December 2013: Solofietstocht langs Mae Ping (Noord Thailand)
MA 23 DEC: Maastricht-Amsterdam-Hong Kong
Vanochtend om zes uur een nagenoeg lege trein naar Schiphol genomen en daar wat achterstallige boodschappen gedaan; randapparatuur voor m’n iPhone & iPad en een vakantieboek van Sue Townsend ‘The woman who went to bed for a year’ (leek me wel toepasselijk 😉 ).
Over boeken gesproken: gisteren was hij nog op tv en had ik thuis bij het inpakken een boek van Redmond O’Hanlon in m’n handen… en vanochtend liep ik op Schiphol opeens mister O’Hanlon himself tegen het lijf! We liepen een tijdje naast elkaar met onze rolkoffers achter ons aan naar de laatste gates en daar scheidden onze wegen weer.
Op een trip als deze moet er veel gewacht worden; bij het inchecken, de douane, de beveiliging en de gates. Maar tegenwoordig valt mij dat steeds gemakkelijker en dankzij mijn iPad en de luchthavenwifi’s hoef ik mij niet te vervelen (en kon ik bijvoorbeeld bijgaande fotootjes opscharrelen).
M’n vlucht naar Hong Kong (9284 km verderop) vertrok keurig op tijd.
Onderweg ontdekte ik tussen het populaire filmaanbod een prachtige documentaire over New York, ‘Men at lunch’, waarin aan de hand van de bekende foto de geschiedenis van immigranten in de dertiger jaren werd onderzocht. Aanbevolen!
En toen was het tijd voor een maaltijd en 2 glazen wijn, en viel ik met klassieke muziek in m’n headphone als een blok in slaap.
Later kwam ik in gesprek met wat Hollanders die elkaar net ontmoet hadden en een begeleide groepsreis in Cambodja gingen doen. Leuke mensen, maar ik ben blij dat ik de komende weken lekker in m’n eentje m’n gang kan gaan, heb niet zo’n zin in groepsdynamica…
De rest van de vlucht vooral gelezen, oa het boek ‘Het reizen vereist sterke zenuwen’ van Bob den Uyl die op een humoristische wijze zijn nogal klunzige solo-fietstochten door Europa beschrijft.
En nu zit ik dan op het vliegveld van Hong Kong, wachtend op mijn aansluitende vlucht naar Chiang Mai. Daarnet in de transferrij werd er overigens nog druk naar me gezwaaid. Bleken Kik & Tiny, kennissen van Hilde uit Maastricht, te zijn…
DI 24 DEC: Hong Kong – Chiang Mai
Het was weer even spannend toen ik voor de tweede keer deze reis door een detectiepoortjes moest lopen want ik heb nog 3 ‘verblijfsnaalden’ van acupuncturiste Judith in mijn benen en oor en ik was bang dat die niet mee mochten. Was gelukkig geen probleem, dus ze kunnen voorlopig nog even hun werk blijven doen in de hoop dat mijn getape-te rechterknie de komende weken pijnloos mee kan blijven fietsen.
Tijdens de 3 uur durende vlucht westwaarts naar Chiang Mai continu, met m’n neus tegen het raampje gedrukt, naar buiten zitten kijken om maar niets te missen van de mooie wolkenformaties en het prachtige landschap beneden mij.
Op het vliegveld werd ik opgewacht door een héél klein vrouwtje dat een bord met daarop ‘Miss Carolina’ boven de rest van de wachters probeerde uit te laten steken. Ik kreeg een slap handje van haar en al giegelend leidde ze me naar de uitgang waar ze haar zoon belde die ons met een taxibusje zou komen ophalen. Terwijl we daar zo stonden te wachten probeerde ik een gesprek met haar aan te knopen maar dat viel nog niet mee want haar Engels was niet te verstaan en mijn Thais is ook niet meer wat het geweest is. Het duurde dan ook een hele tijd tot ik door had wat ze met ” Petty Fistus’ bedoelde (dat ze me steeds als een bezwerende formule toegiechelde). Ze wenste me gewoon ‘Merry Christmas’ toe en toen wist ik ook meteen wat ze met ‘Eppy Newbear’ bedoelde.
Moeder en zoon reden mij al giechelend naar mijn hotel aan de rand van de zuidelijke oude stadspoort waar ik gauw douchte en wat luchtigers aantrok. Daarna gauwgauw rugzakje ingepakt en vervolgens naar het oude centrum gelopen, op zoek naar een flappentap. Die had ik al snel gevonden waarna ik op zoek ging naar een plek om te lunchen.
