadden het behoorlijk op hun heupen en we hadden de grootste lol samen.Ook de gidsen deden vrolijk mee en het werd helemaal gezellig toen ze halfwege de tocht een fles Baily’s en 20 plastic bekertjes uit hun rugzak toverden. Er werd ijs uit de gletsjer gehakt en vervolgens werd met deze Baily’s om the rocks getoast. Lekker!
Op de terugweg speelden A&A het klaar dat ze in de stuurhut de boot (mee) mochten besturen. Ook de scheepstoeter werd daarbij ingeschakeld en boven op het dek kreeg ik regelmatig vragende/dreigende blikken als de boot opeens versnelde, afremde of een scherpe bocht maakte…. ‘s Avonds in een pizzeria gegeten en vroeg naar bed want de wekker voor de volgende ochtend stond om kwart over vier….
Zaterdag 29 december
.
Om kwart over vier stonden we vanochtend naast ons bed en een kwartier later slopen we met z’n drieën het hotel uit en verlieten we het dorp richting oosten om daar de zonsopgang te aanschouwen. Het was koud en donker maar de volle maan gaf ons net genoeg licht.
Al gauw begon het aan de horizon lichter te worden en de lucht werd steeds geler terwijl om de enkele wolken een roze rand verscheen die steeds feller rood werd. Ondertussen werden de besneeuwde toppen in het westen áchter ons door datzelfde licht beschenen en kregen de vreemdste (kitsch-)kleuren.
Op een mooi punt langs de weg stopten we en haalde ik mijn speaker uit m’n rugzak. Terwijl muziek van een playlist met nummers waarin het woord ‘sun’ voorkwam speelde zagen we tenslotte de zon langzaam opkomen. Prachtig!
Na de nodige foto’s gemaakt te hebben ons boeltje weer gepakt einde speaker met het volume helemaal open boven ini m’n rugzak gestopt. En zo liepen we op de maat van de meezingmuziek weer de hele weg naar het dorp terug.
In het hotel meteen aangeschoven voor het ontbijt en toen terug naar onze kamer voor een vroege siësta. We zijn de wel fanatieke diehards, maar het is wél vakantie…
Om 1 uur vertrok onze bus terug naar El Kalafate en gedurende de drie uur durende reis heb ik geluisterd naar een VPRO-marathoninterview-podcast met de onlangs overleden acteur Jeroen Willems. Hij vertelde daarin onder meer over zijn jeugd in Heerlen (Welten) en zijn jong gestorven vader Kees bij wie ik dramalessen volgde. Jammer dat beide mannen zo jong gestorven zijn.
Terug in El Calafate een laatste rondje door de lagune hardgelopen. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen want na afloop was m’n enkel flink opgezwollen en heb ik, na het avondeten in een grillrestaurant, de rest van de avond noodgedwongen met een, met een natte handdoek omwikkelde, voet op bed gezeten.
Nanny:
Wat een overweldigende schoonheid, ik word er enigszins sprakeloos van.
Is de enkel weer wat geslonken?
Een happy 2013 en liefs,
Nanny
Zondag 30 december
Het was grijs en miezerig toen we vanochtend in onze taxi naar het vliegveld reden. Eigenlijk weersomstandigheden zoals die hier gebruikelijk zijn maar die wij tot nu toe nog niet meegemaakt hebben. Wat dat betreft hebben we echt geluk gehad de afgelopen week!
En zelfs in Ushuaia. 900 km zuidelijker, scheen bij onze aankomst de zon, al verzekerde onze taxichauffeur ons dat in deze streek het weer akkuut kan omslaan, hetgeen prompt gebeurde toen het begon te regenen…
We zitten in een kneuterig hotel met turbo-kerstversiering en onze zolderkameretage biedt uitzicht op de baai en de besneeuwde Andes-bergketen. Aan de andere kant van het steil oplopende stadje zijn de witte bergtoppen van Chili te zien.
Het is hier overdag een graad of 10-12 en ‘s nachts maar 5 uur donker. En verder wisselen buien en zon elkaar overdag voortdurend met een onregelmatige regelmaat af.
Na het inchecken wat door de hoofdstraat van dit 60.000 inwoners tellende stadje gelopen (niet erg interessant) enbruine kroeg ‘Tante Sara’ lekker geluncht. Daarna even naar de super en toen terug naar ons hotel waar A&A plat gingen en ik in de ‘salon’ heb zitten lezen en schrijven.
