Okt.2013: New York (met Rosemarie)
Wo 23 okt: We made it……
Na de katten en kippen van voer en water voorzien te hebben om 9 uur de trein naar Schiphol genomen waar ik Rosemarie zou ontmoeten. Lopend naar het station wederom pijn aan mijn rechterknie die een week geleden door mijn fysiotherapeut voorzien is van kinky zwart tape maar desondanks geen enkel teken van beterschap vertoont. Slechte timing voor een bezoek aan New York…
Nou was ik toch al van plan om het rustig aan te doen komende week want de voorbije weken waren hopeloos druk, ellendig en uitputtend. Ik wil even helemaal afschakelen (voor zover mogelijk), mij op andere dingen concentreren en nieuwe energie op doen.
De highlights van NY heb ik een paar jaar geleden al ‘gedaan’ en er zijn geen dingen die ik nu speciaal wil zien of doen. Ik laat het allemaal maar een beetje op me af komen.
Op Schiphol ontmoette ik Rosemarie en na het inchecken van onze koffers gingen we terug naar een Starbucks in de stationshal waar Rosemarie met dochter Marthe had afgesproken. Na een kop koffie weer afscheid van Marthe genomen en naar onze gate gelopen. Daar bleek dat onze vlucht naar Londen vertraging had waardoor we uiteindelijk onze aansluitende vlucht van 16.15 uur naar New York misten. $%£#¥!
We waren al bang dat we op Heathrow zouden moeten overnachten maar gelukkig konden we nog met een vlucht van 2 uur later mee. Daarvoor moesten wel snel de nodige afstanden per shuttle en te voet afgelegd worden wat met mijn kneusknie nogal pijnlijk werd. En het werd helemaal mooi toen we een roltrap af gingen en een mevrouw achter mij struikelde, haar rolkoffer losliet die vervolgens naar beneden denderde en tegen mij hielen tot stilstand kwam. Ach, dat kon er ook nog wel bij…
Maar al met al waren wij blij toen we eindelijk weer ik de lucht zaten, klaar voor een vlucht van 8 uur, pffff. Gelukkig hadden we een steward die ons begreep en ons van enkele flesjes witte wijn voorzag. Heel aardig en goed om de stemming erin te houden en vervolgens een paar uurtjes te slapen.
Om 21 uur (plaatselijke tijd) arriveerden we in Newark, New York waar we een uur in een rij hebben geschuifeld voor we door de douane heen waren. Voordeel was dan weer dat we niet op onze koffers hoefden te wachten, die stonden braaf of ons te wachten op de stilstaande band. En toen op weg naar downtown Manhatten, met de airtrain, gewone trein en 2 metrolijnen.
We hebben een studio in Little Italy gehuurd en toen we daar om middernacht arriveerden stond Roy, de beheerder ons al op de stoep op te wachten. Nadat we enigszins gesetteld waren nog gauw even in de buurt op zoek gegaan naar eten en drinken en we vonden al gauw een Chinees-Spaanse kruidenier waar we wat ontbijtspullen kochten. En toen terug naar ‘huis’ en na een pilsje naar bed, kapotmeuj.
Nanny:
Leef Carla,
alles kump good!
Poen,
Nanny
eva en emmy:
Hallo Carla en Rosemarie wat leuk dat ik dit allemaal kan lezen samen met Eva die my goed hielp, het allerbeste met de knie Een prettige tyd gewenst en een goede reis terug van emmy en eva
Hilde:
Heééél veel plezier daar beneden!
I’ll take care of the chicks….
Marjo:
Ze hebben tegenwoordig hele kinke knie-protheses……
Do 24 okt: Autumn leaves…
Vanochtend, na 3 uur slaap, om half vijf weer klaar wakker.
Tijd om op m’n iPad wat te lezen en te schrijven terwijl Rosemarie nog naast me lag te ronken.
New York never sleeps, zeggen ze, en dat geldt in ieder geval voor de bouwlieden die hier om de hoek aan de straat aan het werken zijn, die gaan dag en nacht door. Maar het kabaal dat ze daarbij maken stoort amper; dat gaat op in de andere geluiden, van voorbij rijdende auto’s, sirenes in de verte en kletsende mensen op de stoep.