Het was warm, érrug warm, maar gelukkig vond ik een overdekt terras waar ik m’n eerste Pat Thai at, begeleid door een inheems bier. Genieten! Noraal gesproken val ik altijd af als ik alleen op vakantie ga maar deze keer zou dat wel eens heel anders uit kunnen pakken; het ruikt hier heerlijk op straat, naar curry’s, kruiden, fruit…. als dat maar goed gaat!
Toen op zoek naar een boekenwinkel voor een goede fietskaart en een Thais woordenboek. Ik vond uiteindelijk een Thaise versie van de Slegte die gerund werd door een Italiaan die er uitzag als een jonge versie van George Moustaki en inderdaad een hele tijd in Griekenland had gewoond. Na het Nederlandse weer besproken te hebben (híj begon!) gingen we over op de Hollandse tomaten. Hij beklaagde zich dat de Grieken door Europa gesubsidieerd werden als ze géén tomaten meer zouden telen en dat ze van die subsidie nu waterige tomaten uit Holland moeten kopen, etc, etc. Nee, met Europa wordt het nóóit meer wat, aldus Moustaki.
Met woordenboek en zonder kaart verliet ik na een half uur de winkel weer, op zoek aan een terrasje voor een kop koffie. Maar dat liep even anders want toen ik langs een massagesalon liep besloot ik daar voor morgenmiddag te reserveren en toen ik eenmaal binnen was bedacht ik dat ik ook meteen plat kon gaan. En ja hoor, even later lag ik in een soort oversized witte pyama op een matras en werd ik een uur lang door een Thai onderhanden genomen. Dat ging er overigens niet zachtzinnig aan toe en af en toe was het zelfs pijnlijk. Na afloop kreeg ik nog een kom thee en toen kon ik alsnog door naar een terras in de zon. Ja, het leven hier valt niet mee allemaal 😉
Het centrum van Chiang Mai is (gelukkig) veel kleiner dan ik verwachtte en makkelijk beloopbaar. Overal wordt handel gedreven en het is er vergeven van de eettentjes en tempels, de een nog groter en protseriger dan de andere. Maar er zijn ook hele vervallen restanten en kleine verscholen tempeltjes en die vind ik eigenlijk nog het mooist. Hoe dan ook, mijn kwantum tempels voor deze reis is wat mij betreft nu al bereikt dus de resterende 1791 exemplaren zal ik verder voor kennisgeving aannemen…
In de achterafstraatjes is het heel rustig en krijg je een idee hoe de ‘gewone’ Thai hier leeft. Daar staan grotere en kleine huizen door elkaar, hangt de was buiten, zwerven honden en katten rond en groeien allerlei onbekende planten in de tuintjes.
Terug in het hotel een paar uurtjes plat gegaan want ik had nog wat slaap in te halen en om 8 uur in het donker weer richting centrum vertrokken dat ‘s avonds pas echt tot leven zou komen. En inderdaad, het was er loeidruk en overal stonden kraampjes met vrnl toeristenspul en uiteraard veel, héél veel eten.
Ik had het daar al gauw gezien en ben de rivier overgestoken en via een andere brug weer terug gelopen. In dat gedeelte waren geen toeristen maar hele gezinnen die op de stoep of in kantine-achtige restaurants (schoenen op de stoep!) gezellig zaten te eten. Toen ik een plotseling overstekende peuter wilde ontwijken maakte ik een enorme smak op het beton. Oeps…
Ik werd door wat mannen overeind geholpen en vervolgens door de hele extended family opgekalefaterd. Uiteindelijk heb ik er alleen een dikke blauwe bult, een schram bij m’n oog en een pijnlijke schouder aan over gehouden maar voor hetzelfde geld had ik wat gebroken en dan had ik naar m’n fietstocht kunnen fluiten. Maar dan was ik waarschijnlijk uit schuldgevoel door betreffende familie geadopteerd; een antropoloog kán het slechter treffen…
Nanny:
Leef Carla,
dat is nog eens met een harde smak in de kerstsfeer terecht komen!
Gelukkig, dat er niets gebroken is. Het ziet er wel indrukwekkend uit.
Vandaag 2 bemoedigende kersttoespraken gehoord, eentje van de paus en eentje van onze eigen W.A.
Geniet van een verder gladde fietstocht.
Poen,
Nanny
WO 25 DEC: Chiang Mai & Doi Suthep
Eerste kerstdag en de laatste dag in Chang Mai; morgen vertrek ik (eindelijk) per fiets noordwaarts.