Terwijl A&A ‘s avonds een film op hun Macbook keken ben ik nog een lange wandeling door het centrum én de regen gaan maken.
Er zijn nog wat huisjes over uit de tijd dat Ushuaia gesticht is (eind 19e eeuw) en daaromheen is de rest van de stad opgebouwd. Niet erg fraai moet ik zeggen; voor mooie architectuur moet je duidelijk niet in Patagonië zijn. Voor zover er hier al over esthetisch bouwen wordt nagedacht doen ze dat met de doelgroep van consumerende toeristen in hun achterhoofd en van het resultaat wordt je niet blij…
Terug in het hotel op m’n bed met het prachtige uitzicht op de baai m’n blogs en foto’s van de afgelopen (wifi-loze) dagen bijgewerkt.
M’n linkervoet en -enkel doen nog steeds moeilijk. Morgen wordt weer een rustige dag (we maken dan een boottocht door het Beaglekanaal) en ik hoop dat ik overmorgen dan weer kan hardlopen; heb al een mooi rondje langs baai van Beaglekanaal uitgekozen…
Herman:
Nog een fijn en gezond 2013 toegewenst.
We volgen al een tijdje jullie prachtige reis met een gevoel van jaloezie….
De foto’s van de gletsjers zijn werkelijk adembenemend, bijna onwerkelijk.
Ben benieuwd wat er nog volgt
Herman (en Els)
Maandag 31 december
Vanochtend om half vijf gewekt door de zon die via het ‘flatscreen-raam’ aan mijn bedhoofdeinde op mijn kussen scheen. Wat gelezen, geschreven, naar de radio geluisterd en toen weer in slaap gevallen tot onze wekker afliep voor het ontbijt.
Deze laatste dag van het jaar varend op het Beaglekanaal doorgebracht. Per taxi reden we daarna naar de pier. Alhoewel we al een vouchers voor de boot hadden kostte het ons veel moeite om op de boot te komen dankzij een uitgebreide demonstratie van Argentijnse inefficiëntie, miscommunicatie en onverschilligheid bij het inchecken maar uiteindelijk vonden we toch zitplaatsen op het bovendek en ondanks de kou en wind was het dankzij de zon goed uit te houden daar.
We voeren oostwaarts langs Puerto Williams en diverse eilandjes en als eerste zagen we een eilandje met aalscholvers & zeeleuwen die in de zon lagen te niksen:
En laten nog meer aalscholvers en zeeleeuwen op weer een ander eiland:
Toen een eilandje met een vuurtoren en tenslotte een grote kolonie Magelaens- en Koningspinguins:
A&A besloten na een tijdje toch maar warm binnen te gaan zitten maar ik wilde niets missen en settelde mij in een nis op het bovendek naast de stuurhut vanwaaruit ik een mooi uitzicht had op de bergen en het water, waar de zon op m’n gezicht scheen en ik enigszins beschut zat tegen de wind en incidentele regendruppels.
Zo gleden de uitlopers van het Andesgebergte langzaam aan mij voorbij en ik zat daar maar wat te kijken, te denken, te dromen…
Op de terugweg voeren we langs de zuidkust van Vuurland terug naar Ushuaia in het westen. Wij zaten toen binnen met een kop koffie want ik was ongemerkt door en door koud geworden op het bovendek en het duurde een hele tijd voor ik weer op temperatuur was.
Terug in het dorp weer bij ‘Tante Sara’ gegeten, boodschappen gedaan en toen terug gelopen naar ons hotel waar we oudejaarsavond gewoon op onze zolderetage wilden doorbrengen.
Maar eerst heb ik nog een lange avondwandeling rond de baai langs het Darwinkanaal gemaakt terwijl A&A in de buurt aan het hardlopen waren.
De rest van de avond hebben we gelezen, geschreven en gepraat over onze ‘tops en flops’ van het afgelopen jaar en onze voornemens voor 2013. En ondertussen hadden we een prachtig uitzicht over de baai en zagen zowaar af en toe wat (laag) vuurwerk oplichten…
Donderdag 1 januari
Vanochtend na het ontbijt lekker gaan hardlopen rond de Ushuaia-baai en dat ging goed; m’n enkelbanden hebben hun protest van de afgelopen weken blijkbaar opgegeven en deden lekker mee.