Op de foto hierboven links ons pand (we zitten op de bovenste verdieping) en rechts het pand waar we op uit kijken.
Toen ook Rosemarie wakker was samen ontbeten, de kamer heringericht en vervolgens ieder onze eigen weg gegaan. Rosemarie moest zich in Brooklyn in gaan inschrijven voor de conferentie waar ze morgen een seminar (A6) verzorgt. En ik deed een brace om mijn knie, trok m’n sportschoenen aan, pakte een wandelstok (jaja…’t is wat…), deed m’n rugzak om en vertrok lopend zuidwaarts.
Via Chinatown, Wall Street, Broadway en Ground Zero zigzaggend naar Batterypark Park gelopen.
De afgelopen drie jaar (ik was in 2010 met A&A hier) is er op Manhattan ongelofelijk veel gebouwd. Niet alleen op Ground Zero (dat was toen nog een groot gat) maar ook op andere plekken staan opeens joekels van wolkenkrabbers tussen de oude bebouwing.
Bij Battery Park op een bank in de zon, met uitzicht op het Vrijheidsbeeld, wat zitten lezen en schrijven
Toen weer naar het noorden gelopen, naar de J&R-store waar ik met Rosemarie had afgesproken om te kijken of we daar wat Apple-apparatuur zouden kunnen kopen. Dat hebben we uiteindelijk (nog) niet gedaan; ik wilde eerst nog even in de grote Apple-store bij Central Park kijken.
We lunchten (Mexicaans) op een terrasje in de zon en liepen vervolgens naar het warenhuis ‘Century 21′ een outlet met designkleren, waar ik knalrode leren handschoenen met Kashmir voering op de kop tikte; niet echt nodig maar tóch leuk… 😉 En toen waren we weer moe en zijn we bij een Starbucks bij Ground Zero koffie gaan drinken.
Onze volgende bestemming was Bleeker street waar in een studio opnames waren van YouTube filmpjes naar aanleiding van het danscongres waar Rosemarie morgen een workshop verzorgt. Ik was nieuwsgierig en ging mee. Het publiek werd geïnstrueerd: jassen en tassen onder de stoelen verstoppen, enthousiast kijken voor het geval een van de camera’s ons in beeld kreeg en braaf klappen als de regisseur dat aangaf. Ik heb keurig mee gedaan en ben vervolgens opgestapt omdat ik het een beetje zonde vond om op zo’n mooie dag in een donkere studio te zitten (sorry Rosemarie).
Met de metro naar Central Park gereden waar ik eerst maar eens de glazen trappen van de Applestore-cube afdaalde, op zoek naar 2 nieuwe iPhone’s (voor mijzelf en voor Marco). Zoals verwacht waren die uitverkocht, morgen zouden misschíen nieuwe komen, maar die konden dan weer niet gereserveerd worden, etc, etc. Morgen eerst maar weer eens bij de R&J-store proberen (daar heb ik vanmiddag een vriendje gemaakt die wat voor me wil proberen te ritselen)
En toen door naar Central Park, een van mijn favoriete plekken in New York, en na een half uurtje wandelen tussen de prachtigste herfstkleuren op een rotspartij zitten schrijven en lezen, genietend van de relaxte sfeer van de mensen om me heen, een niet onverdienstelijk spelende saxspeler in de buurt en het gevoel dat ik hier nog een hele week mag rondhangen.
Toen de zon verdween opgestapt en met de metro terug naar huis gereden waar Rosemarie ook net was gearriveerd. In de buurt in een alternatief restaurant heel lekker Japans gegeten waarna Rosemarie weer naar Brooklyn vertrok. Ik heb nog wat boodschappen voor morgen gedaan en de rest van de avond op bed liggen lezen en schrijven
Nanny:
Leef Carla, zo te zien is het in New York ook mooi weer. Dat maakt het zwerven door de stad natuurlijk veel leuker.
In gedachten zwerf ik met je mee. Hopelijk houd je knie het.
Mijn hebberige kinderhart wordt ongelooflijk aangetrokken door de Big Apple Store, ik zou me er voelen als een kind in een snoepwinkel.