De dag begon goed vandaag met een ontbijt met lekker veel en gevarieerd fruit. Na het ontbijt eerst maar eens mijn fiets geregeld en zowaar ook nog een redelijk gedetailleerde kaart gevonden.
Daarna wilde ik de stad uit en sloot ik me aan bij een excursie naar een nationaal park waar de meest heilige Boedistische tempel van Noord Thailand, de Prathat Doi Suthep, op een 1676m hoge berg staat en via een slingerende weg door groene loofbossen bereikbaar is. Dat van die tempel geloofde ik wel, ik wilde gewoon graag de berg op in de hoop een mooi uitzicht op de omgeving te krijgen. Maar helaas, dat viel tegen, het was erg heiïg (of was het smog?) dus dat mooie uitzicht op Chiang Mai zat er niet in vandaag.
Onze tolk deed z’n uiterste best mijn interesse te wekken voor betreffend cultureel hoogstandje “The tempah was biewd in the ellia of Suthep” maar voor zover ik hem al kon verstaan (The tempel was build in the area of Suthep”) haakte ik toch alweer snel af en vertrok ik in m’n etentje het bos in om op de afgesproken tijd weer bij ons busje aan te sluiten.
Inmiddels heb ik geleerd dat de meeste Tai niet zozeer Engels spreken maar vooral Engelse uitdrukkingen geleerd hebben die ze dan vervolgens fout en/of op het verkeerde moment uitspreken.
Weer terug in Chang Mai was het tijd voor een siësta, deze keer aan het zwembad van m’n hotel: er zijn slechtere manieren om eerste kerstdag door te brengen… Elk half uur trok ik een paar baantjes en tussendoor lag ik ik lekker te lezen en te niksen met m’n favoriete muziek in m’n oren. Uiteindelijk viel ik echt in slaap maar gelukkig had ik mij goed ingesmeerd en bleef de brandschade beperkt.
De bult bij m’n oog was vanochtend verdwenen en had plaats gemaakt voor wat (nóg meer) verslapt vel dat gedurende de dag steeds van kleur wisselde en soms Mathilde-Willink-achtige effecten gaf. Maar zolang ik er maar van af bleef was er niets aan de hand. M’n schouder daarentegen was en bleef pijnlijk. Misschien een deze dagen maar weer een massage ritselen. Is hopelijk ook goed voor m’n knie die weer begint op te spelen (gisteren toch teveel gelopen?).
‘s Avonds in de stad lekkere curry op een terras gegeten en op tijd naar bed. Morgen eindelijk op de fiets de stad uit, ik verheug mij!
Rosemarie:
Hi Carla,
groetjes en liefs – wel goed op jezelf letten hè!
Alhoewel dat paars op je oog wel een apart effect geeft – nieuwe opmaak zullen we maar zeggen 😉
enjoy biking!
liefs,
Rosemarie
DO 26 DEC: Chiang Mai – Mae Kuang
Yés, vandaag eindelijk op de fiets!
Maar eerst reed ik vanochtend met m’n fiets mee in een jeep die mij in een half uur door de spits naar de noordelijk rand van Chiang Mai reed. Ik vond dat eigenlijk flauwekul, maar bij nader inzien was ik er toch blij mee want er is niks aan om door de uitgestrekte buitenwijken te rijden.
En toen was het zover: m’n rugzak provisorisch aan de bagagedrager vastgemaakt, bidons in de houders. helm op en fietsen maar! Ik heb een prima hybride fiets met 27 versnellingen (had het grootste model herenfiets gereserveerd) en de routebeschrijving leidde me over landelijke weggetjes met weinig verkeer, door kleine dorpjes en landerijen, langs kanalen en langs de Pingrivier. Later kwam ik wat dichter bij de heuvels en bergen die rondom de vallei van Chiang Mai liggen en fietste langs irrigatiekanalen en deels over onverharde wegen. Daar waren minder dorpjes en af en toe was er een korte klim.
Ik vond het niet zo leuk om alleen volgens een routebeschrijving te fietsen, ook al omdat ik niet op m’n eigen kaart (met toch nog een te grote schaal) kon ontdekken waar ik nu precies reed (alsof je met een TomTom rijdt). En toen ik dan ook een aangegeven punt niet kon vinden moest ik gewoon alle alternatieven uit proberen. Op zich geen probleem want ik had alle tijd, plenty energie en wilde graag zoveel mogelijk zien.
Maar na een uur moest ik toch concluderen dat de routebeschrijver écht een steek had laten vallen. En toen was ik het ook meteen zó zat om afhankelijk te zijn van een, al dan niet correcte, routebeschrijving dat ik die in mijn rugzak opborg en besloot met mijn compas, richtinggevoel, gezond verstand en wat lef m’n eigen weg te zoeken.