Om 1 uur werden we door een busje opgehaald dat ons naar het nabijgelegen nationaal park Tierra del Fuego bracht, een ongerept landschap van bergketens, hoogveen, gletsjers, meren en bossen. We waren in de veronderstelling dat we daar ‘losgelaten’ zouden worden zodat we zelf konden gaan wandelen en dat we dan aan het eind vd middag weer opgepikt zouden worden. Maar dat was dus niet de bedoeling. Met nog 8 andere toeristen werden we door het park gereden door Oscar, de chauffeur/gids die zijn best deed om zoveel mogelijk interessants te vertellen. Zo af en toe werd gestopt en dan konden we naar een uitzichtpunt of zo lopen voor een Kodakmoment en vervolgens stapten we dan weer in en reden we naar het volgende panoramapunt. We zaten vóór in de bus en konden alles dus goed zien maar dat kon niet verhinderen we om de beurt in slaap sukkelden. Nogal gênant…
Tijdens een van de pauzes haalde Oscar opeens een doos met glaasjes en een fles kruidenlikeur tevoorschijn en die sloegen we natuurlijk niet af. En toen deelde hij nog chocolaatjes uit, en flesjes champagne (omdat het nieuwjaarsdag was).
En terwijl we daar stonden zag Anouk opeens een vos in het bos en het lukte mij zowaar om die te filmen. Later zagen we er nog eentje, vanuit de auto.
Achteraf vraag ik mij af of we überhaupt daar hadden kunnen wandelen; het park is vooral gericht op toerrijders en picknickende mensen en er waren volgens mij geen (lange) wandelroutes. En uiteindelijk zijn we het waarschijnlijk gewoon te goed gewend met onze activiteiten van de afgelopen week.
Blijft het gegeven dat ik niet snap hoe mensen van dit soort vakanties, waarin je alleen maar zit en passief de gids volgt, kunnen genieten…
‘s Avonds hadden we in het centrum een afspraak met Iman, de broer van Wilma Sax. Die vertrok in september met de ‘Bark Europa’, een groot zeilschip, vanuit Amsterdam naar Antartica en een week geleden had ik hem gemaild om te achterhalen waar hij zich nu bevond. En ja hoor, hij bleek zowaar tegelijk met ons in Ushuaia te zitten. We troffen elkaar ‘s avonds in een restaurant waar we centolla (koningskrab, fameus streekgerecht) aten en onze reisbelevenissen uitwisselden.
Vrijdag 2 januari
Vanochtend met Andrée het museum in de Presidio de Ushuaia bezocht. Nadat de inheemse indianen zorgvuldig waren uitgeroeid stuurde Argentinië vanaf eind 19e eeuw zijn stoutste gevangenen en politieke tegenstanders naar Ushuaia waar ze onder erbarmelijke omstandigheden moesten leven en werken.
De eerste huizen van Ushuaia werden gebouwd door deze gevangenen, die trouwens de gevangenis zoals die er nu uitziet ook hebben gebouwd.
Aan het eind van de ochtend werden we door een taxi opgehaald die ons naar het vliegveld bracht. Daar wederom lang in rijen gestaan, om in te checken, om vliegveldbelasting te betalen, voor handbagagecontrole, om het vliegtuig in te gaan. Ja, ze maken wel echt een feestje van hier…:-(
Gelukkig had ik mijn iPhone bij me die mij ondertussen van muziek en literatuur voorzag en dan vind ik het allemaal niet zo’n probleem.
Bovendien…alles kwam weer goed toen bleek dat we met onze gewone tickets eerste klas mochten vliegen! We hebben ons daar dus lekker breed gemaakt en zijn languit in de comfortabele stoelen gaan zitten/liggen/hangen. Ook de catering was trouwens beter dan die van het plebs achter ons. En zo hoort dat ook!
Vier uur later arriveerden we in Buenos Aires waar we 1 nacht zouden blijven in een hotel in het centrum om de dag erna door te vliegen naar Santigo de Chile.