Poen,
Nanny
Vr 25 okt: Manhattan waterfront
Rosemarie vertrok al vroeg naar Brooklyn, waar ze vanochtend een workshop moest geven, en een uur later nam ik de metro naar Rockefeller center waar ik een fiets huurde. M’n knieën hadden het gisteren zwaar te verduren en kregen vandaag dus een rustdag.
Drie jaar geleden fietste ik ook door New York en toen vooral door Lower Manhatten. Deze keer ging het dus noordwaarts, omhoog langs de Hudson en weer terug langs Harlem River en East River
Maar eerst moest ik dus westwaarts fietsen, van avenue naar avenue, met na elk blok weer die vervelende stoplichten. Dat schoot niet erg op. Ook al omdat er uiteraard weer de nodige wegversperringen waren, en dubbel geparkeerde auto’s, en fietspaden die zomaar opeens ophielden. Maar ik heb het gered, op m’n heren fiets (ze hadden geen damesfiets in mijn maat), met m’n rode helm op en de nodige creatieve kamikaze-akties….
De route langs de Hudson, met aan de overkant rotswanden en kleurige loofbossen was prachtig en ik genoot volop van de rust, de zon en de mooie herftkleuren.
Voorbij de George Washington Bridge (oversteek naar New Jersey) en the Little Red Lighthouse (nooit geweten dat dit echt bestond) de bocht naar het oosten gemaakt en langs de Harlem River weer zuidwaarts gefietst.
Ik had ondertussen zin gekregen in een kop koffie maar helaas, nergens op de route een koffietent te vinden die open was. Daarom maar op een bankje in de zon aan de Harlem River m’n eigen yoghurtjes gegeten.
Langs de East River moest ik door werkzaamheden aan het pad regelmatig een omweg maken langs de drukke snelweg. Ik kreeg daar al snel genoeg én hoofdpijn van en besloot de fiets terug te brengen naar de verhuurder
Dat kostte tijd, veel tijd. Niet op de van noord naar zuid lopende avenues, daar kun je met wat kunst en vliegwerk wel op een groene (nou ja, soms oranje of rode) golf meefietsen. Maar als je door de streets het eiland dwars wilt oversteken moet je echt (lang) bij elke kruising wachten en dat schiet dus niet op.
Nadat ik m’n fiets had ingeleverd bij een eettentje een hotdog gekocht en die al lopende (zoals elke New Yorker doet) opgegeten.
Ondertussen was mijn hoofdpijn verergerd en toen ik thuis was voelde ik me hondsberoerd en had ik het ijskoud terwijl het bloedheet was in onze kamer. Ik kroop meteen m’n bed in en ben er de rest van de dag niet meer uitgekomen. Gelukkig voelde ik mij ‘s avonds alweer wat beter, mede dankzij de goede zorg van Rosemarie. Morgen maar even rustig aan doen…
Nanny:
Bedankt voor je verslag en mooie foto’s ondanks de hoofdpijn en onwillige knie.
Was fijn om te lezen na weer een urenlang verblijf in het AZM.
Weer een prachtige dag vandaag. Voorlopig de laatste volgens de weerman. Schijnt flink te gaan (herfst) stormen. We zien wel, vandaag was het heerlijk.
Beterschap, dikke poen,
Nanny
Za 26 okt: Perfect day…
Wederom een prachtige zonnige dag vandaag, met een strakblauwe lucht. We krijgen wat we verdienen zullen we maar zeggen.
Toen ik om 8 uur wakker werd was Rosemarie al naar Brooklyn vertrokken. Ik voelde me alweer wat beter en na een uitgebreid ontbijt met fruit en pijnstillers ben ik zuidwaarts gaan lopen.
Eerst door Chinatown, een nogal shabby wijk waar op straat drukke handel plaatsvindt in vis, vlees, groenten, prullaria, kruidengeneesmiddelen, etc. en waar de Keuringsdienst van waren nog een lange weg te gaan heeft. Dat geldt overigens niet voor de ratten die hier welig tieren en ‘s nachts voor je voeten wegspringen als je over de stoep loopt. Maar de mensen maken lange dagen hier en werken zich in het zweet. Geen hotdogstands hier maar (ook in de vroege ochtend al) lange rijen voor kraampjes met warme, ondefinieerbare glibberige gerechten die gretig met stokjes naar binnen worden geslurpt.