Ik wist dat mijn eindbestemming de Mae Kuang stuwdam was (maar ja, wat is een stuwdam in het Thais? Stond natuurlijk niet in mijn woordenboekje) en dat het dichtsbij gelegen plaatsje ‘Doi Suket’ heette. Maar ik wist niet waar ik mijzelf bevond en dus ook niet welke richting de juiste was. Niet dat er hier een gebrek aan richtingborden is maar ze zijn gewoon onleesbaar voor mij.
Er was dus maar één mogelijkheid om m’n einddoel voor vandaag te halen en dat was de mensen die ik tegenkwam naar de juiste weg te vragen. Ik begon in eerste instantie steeds in het Engels maar kreeg al gauw in de gaten dat dat in deze streek niet werkt, 95% had geen idee wat ik vroeg.
Met m’n vinger op de kaart de (onuitspreekbare) namen uitsprekend en met veel mimiek en handen- en voetenwerk lukte het dan toch m’n vraag te formuleren, kreeg ik een al dan niet bruikbare aanwijzing retour en kon ik weer ee km vooruit waarna ik weer op de gok verder moest tot ik weer iemand tegenkwam die ik de weg kon vragen (in de hoop dat die geen ‘Do-ist-der-Bahnhof-tra
uma’ had en mij expres de verkeerde kant op stuurde).
Een paar keer fietste ik een tempel-plein op, op zoek naar de dienstdoende Boeddhistisch monnik. En als die dan in z’n oranje pekske uit een tempel of pagode te voorschijn kwam, mij beleefd begroette (handen gevouwen voor z’n buigende hoofd) en mijn vraag beluisterde bleef hij doorgaans vriendelijk naar me lachen.
En ik maar denken dat die monniken een bovengemiddeld opleidingsniveau hebben. Nou, mooi niet, er kwam geen woord Engels uit, Maar dat was nog niet het ergste want als ik bijvoorbeeld vroeg of ik voor Doi Saket naar links moest zeiden ze allercharmants ‘kha’ (ja).
Vroeg ik een minuut later of ik voor Doi Saket naar rechts moest zeiden ze…. je raadt het al. Kortom, mooie pekskes maar je hebt verder niets aan die jaknikkende jongens.
Maar al met al begon ik er steeds meer plezier in te krijgen om de mensen aan te spreken en ze deden allemaal op hun eigen manier hun best om mij te helpen. Het leukst was het als ik een groep aansprak. De lefgozers kwamen dan als eerste naar me toe maar moesten na een tijdje toch weer afdruipen waarbij ze onverschillig wezen naar een meisje of een verlegen man die wel 3,5 woord Engels sprak en zo even kon scoren bij het gezelschap.
Op een gegeven moment zag ik in de verte de Mae Kuang stuwdam liggen en ik moet zeggen dat ik erg trots op mezelf was dat ik het eindpunt van deze tocht, ondanks alle hindernissen in m’n eentje gehaald had.
M’n knie had zich gedurende de volle 68 km goed gehouden maar eenmaal van de fiets af begon ik toch weer te hinkelen. Toch maar goed dus dat ik voor een fiets- ipv loopvakantie gekozen heb.
Vlak vóór het ressort ontmoette ik de eigenaresse van een koffietentje en ik beloofde haar dat ik na het diner terug bij haar zou komen voor een kop koffie.
Mijn standplek voor de komende 2 nachten bleek een zeer matig bezet bungalowparkje te zijn dat z’n beste tijd gehad heeft. 
Máár: ik had een heel huisje voor me alleen, er was een zwembad, wifi en een restaurant waar ik ‘s avond hele lekker curry at. Dat er geen warm douchewater was nam ik daarbij op de koop toe; ik zat goed.
Na het diner in het donker naar het koffiehuisje gelopen dat gesloten leek.
Ik zag de eigenaresse binnen zitten met nog een andere vrouw en toen ik voorzichtig op het raam klopte kwam ze meteen aan de deur en nodigde me enthousiast uit om binnen te komen in haar atelier waar ze met een cursist aan het schilderen was.
En-gon ‘Homsuwan is 67 jaar, Boeddhistisch en schilderes van beroep. Ze heeft altijd veel gereisd (New York, Zuid Afrika, Spanje, Frankrijk, België en Nederland (Amsterdam & Keukenhof) en is helemaal weg van van Gogh en schildert zelf voornamelijk bloemen. Verder geeft ze meditatielessen.