De taxi reed ons van het vliegveld naar het centrum en onderweg zagen we aan weerskanten van de weg de uitgestrekte krottenwijken liggen, of de ‘villa miseria’ zoals de taxichauffeur ze noemde. De in elkaar geflanste huisjes zien er hopeloos uit; slecht gebouwd van goedkoop bij elkaar gezomerd materiaal, niet onderhouden en omringd door huisvuil en andere onbestemde zooi. Je zult er maar opgroeien…triest.
Om het contrast te vergroten checkten wij in voor twee kamers in een nogal sjiek hotel waar ik voor het eerst tijdens deze reis de tv aanzette. En toen viel ik midden in een aflevering van Bonanza, mét Pa Ben, Hoss, Little Joe en Hop Sing, maar zonder Adam (de echte). Jeugdsentiment van de bovenste plank, al was het raar om ze Engels te horen praten en niet het synchronisatie-Duits.
A&A bleken nog nooit van Bonanza gehoord te hebben en ook mijn sublieme weergave van de begintune ‘Ta tadada tadada tadada Bonánzááá!’ deed geen belletje rinkelen bij de dames. Ik ben bang dat ik hier toch een steek heb laten vallen in hun culturele opvoeding…
Na een eenvoudig etentje in de Avenida de Mayo terug naar het hotel om ons op te tutten en laat in de avond vertrokken A&A naar een bar in Palermo en ik naar de milonga ‘El Beso’ waar ik met Peter, mijn danspartner van twee weken geleden, had afgesproken. Het was druk op de dansvloer en ik heb mij de blaren op mijn voeten gedanst. Dansend met Peter, tangodocent met 30 jaar ervaring, leek het of ik heel wat kan en viel ik niet al te erg uit de toon tussen de Argentijnen. Dat wordt weer afkicken straks in Maastricht…
AUB:
Hoezo afkicken in Maastricht …………..?
Donderdag 3 januari
De laatste ochtend in Buenos Aires.
Na een korte nacht om 8 uur via Plaza de Mayo naar ‘mijn’ natuurreservaat gerend en daar in de zon m’n rondje van 10 km afgewerkt. Het is een heel bijzonder gebied met aan de ene kant de Río Plata en aan de andere kant de hoog oprijzende wolkenkrabbers richting centrum.
Weer terug in het hotel na een lekkere douche bij A&A aangeschoven voor het ontbijt. Daarna op ons gemak de koffers gepakt en in de taxi gestapt die ons naar het vliegveld reed voor onze vlucht naar Santiago de Chile, aan de overkant van dit prachtige continent.
Na wederom een eerste klas vlucht (we weten nog steeds niet waarom, maar stellen wijselijk geen vragen) dwars door Zuid Amerika in een warm Santiago in Chili geland. Onderweg had ik een prima uitzicht over dit kale, lege land én het ruige Andersgebergte.
Santiago is kleiner dan Buenos Aires en oogt op het eerste gezicht ook wat kolonialen en vriendelijk, met een lagere bebouwing en meer groen in het centrum.
De locatie van ons appartement is perfect; drie blokken verwijderd van het centraal plein Plaza de Armas en vlakbij het stadspark Cerro Santa Lucia op een hoge heuvel.
Toen we op het adres van ons appartementencomplex arriveerden leek dat 6 verdiepingen hoog te zijn en sprak ik de hoop uit dat ons appartement op de bovenste verdieping zou liggen.
Eenmaal binnen bleken er achter het hoofdgebouw nog andere flats aan vast gebouwd te zijn en zo belandden wij in Toren C (!) op de 19e verdieping. Dat is behoorlijk hoog kan ik jullie vertellen en de foto’s hiernaast heb ik dan ook met een knoop in mijn maag vanaf ons balkonnetje gemaak.
‘s Avond bij de supermercado levensmiddelen ingeslagen en daarna lekker zelf gekookt (we waren het uit-eten-gaan eigenlijk wel zat na 10 dagen).
Nanny:
Wat een bofkonten, waarschijnlijk denken ze dat jullie VIP’s incognito zijn?????
Wat een hoogte, ik voelde de knoop in mijn eigen maag.
Heerlijk om jullie reis zo te volgen, wat een indrukken.
Poen,
Nanny
Vr/za 4/5 januari
Ons tempo hier in Santiago ligt beduidend lager dan eerder in Buenos Aires en Patagonië, en ik zal mijn blogfrequentie navenant aanpassen…
Santiago is een mooie en relaxte stad, met aardige mensen, veel groen, relatief veel laagbouw en lekker weer.