Bij Wallstreet koffie gedronken en vervolgens de metro uptown naar 42nd genomen waar ik een ticket kocht voor een boottocht over de Hudson naar Staten Island. Die boot vertrok echter pas 2,5 uur later en omdat ik geen zin had om daar zolang rond te blijven hangen huurde ik een fiets en reed over de 9th en Washington Avenues zuidwaarts. Een fiets is, zeker met dit prachtige weer, echt een optimale manier om New York te zien. Het vergt wat lef, gevoel voor richting en improvisatietalent maar dan heb je ook de tijd van je leven. Ik genoot in ieder geval volop! In het Meatpacking District (veruit mijn favoriete wijk) op een terras koffie gedronken en toen door naar het zuiden, een rondje rond de Freedom Tower gefietst en langs het kustpad terug. Althans…dat was de planning…
Toen de 8 versnelling van mijn huurfiets begonnen ter haperen merkte ik dat zich een aangewaaid plastic zakje in de derailleur had vastgedraaid waardoor de hele boel vastliep. Tja, en toen zat er niets anders op dan de fiets op z’n kop te zetten en met behulp van m’n Zwitsers zakmes (‘Een slimme meid is op alles voorbereid!’), veel gepielpeuterpruts en nog meer geduld het plastic los te halen. Dat lukte uiteindelijk, maar toen had ik wel m’n handen helemaal onder de olie zitten. En toen ik die handen aan het gras ‘schoon’ aan het vegen was kwam er een alleraardigste heer naar me toe die mij een wet tissue aanbood. Kíjk, aan zo’n man héb je nog eens wat!
Ik had de boottrip bedacht omdat ik even wat passieve recreatie wilde en m’n knie een time-out wilde geven, maar uiteindelijk bleek de trip véél leuker dan gedacht. Ik zat in de zon op het bovendek en genoot met volle teugen van de skyline van deze machtige stad.
Nog niet eens zozeer vanwege de hoge bebouwing (die zag ik ook in andere wereldsteden) maar vooral vanwege de geschiedenis die deze stad heeft meegemaakt en de rol die ze nog steeds speelt in het wereldgebeuren.
En nog steeds wordt er gebouwd, overal. Er is geen straat die niet ergens opengebroken is, overal zie je wel een hijskraan uitsteken, een bouwlift langs een wolkenkrabber omhoog kruipen, dampende stoom uit een provisorische schoorsteen van de metro ontsnappen of water uit putdeksel op straat naar boven spuiten. Het komt er op neer dat het eigenlijk een zooitje is hier, met op sommige plekken uitschieters van uitgesproken decadentie.
New York is echt een stad van uitersten met glimmende glamour naast ellendige armoede. Bij de dure hotels bijvoorbeeld, waar opgedirkte chauffeurs bij hun dure, al dan niet stretched, limousines op hun werkgever staan te wachten en ondertussen hun toch al glimmende bolides met een plumeau (écht waar!) afstoffen. En een blok verder struikel je dan over de benen van een bedelaar of zie je een hoofd in een vuilnisbak verdwijnen in een poging daar nog iets bruikbaars uit te halen. Hoezo ‘the land of opportunities’….
Terug aan land, door en door verkleumd van de stormachtige wind die vandaag woei, de metro naar huis gepakt, nog gauw wat boodschappen gedaan en de rest van de avond thuis gebleven. Helemaal goed.
Erik:
Hartstikke leuk dat je het zo hebt vastgelegd! Heel veel zo herkenbaar, vooral dat op de fiets en de views vanaf het water.
Erik
Angela:
Carla, kan nu niet achterblijven…..te gek dat je weer in NY bent.
Is even wat anders dan de Canarische eilanden.
Maar begrijp dat Rosemarie aan het werk is: z’n baan lijkt mij nog wel wat of wellicht nog beter: zo’n vriendin…….
wel balen dat je weer geblesseerd bent, maar ach: het drukt de pret niet!!! Angela
Zo 27 okt: Praise the Lord…
Vanochtend de metro naar Times Square genomen en van daaruit met de bus naar de Bronx vertrokken, langs Central Park en de blokken waar Sting, Bono, Diana Ross, Yoko Ono, Madonna en nog veel meer beroemdheden wonen.