Nadat de leerling was vertrokken kwam ook haar man bij ons zitten. Hij is een gepensioneerde architect die nu als vrijwilliger tempels restaureert. Boeiende mensen die tot 4 jaar geleden in Bangkok woonden, veel meegemaakt hebben en mooi daarover konden vertellen!
We hebben lang zitten praten; over architectuur, Boeddhisme, de politieke onlusten in Bangkok, etc. Ik had me gelukkig goed ingelezen en dat maakte ons gesprek des te interessanter.
In het donker terug naar m’n huisje gelopen, met m’n hoofd vol van indrukken van deze bijzondere dag.
En dan tenslotte nog een update van m’n oog: de zwaartekracht heeft z’n werk gedaan vandaag en een deel van het bloed in kwestie heeft nu onder het oog positie genomen. De kleuren van het geheel variëren nog steeds van uur tot uur. Geen pijn, wel lekker veel aandacht…
Annemie:
Waaaw Carla!
Ziet er fantastisch uit (behalve je oog dan)…
Origineel kerstcadeau aan jezelf:)!
Lilian Beuken:
He Carla,
Dat is een betere manier om de kerstdagen door te brengen! Geniet er nog maar even goed van, ik geniet mee via je verhalen.
Een heel goed 2014!!
Lilian
VR 27 DEC: Mae Kuang
Vanochtend voor het eerst een bewolkte hemel. Foute boel natuurlijk, zo had ik dat niet gepland! Maar even goed toch gewoon buiten ontbeten. Volkskrantje gedownload, koffie, eitje, vruchtensap; helemaal goed.
Daarna fiets in orde gemaakt, dagrugzakje ingepakt en toen was het wéér tijd voor koffie, deze keer bij Eng-on die met veel zorg een cappuccino voor me maakte en een schoteltje met verse papaya (en rozenblaadjes!) uit haar eigen tuin voor me klaar zette. Na een wandeling door haar tuin namen we de politieke situatie in Bangkok door. Ik wist dat er gisteren een politieagent was doodgeschoten en dat het steeds spannender wordt. De oppositie (waartoe ook Eng-or en haar man behoren) heeft geen vertrouwen in nieuwe verkiezingen en wil dat premier Yingluck Shinawatra vertrekt omdat ze haar broer (de voormalige premier die nu in het buitenland zit ivm corruptie) amnestie wil verlenen. Eng-on voert op afstand actie via Facebook, meditatie en sponsoring van de oppositie.
Eng-on vertelde gisteren over het accent van deze streek, dat deze mensen alles heeel laangzaaam uitspreken. Nou, ik ken in Nederland ook zo’n streek! En vervolgens gaven we elkaar voorbeelden van hoe dat in het Noord-Thais en Mestreechs klinkt en we lagen al gauw in een deuk.
Aan het eind van de ochtend stapte ik weer op m’n fiets en na een flinke klim arriveerde ik bij de stuwdam waar geen mensenziel te bekennen was. De weg over de dam was afgesloten maar ik slaagde er toch in om die barricade met fiets en al te nemen (met dank aan Nanny die samen met mij hiervoor in Zeeland getraind heeft 😉 ). En zo fietste ik ik m’n eentje over de lange damweg met links van mij de diepte en rechts het prachtige stuwmeer. Aan de overkant kwam ik bij een prachtige, grote en goed onderhouden uitspanning die ook volkomen verlaten was, geen idee waarom. En in het parkje om het gebouw heen uiteraard weer een groot Boeddhabeeld, kan niet missen.
Ik parkeerde m’n fiets en zocht een mooi plekje in de zon (die inmiddels volop scheen) met uitzicht op het meer en de bergen er omheen. En daar heb ik vervolgens een paar uur liggen niksen, lezen en slapen; daar ben ik nl erg goed in…
Maar het was ook een goed moment om na te denken over het voorbije jaar en over hoe ik nu (niet) verder wil.
Toen weer terug over de damweg en opnieuw de barricade genomen. Daar ontmoette ik 3 Thaise meisjes die gekke foto’s van elkaar aan het maken waren. Toen ik voorstelde dat ik hen drieën met hun fototoestel op de foto zou zetten reageerden ze eerst heel verlegen maar gingen daarna helemaal los. Ze spraken geen woord Engels en dankten mij na afloop van de fotosessie met veel buigingen en gevouwen handen voor hun neus. Ik knikte ook maar vriendelijk terug maar vervolgens wilden ze ook nog foto’s van mij maken. Geen idee wat ze daarmee moeten.