In Buenos Aires was het duidelijk te merken dat er sprake is van een financiële crisis; aan het achterstallig onderhoud van gebouwen en straten, het altijd aanwezige straatafval, de daklozen, maar ook en vooral aan de vaak onverschillige werkhouding van de mensen waar we mee te maken hadden, alsof ze murw geslagen waren en geen hoop meer zagen voor een betere toekomst. Ook hebben velen geen vertrouwen meer in de banken en staan daarom vaak uren in de rij om hun rekeningen met cash geld te betalen.
Hier in Santiago merken we daar niets van, ziet het straatbeeld er veel beter uit en de lijken de mensen meer te genieten.
Vrijdag eerst maar eens uitgeslapen en toen met een toeristen-dubbeldekker-sightseeing-bus de stad verkend om te bepalen naar welke stadsdelen we deze week nog es terugwillen, of niet natuurlijk. Zo besloten A&A dat ze diezelfde middag nog terug wilden naar een mega-shoppingmall. Ik liet die beker aan mij voorbij gaan en ben in m’n eentje het centrum gaan verkennen en na een siësta de buurt waarin ons appartement staat.
‘s Avonds samen op m’n iPad naar de nieuwjaarsconference van Theo Maassen gekeken.
Zaterdagochtend in het park hiernaast, op de heuvel Santa Lucia, gaan hardlopen. Ik was de eerste (de parkhekken gaan pas om 9 uur open) dus ik kon lekker in m’n eentje via allerlei paadjes, terrassen en trappen naar boven klimmen (en terug en nóg es naar boven en terug want anders ‘haalde ik m’n kilometers niet’).
Bovenop de uitkijktoren op de top wat zitten lezen en nog even een filmpje gemaakt van de omgeving:
‘s Middags met A&A met de metro naar El Perso Bio Bio, een vlooienmarkt ten zuiden van het centrum die diverse blokken beslaat en waar, op straat en in grote hallen, de ene kraam naast de andere volgeplempt is met zooi. Ik had het na een tijdje wel gezien en ben op een parkje in de zon wat gaat zitten lezen, hetgeen geruisloos overging in een siësta languit op de bank, totdat A&A klaar waren met hun missie en we weer huiswaarts konden gaan.
Zo/ma 6/7 januari
Zondag…marktdag:
Na een uitslaapochtend eerst de antiekmarkt bij Plaza Peru, oostelijk van het centrum, bezocht. Die hadden we na een kwartiertje gezien waarna het tijd was voor een lunch op een Italiaans terras in deze mooie yuppenwijk. Toen verder oostelijk met de metro naar ‘El pueblito los Dominicos’, een arts en crafts dorpje waar ik een verlaat verjaardagscadeau van A&A mocht uitzoeken. Is niet gelukt…. Wel hebben we er weer een terrasje gepikt want we waren bekaf. Het is hier nl goed heet overdag en dan is het niet zo slim om midden op de dag in de stad actief te zijn.
Ik wil sowieso komende week nog een paar dagen ‘naar buiten’ en daarom ben ik op weg naar huis gaan kijken welke bussen we waar moeten nemen om de stad uit te komen. Daarna nog een tijd lekker in de zon aan de voet van de heuvel Santa Lucia op een parkbankje zitten niksen.
‘s Avonds, op speciaal verzoek, met z’n drieën naar de bioscoop, naar Tolkien’s ‘De Hobbit’. Erg kitscherig en slaapverwekkend veel actie; zelfs A&A vonden hem tegenvallen.
Maandag…Mária & Mahler:
Vanochtend in m’n eentje naar de kunstenaarswijk Bellaviste gelopen en van daaruit de Cerro San Christobal beklommen, een heuvel die als park is ingericht met een schitterend uitzicht over de hele stad en de besneeuwde Andes-toppen in het oosten. Het was lekker om weer tussen het groen te lopen en met klassieke muziek in m’n oren genoot ik volop.