Eerst nog even in Harlem bij het Apollotheatre gestopt en daar in de buurt een kop koffie gedronken. Harlem is het noordelijkste deel van Manhatten, heuvelig, zwart, arm en het is er vergeven van de kerken.
Toen de brug over de Harlem River over en door naar de Greater Universal Baptist Church, een kerk(je) in een armoedige buurt in de Bronx waar ik een plekje vond op een van de houten banken achteraan.
Ik heb daar het eerste deel van een bijna drie uur durende gospelmis bijgewoond. Dat eerste deel is de ‘Celebration’ en daarin wordt vooral (samen) gezongen. Voor het latere serieuze deel, de eigenlijke viering, was ik de kerk al uit….
De kerk zat helemaal vol en dat blijkt elke zondag zo te zijn. En dan niet alleen voor de mis maar ook voor de ‘afterparty’ waar van zelfgebakken etenswaren wordt gesnoept, de wekelijkse roddels worden doorgenomen, wordt gezongen, etc. En dat dan tot het einde vd middag.
Mij was niet helemaal duidelijk wie nou welke rol had in de dienst. Er was een reverent in blauwe priesterkleding, achter deze man een koor in zwart-wit met roze accenten (ivm borstkankerdag) en daarnaast allerlei mensen die hun zegje deden over de Lord, over hoe blij men was met de reverent, over het spreekuur van de schuldhulpbemiddeling, over de buurtagenda voor de komende week, etc
En bij alles wat gezegd werd werd door de andere aanwezigen instemmende woorden en kreten de ruimte in geholpen; yes!, praise the Lord!, helleluja!, worship him!, he loves you!, I love him!, etc. En zo af en toe werden handen de lucht in geheven, gingen mensen staan, liepen mensen in en uit.
Iedereen zag er op z’n zondags uit, met glimmende kleding en feestelijke hoedjes, en ook de stemming zat er goed in. De mensen waren bij binnenkomst blij om elkaar weer te zien en er werden veel handen geschud. Met name de vrouwen hadden het goed met elkaar en lachten veel.
Ik zat op de laatste bank en zo af en toe kwamen mensen naar me toe die me heel vriendelijk een hand gaven om me welkom te heten.
En tussendoor werd gezongen, véél gezongen, en met overtuiging. Dan gingen de mensen staan en bewogen allemaal van links naar recht, en weer terug, er werd op de maat geklapt, en kreten tussendoor de lucht in gegooid.
Het geheel werd begeleid door een drummer en een swingende jongen aan de piano die lekker opzwepend zong en veel weg had van een jonge Stevie Wonder die zowel figuurlijk als letterlijk het licht gezien had…
Ik kende de nummers niet maar bewoog gewoon met de meute mee en ging braaf zitten en staan als zij dat ook deden, al had ik geen idee waarom wat gebeurde. Hoefde ook niet natuurlijk, het was gewoon heel boeiend en leuk om dit allemaal mee te mogen maken.
En toen weer (langs de Cottonclub) met de bus terug naar Manhattan waar ik in Central Park, in de buurt van de gedenkplek voor John Lennon, lang in de zon heb liggen luieren en schrijven.
Aan het eind van de middag met Rosemarie afgesproken in het restaurant van het Times-gebouw op 7th Avenue en van daaruit naar Little Italy vertrokken waar we uiteindelijk in een donkere kelder in een soort Comedytrainclub belandden waar we ook gegeten hebben. Leuke sfeer.
En toen doodmoe naar huis waar we nog lang hebben zitten praten, lezen en schrijven met muziek van o.a. the late Lou Reed op de achtergrond…
Nanny:
Wat een inspirerende dag. Dat betekent dat je je weer beter voelt?
Vandaag hier flinke storm, veel bomen omgewaaid.
Poen,
Nanny
Ma 28 okt: High line and fast bikes…
De eerste vrije dag voor Rosemarie, en allebei om 6 uur al wakker…
Met koffie en thee tot 8 uur op bed blijven lezen, suffen en naar Puccini’s ‘Tosca’ liggen luisteren die we morgenavond in de Metropolitan gaan zien. Daar verheug ik me heel erg op!
En toen was het tijd om op te staan, schakelde ik over op mijn ‘iTunes-swing-playlist’ en zorgden Ike & Tina Turner met hun ‘Proud Mary’ dat we in de actie-modus raakten.