Op de terugweg een omweg gefietst door het dorp (zeg maar een gehucht van niks) waar niks te beleven viel maar waar ik wel weer een joekel van een tempel tegenkwam.
Ik was gewaarschuwd voor de vele honden die ik hier in Thailand tegen zou komen. En inderdaad, overal langs en op de straten lopen die beesten. Nou na, meestal líggen ze, en dan bij voorkeur óp straat. Geen idee in hoeverre die beesten een waakfunctie hebben maar áls ze die al hebben staat die overdag in ieder geval in de off-modus. Dat geldt overigens niet voor de honden die je in deels omheinde terreinen rond bv tempels ziet liggen, die springen op een gegeven moment op en komen dan blaffend achter je aan. Inmiddels heb ik geleerd dat ik mijn fiets en mijzelf éérst in de vluchtstand moet zetten vooraleer mijn fototoestel te voorschijn te halen en toe nu toe is het nog steeds gelukt om de meute dan vóór te blijven.
Weer terug in m’n resort bleek ik inmiddels de enige gast te zijn en de rest van de middag had ik dan ook het zwembad voor me alleen. Niet schjlecht 😉
Na de avondcurry vroeg gaan slapen om fit te zijn voor volgende etappe.
Jacquie:
Wat een prachtige reis Carla en wat een foto’s!
( ik kan het overzichtskaartje van je geplande fietstocht niet meer vinden, waar staat dat nu?)
je hebt nog éen goede knie en éen onbeschadigde schouder: nu geen toeren meer uithalen en: blijven bewegen:-)
geniet van je mooie tocht!
X jacquie
Nanny:
Leef Carla, wat een avonturen beleef je. Waar oefenen op een duinpad al niet goed voor is, haha!
Je hebt zeker het instructiefilmpje op je iPhone staan.😄
Je oog wordt gelukkig al wat minder spectaculair.
Leefs en poen,
Nanny
Carla Luja:
Hoi Carla,
De kerstgasten zijn net de deur uit en toen maar eens lekker op de bank jouw reisverslag gaan lezen. Leuk om je reis te volgen, geniet er van!
Carla
ZA 28 DE: Mae Kuang – Sankamphueng
Al vroeg op vandaag en om 8 uur op de fiets gestapt voor de volgende etappe.
Begon alweer goed; de routebeschrijving ging uit van een andere startpunt en ik had geen idee waar dat lag.
Maar ik wist wél waar ik uiteindelijk naar toe moest en ook dat ik geen zin had om lang naar de officiële route te zoeken. Bovendien hoefde ik vandaag maar 30 km te fietsen, dus ik kon mij wel een paar verdwaalacties veroorloven. Wat volgde was een heerlijk relaxte fietstocht door prachtige natuur, langs rijstvelden, door bossen en door veel dorpjes. Bij vrijwel elke dorpje liep de weg links of rechts om de tempel heen. En steeds weer leuke ‘gesprekjes’ onderweg met mensen die mij enigszins op het juiste pad hielden.
Het was warm vandaag en ik had een dunne lange broek en een hemdje aan. Maar de Thai op het platteland vinden het koud in deze tijd en lopen met jassen en dichtgeknoopte bontmutsen (echt waar!) rond.
Zo af en toe trof ik het en bleek een voorbijganger wat Engels te spreken, Zoals een hele kleine vrouw (zeg maar vrouwtje) die wilde weten waar ik vandaan kwam en wat ik aan het doen was en die mij een “velly bleev voeman” (very brave woman) vond…
Brave of niet, in ieder geval heb ik een goed oriëntatievermogen want nog vóór Doi Saket bleek ik alweer op de officiële route te zitten en die heb ik de rest van de tocht probleemloos gevolgd.
Het was vandaag een stuk heuvelachtiger dan de eerste dag maar goed te doen, ook voor mijn knie. Halverwege kocht ik een tros bananen (van die kleine dikke) voor 5 bath (11 cent) en bij een tempel hield ik m’n lunchpauze (bananen, yoghurtje, water; prima).
Rond een andere tempel was de lucht verzadigd van hashdampen. Ik kon niet ontdekken waar die precies vandaan kwamen maar had het idee dat onder de monniken royaal wietpasjes waren uitgedeeld. Ik zit hier trouwens vlak onder de ‘gouden driehoek’ waar vroeger alle opium vandaan kwam. In de 80-jaren zijn die papaverplantages opgerold en moesten de boeren overgaan op ‘gewone’ gewassen. Vervolgens brandden de boeren alle bossen in de streek plat omdat ze meer landbouwgrond nodig hadden om voldoende inkomsten te kunnen genereren. En inmiddels schijnt er tussen die gewone akkers ook weer stiekem papaver aangeplant te worden. Schiet niet op zo.