Boven op de top was dat feestje echter over, daar stond een enorm Mariabeeld en de aanwezigen werden geacht zich ter plekke volledig over te geven aan de Maria-devotie. Om in de juiste sfeer te komen schalden Maria-liederen uit een turbo-geluidsinstallatie en daar kon mijn bluetooth-9xxBackBeat-iPhone-installatie echt niet tegenop…
Daarna op m’n gemak weer naar beneden gelopen en van daaruit terug naar huis waar A&A gereed stonden om weg te gaan. Met z’n drieën naar Bellavista gelopen, een terrasje gepikt, een voormalig huis van Pablo Neruda bezocht en in een straat met winkeltjes verzeild geraakt waar ik afgehaakt ben en via allerlei omwegen naar huis gelopen ben voor een siësta.
‘s Avonds een concert bezocht van het Philharmonisch Orkest & Jeugdorkest van Santiago dat de 1e symphonie van Mahler speelde in de Basílica de la Merced, bij ons om de hoek. Toen we daar een half uur voor aanvang arriveerden was de kerk al barstensvol en stonden de mensen rijen dik tegen de zijmuren. We vonden uiteindelijk nog een lege biechtstoel die we gekraakt hebben en van daaruit hadden we een prachtig zicht op het orkest dat zich uit de naad speelde en een prachtige uitvoering ten beste gaf:
Nanny:
Gelukkig, ik ben weer bij. Heb met veel plezier alles alsnog gelezen. Er kwamen al dagen slechts oude blogs bij mij binnen.
Kan me voorstellen dat je af en toe niet meer weet welke dag het is. Hoef ik trouwens niet voor naar Argentinië te gaan, lukt in Mestreech ook goed.
Geniet van de komende dagen. Liefs, Nanny
Plonie:
Wat prachtig om te zien, dat bij het concert van Mahler iedereen lekker door elkaar heen zit en overal op en onder staat.
Zou ik wel fijn vinden, hoor..!!!! Niet de hele tijd stil zitten op een harde stoel waar je een houten kont van krijgt.
En dan heerlijk kunnen kijken en vooral luisteren naar het orkest, dat met grote gedrevenheid speelt onderleiding van een gedreven dirigent.
Meisjes, tot de volgende keer maar weer.
Groeten,
Apolonia
Di/wo 8/9 januari
Dinsdag… Valparaíso
Vanochtend vroeg met A&A de bus naar de 100 km westelijk gelegen havenplaats Valparaíso genomen. In mijn studententijd had ik contacten met Chileense vluchtelingen die daar vandaan kwamen. Nooit gedacht dat ik er zelf ook nog es zou komen (heb overigens altijd gedacht dat het maar een klein vissersdorpje was).
Het openbaar vervoer werkt perfect hier; goed materieel en pünktlich en voorin op de bovensten verdieping van een luxe dubbeldekker had ik alle kans om het landschap goed te zien. Eerst de kale heuvels/bergen en naar de kust toe groene dalen met wijngaarden. Valparaíso ligt, tegen steile hellingen aangeplakt, in een baai van de Pacific.
We zijn dwars door de benedenstad gelopen, met een finicular omhoog geklommen en door de wijken Cerro Conceptión en Cerro Alegra geslenterd. De huizen in deze buurten varieren van chique (sommige) tot shabby (de meeste) en zijn allemaal vrolijk beschilderd waardoor het geheel een vrolijke uitstraling krijgt. Aan de vaak zeer steile steegjes en trappen liggen veel winkeltjes en galerieen waar mooie spullen verkocht worden.
Uiteindelijk belandden we in een stijlvol restaurant waar we heerlijk (en duur…) geluncht hebben. We hadden van de knappe ober de beste tafel op het terras gekregen vanwaar we een prachtig uitzicht hadden op de zee, de stad en de bergen. Helemaal goed.
Aansluitend wilden A&A naar het strand van Viña de Mar, een strandplaatsje verderop. Ik had daar geen zin in en ben, nadat ik de dames op de bus gezet had, alleen verder de stad gaan verkennen en uiteindelijk beland op een bankje in de zon op Plaza Victoria in het centrum. Heerlijk om zo op m’n gemak wat te niksen en niks te hoeven…
Om zeven uur was ik terug in Santiago waar ik in anderhalf uur tijd van het busstation naar ons appartement gelopen ben want ik had zin om nog even buiten te zijn en het begin van de avond is mijn favoriete tijd in een grote stad (naast de vroege ochtend natuurlijk).