De metro bracht ons na het ontbijt naar Central Park waar we een fiets voor de hele dag huurden. We reden vervolgens noordwaarts het park in en stopten bij de eerste de beste koffietent waar we twee (!) uur op een rots in de zon aan het water bleven zitten/liggen. Tot zover de actie…
Ik heb de laatste tijd nogal wat niet nader te benoemen emotionele noten te kraken en Rosemarie heeft zich daarbij als sparringpartner ter beschikking gesteld. Nou, dat heeft ze geweten de afgelopen dagen! En ook vandaag weer, daar aan het water. Pffff….
Maar goed, na 2 uur toch maar weer op onze fietsen gestapt, het rondje Central Park gedaan (met een uitstapje naar het Gugenheimmuseum ) en toen naar de Hudson gereden die we langs het kustpad zuidwaarts volgden. De zon scheen in een strakblauwe lucht, er stond een aangename bries en zo fietsten we op ons gemak langs de kustlijn richting de skyline van Downtown Manhattan.
Bij het Meatpakking District parkeerden we onze fietsen en liepen naar de Highline, een op een oud goederenspoorlijntraject hoog boven de stad aangelegd park. De zon scheen nog steeds en we hadden onderweg een prachtig uitzicht op de stad en de Hudson. We liepen van de zuid- naar de noordpunt van het park en weer terug en genoten volop van de rust, de panorama’s, het groen en de creatieve en originele vormgeving van het park. En ondertussen maar praten, praten, praten…
En toen waren we moe, en hadden honger, en moesten plassen. En wat doe je dan? Juist ja, een terrasje in de zon!
Nadat die ‘klus’ geklaard was weer op onze fietsen gestapt en verder zuidwaarts lang de Hudson gereden, voorbij de Freedom Tower en Battery Park en vervolgens de bocht om, noordwaarts langs de East River.
Toen de Brooklyn Bridge en de Manhattan Bridge in het zicht kwamen stelde ik voor die te gebruiken voor een omweg via Brooklyn. Rosemarie keek nog even bedenkelijk maar ging akkoord.
De aangegeven fietsroute naar de Brooklyn Bridge bleek een enorme omweg te zijn die ons uiteindelijk zelfs naar Ground Zero bracht. Maar uiteindelijk arriveerden we dan toch met wat kunst- en vliegwerk door het drukke verkeer bij de aanlanding van de brug en ik spurtte omhoog, de rivier over.
Ik had helemaal geen last van m’n knie bij het fietsen en plenty energie; het leek wel of ik een kratje Red Bulls achterover had geslagen want ik ging als een trein. Rosemarie volgde mij ondertussen zo goed en kwaad als het kon en leed in stilte…
Terug op Manhatten fietsen we verder naar het noorden. Op deze manier had ik mijn rondje om het eiland deze week helemaal kunnen voltooien, ware het niet dat bij de gebouwen van de Verenigde Naties vanwege veiligheidsredenen niet gefietst mocht worden. Stelletje aso’s…
Vanaf de East Riverkust moesten we tenslotte weer terug naar het westen, naar het fietsverhuurbedrijf in Central Park. Dat viel nog niet mee want we zaten midden in de spits. Met veel lef en doorzettingsvermogen manoeuvreerden we ons als overjarige kamikaze pizzakoeriers tussen auto’s, bussen en taxi’s door en dat lukte wonderwel, in de schemering haalden we Central Park zonder kleerscheuren.
Toen gauw een K&K-maaltijd gekocht die we een half uurtje later thuis opaten. En niet veel later gingen we naar bed, uitgeput…..
Nanny:
Leef Carla, wat een intensieve dag en wat boffen jullie met het weer.
Dankzij je foto’s heb ik me ook een beetje in New York gewaand, heerlijk. Bedankt!
Jullie hebben wel lef hoor.
Geniet nog van de laatste dag(en).
Poen,
Nanny
Di 29 okt: Apple & Puccini
Vanochtend met Rosemarie naar downtown Manhatten gelopen voor some shopping. Rosemarie was op zoek naar enkele Apple-apparaten en ik had de iPhone 5S en wat spullen voor Nanny en Marco op mijn boodschappenlijsten staan. Maar…let je éven niet op…loop je met een iPad-mini de deur uit…oeps.. Bij deze gooi ik dus mijn oude iPad-2 in de verkoop. Belangstellenden kunnen mij even een mailtje sturen.