Veel te vroeg naar mijn zin arriveerde ik bij m’n overnachtingsplek voor de komende 2 nachten. Wederom een bungalowpark (zijn ze hier gek op), deze keer in de vorm van een Spa tussen de heuvels (mét grote tempel op het terrein) op een plek waar heet water de grond uit spuit.
Er liggen hier verschillende van die Spa-parken en mijn park wordt vrnl door Thaise dagjesmensen bezocht (de hele dag nog geen blanke gezien) en wat upperclass huisjeshuurders. In het park komt op 2 plekken het water (105*C) omhoog; in de vorm van een kunstmatige fontein (ze noemen het hier een geiser) en in de vorm van een bassin waar in het centrum het water omhoog borrelt. En daarom omheen natuurlijk veel stoom en zwaveldamp.
Het hoogtepunt van hun verblijf hier vinden de Thai het koken van eieren in het bassin. Ze stoppen de eieren in een rieten mandje aan een bamboestok, houden dat mandje een tijd in het bassinwater, zorgen dat ze zo -tig keer op de foto komen en eten de gekookte eieren dan op een terrasje op. Ik heb besloten dat ik deze pret maar aan mij voorbij laat gaan.
Maar…je bent in een wellnessresort of je bent het niet…een massage is nooit weg en in het kader van ‘voor alles is een eerste keer’ besloot ik mijzelf op een voetenmassage te tracteren. Dat had letterlijk nogal wat voeten in de aarde want na het obligate kopje thee en een voetenbad werd ik verzocht op een matras te gaan liggen en bleek de massaseuze niet tussen de ruimte tussen mijn voeten en de muur achter haar te passen (lees: ik was te lang). Dat vergde dus enige aanpassing van de behandelruimte en even later was ik met kastjes en matras aan het sjouwen om optimale behandelingsvoorwaarden te creëren, hetgeen uiteindelijk lukte.
De masseuse ging vervolgens op een verhoging op haar knieën bij mijn voeten zitten mediteren (of deed ze een schietgebedje toen ze mijn grote voeten had gezien?) en begon vol goede moed aan de massage. Geen idee waarom ze welke handelingen uitvoerde maar af en toe deed het behoorlijk zeer en ik hoop dan ook dat het ergens goed voor is geweest en dat ik niet voor niets geleden heb.
En toen had ik alles gezien en gedaan wat in dit resort interessant is en was het tijd voor nieuwe actie. Probleem is dat ik hier 2 nachten blijf (in de volgende etappeplaats was bij mijn boeking geen kamer meer vrij) en er is geen enkele informatie over de omgeving te krijgen. 
Daarom mijn iPad erbij gepakt, Googlemaps geopend en ingezoomd op deze streekt. Bleek hier een meertje in de buurt te liggen! Gauw een printscreen gemaakt, iPad op stuurtas bevestigd en toen op zoek naar het meer. En daar belandde ik zomaar opeens in een prachtige landelijke omgeving, Het meer heb ik niet gehaald want ik moest tijdig terug voordat het donker werd, maar ik weet nu wel waar ik morgen naar toe ga!
‘s Avonds tussen de eieretende dagjesmensen een lekker kip-noten-gerecht gegeten en weer vroeg naar bed.
Update fysieke malleurs: nog steeds een blauw oog, schouder doet het weer, knie fietst goed mee maar loopt minder, stuitje alleen pijnlijk als ik te weinig fietspauzes neem. Kortom: zo zou ik het einde van deze vakantie met gemak moeten kunnen halen…
Nanny:
Goedemorgen velly bleef voeman,
Wat een mooie tocht. Geniet ervan, hier is het grijs en nat, dus je zit helemaal goed.
Liefs,
Nanny
ZO 29 DEC: Sankamphueng
Zondag…rustdag…
Toen ik vanochtend zo’n 10 minuten op de fiets zat hoorde ik ergens in de verte muziek met zang in de bossen en besloot uit te zoeken waar dat vandaan kwam. Ik kwam uiteindelijk uit bij een groot resort met camping waar net een soort zondagse braderie aan de gang was. Viel ik even met m’n neus in de Thaise boter!
Ook hier weer hot springs en bassins waarin eieren werden gekookt. Verder overal nep-beekjes waarlangs mensen zaten te pootjebaden en picknicken. Het blijft een vreemde gewaarwording om hier als enige blanke tussen die honderden Thai rond te lopen (en er ook nog bovenuit te steken) maar het scheen verder niemand te storen.