Woensdag…wérrem
Het was warm vandaag, zeg maar heet, 36°C. Te heet om hard te lopen en ook te heet om de geplande trekking in de Andes te doen. Maar binnen blijven wilde ik niet en omdat ik het minst last van de hitte heb als ik gewoon rustig buiten loop, en ik weer het groen in wilde, nogmaals op m’n gemak de Cerro San Christobal beklommen, deze keer in het gezelschap van Anouk & Andrée. Aan de andere kant van de heuvel lag een mooi groot openluchtzwembad en daar konden we lekker afkoelen. Maar zoals gewoonlijk ga ik mij daar na een uurtje vervelen en ben ik opgestapt en in m’n eentje in oostelijke richting afgedaald en onderlangs weer via een bospad en Bellavista terug naar huis gelopen. ‘s Avonds samen genoten van koffie & heerlijk ijs (Dulce de leche!) op een populair terras hier in de buurt.
Nanny:
Leef Carla,
36 graden, be prepared voor jullie thuiskomst. Lauw, nat en grijs gaat morgen over in sneeuw en vorst, onvoorstelbaar!
Maar ik zit er warmpjes bij in mijn eigen stekkie. Eindelijk thuis.
Nog veel plezier en tot gauw, liefs,
Nanny
Donderdag 10 januari
Dat het hier overdag zo warm is vind ik geen probleem, maar de nachten zijn hopeloos. Dan krijgen we het hier op 19-hoog niet koel genoeg en dat betekent veel gedraai en weinig slaap. Mag het niet zeggen natuurlijk , maar ik verheug me al op mijn koude slaapkamer straks in Maastricht…
Vandaag, na een kop koffie in het Parque Quinta Normal, de koelte opgezocht in het Museo de la Memoria waar de geschiedenis van de 17-jarige dictatuur onder Pinochet, en het vervolg daarop, in woord, beeld en geluid werd verteld.
Veel dingen wist ik natuurlijk al, maar het is toch anders als je mensen ziet vertellen wat ze meegemaakt hebben en hoe ze er nu tegen aankijken. Heel indrukwekkend.
Omdat A&A nog wilden gaan shoppen ben ik in m’n eentje door diverse wijken richting centrum geslenterd (nog nooit zoveel gelopen in een vakantie…) omdat ik, op deze laatste vakantiedag, nog wat van de stadssfeer wilde proeven. Via Plaza de Arma (centraal plein met schakende mannen, handlezende vrouwen en veel eettentjes) naar ons appartement gelopen en daar een korte siësta gehouden.
‘s Avonds samen uit gaan eten op een mooi dakterras met uitzicht op de top van de Cerro San Christobal en koffie en taart op weer een ander terras. Wat zal ik de zwoele zomeravonden missen als ik weer terug ben in Maastricht…
Morgenmiddag vertrekken we voor de vluchten Santiago-Parijs-Schiphol en als het goed is kom ik dan zaterdagmiddag aan in Mestreech.
Nanny:
Bedankt voor je geweldige verslag en foto’s.
Heb een goede thuisreis en ik verheug me op het weerzien.
Poen, Nanny
Patrick:
Kun je zondag lekker komen dansen hahaha
groetjes patrick
Apolonia:
Meiskes….goede reis en welkom in het frisse Zuid-Limburg. Misschien wel wat sneeuw..!
Wouw….een lekkere koele slaapkamer voor Carla. Dus….welterusten en slaap maar lekker een gat in de dag.
Bedankt voor de mooie foto’s en alle beschrijvingen. Groeten aan je dochters.
Apolonia
Lilian:
Ha Carla,
Je ligt nu waarschijnlijk te slapen in je koele kamer in Maastricht (of ben je soms de Prins wezen inhalen ?).
Ik vond het erg leuk om je reis door Zuid Amerika te volgen. Bedankt voor het mogen meegenieten!!
Groet, Lilian
Plonie:
Goedemorgen Carla,
Ik hoop, dat jullie een goede terugreis hebben gehad en veilig “geland” zijn en…dat je lekker geslapen hebt in je koele slaapkamer heerlijk in je eigen bed.
Het was leuk om jullie reis te kunnen volgen.
Bedankt.
Hartelijke groeten,
Plonie….Apolonia