De J&R-medewerker die mijn iPad uit het magazijn haalde stoorde ik blijkbaar in zijn ‘lunchpauze’ want hij nam toen hij mij zag aankomen nog gauw een hap uit een lunchbox, stond mij met volle mond te woord en verwerkte de hap verder terwijl hij m’n spullen inpakte.
Maar het kan erger: een paar dagen geleden werd ik in de metro geholpen door een medewerkster die net een beker noedels gekocht had. 
Ze liet me braaf aan haar loket wachten, haalde het deksel van de beker, likte de binnenkant van de deksel uitgebreid en zorgvuldig af, lepelde terwijl ik stond toe te kijken wat noedels naar binnen en stond mij toen ongeduldig te woord omdat door mij haar noedels afkoelden. Excuse me!
‘s Middags thuis een restjesmaaltijd gegeten en wat dringende updates van GroenLinks-websites afgewerkt. Tja…wat moet dat moet…
Vervolgens met de metro naar het Metropolitan Museum in Central Park.
Onderweg bedacht ik mij dat het (wederom…) veel te mooi weer was om naar een museum te gaan en bovendien was ik niet in een museummood. Daarom alleen even naar de museumshop gegaan om een cadeautje voor mezelf te kopen en toen gauw weer naar buiten, naar Central Park dat er weer prachtig bij lag.
Ik blijf me verbazen over dit park zo midden in deze metropool met zoveel verschillende natuurlijke landschappen en steeds weer de skyline van de stadse hoogbouw op de achtergrond. De laagstaande zon gaf de verkleurende bomen in deze tijd van het jaar extra diepte en dat maakte alles nóg mooier. Ik ben tot de schemering in het park blijven lopen (met soms even een rustmoment aan het water); perfecte atmosfeer voor het 
diepere denkwerk..
Toen door naar het Metropolitan Operahouse waar ik de al eerder gereserveerde tickets moest ophalen. Dat ging heel soepeltjes en snel dus ik had nog zat tijd voor een kop koffie bij het hoofdplein waar later Rosemarie zich bij me voegde.
Ik vond het operagebouw erg indrukwekkend, groot en sfeervol. De driedelige opera had in elke acte een ander decor en met name de decors uit de eerste en derde acte vond ik erg bijzonder. Ook was ik erg onder de indruk van de te
nor Roberto Alagna die ontroerend mooi zong.
In de pauzes gingen Rosemarie & ik met een cave in de hand naar het balkon buiten, met een prachtig uitzicht over het museumplein en met volle teugen genietend van deze prachtige avond.
We hoorden bekende aria’s (die nog lang in ons hoofd bleven ‘hangen’), maar het meest ontroerd raakte ik door het instrumentale deel aan het begin van de derde acte; toen hield ik het niet droog. Watje dat ik ben…
Wo 30 okt: Laatste dag
Amper geslapen vannacht; gisteravond laat terug van de Metropolitan, daarna nog lang pratend aan de wijn en na 2 uurtjes slaap weer wakker en lang op de bank zitten lezen en schrijven.
‘s Ochtends op ons gemak ingepakt met (op speciaal verzoek van Rosemarie) muziek van Verdi’s ‘Aïda’.
Gelukkig konden we onze koffers tot het eind van de middag in KC’s appartement laten staan; hij had een om een uur of vijf een taxi naar JFK voor ons geregeld.
Aan het eind van de ochtend de stad in gegaan. We wilden naar de botanische tuin in de Bronx gaan maar besloten via een omweg, door Little Italy, naar de metro te lopen.
En dat liep een beetje uit de hand want de rest van de middag zijn we daar gebleven. Winkeltje in, winkeltje uit, koffietje hier, ijsje daar. Even nog lekker de sfeer proeven en wat laatste herinneringen aan deze prachtweek verzamelen.
En toen was het tijd om back home te gaan…taxi…vliegtuig…vliegtuig…trein… Mestreech.
Patrick:
oost west thoes is ut ……. tied um te danse