Ik had mijn picknick-spullen en boekje bij me en ben lekker tussen het volk in de zon gaan zitten luieren tot het tijd was voor een eenvoudige lunch (garnalen, friet en een blikje bier met een rietje).
Vervolgens weer op de fiets gestapt en zomaar wat rond gaan fietsen. Niet te ver weg, want ik had geen kaart en hier tussen de dunbevolkte heuvels wilde ik niet verdwalen. Het is mooi fietsen hier, op landweggetjes die door het glooiende landschap slingeren.
Aan het eind van de middag weer terug in m’n bungalowtje voor een korte siësta en na het diner tijd voor een film op m’n iPad. Vanaf 20 uur gaat hier nl iedereen in de slaapstand en valt er niets meer te beleven.
Morgen weer op tijd op voor de volgende etappe, naar Saraphi.
Jacquie:
Kaartje gevonden, nu weet ik weer waar je bent:-)
MA 30 DEC: Sankamphueng – Saraphi
Het was koud vanochtendvroeg en er hing een dikke mist. Die mist was er nog niet eerder de afgelopen week maar de nachten zijn inderdaad relatief koud, zo’n 10C. Maar als de zon dan doorbreekt om een uur of 8 wordt het al heel snel warmer, vandaag weer 30C.
Desondanks is hier in het noorden de noodtoestand uitgeroepen vanwege de kou, aldus de Bangkok Post van vandaag. Heeft waarschijnlijk met de rijstaanplant te maken die de kou niet kan verdragen. En dat geldt ook voor de Thai die (óók overdag!) winters aangekleed zijn.
Ik vind het prima zo en genoot ook vandaag weer van de stralende zon en de strakblauwe lucht. De route van 65 km was erg afwisselend. Eerst nog glooiend en daarna vlakker naarmate ik dichter bij de Ping-rivier kwam.
De eerste km’s reed ik over een soort drukke rijksweg waar gelukkig wel een extra baan voor fietsers en bromfietsers was vrijgehouden. In de berm veel afval, ook veel van die rieten eiermaandjes waarin bij de hot springs eieren werden gekookt….
Halverwege fietste ik door het ‘parasoldorp’ Bo Sang, zeer bekend om de vele huisnijverheiked producten. Ik ben er even afgestapt maar na 10 minuten had ik het alweer gezien; geen interessante spullen en veel te veel mensen en verkeer. Gauw weg dus, terug naar het lege en stille platteland waar ik op m’n gemak zuidelijk van Chiang Mai naar de Ping rivier fietste.
Vandaag voor het eerst 3 buitenlandse mannen op de fiets gezien die zo te zien ook een fietstocht aan het maken waren en me enthousiast toezwaaiende. Nou ben ik dat zwaaien onderhand wel gewend want regelmatig gaan mensen die gebukt in de velden aan het werk zijn even staan om naar me te kijken en te zwaaien. Ook hoor ik soms uit een huis aan de weg iemand “Hello!” roepen als ik voorbij fiets.
Vandaag weer -tig tempels gezien en zowaar ook een ‘gewone’ kerk. Van de Thai schijnt zo’n 75% Boeddhistisch te zijn. Daarnaast dus ook Christenen, en Moslims natuurlijk.
Over Moslims gesproken: op mijn eerste dag in Chiang Mai was in een klerenwinkeltje waar ik wat zijden blouses wilde bekijken. Omdat de eigenaar met een matje onder z’n arm voor het rek stond waar de blouses hingen waar ik belangstelling voor had keek ik zolang bij de andere kleren. 
Even later zag ik dat hij z’n atje uitgerold had voor ‘mijn’ rek, op het matje knielde, wat gebeden mompelde, opstond, weer knielde, weer wat gebeden mompelde, etc.
Nadat ik echt alle rekken uitgebreid bestudeerd had en zijn gebed nog steeds niets tot een nd gekomen was hield ik het verder voor gezien en vertrok. Ik mag hopen dat hij niet voor een betere verkoop aan het bidden was want dan heeft hij het toch echt niet goed begrepen 😉
Om 3 uur arriveerde ik bij m’n onderkomen voor de nacht; een klein, luxe resort aan de Ping-rivier waar ik een een soort kleine koloniale villa heb met een terras dat uitkijkt op het water. Prachtig!
Tot een uur of 5 heb ik aan het zwembad (dat ik voor me alleen had) liggen lezen en schrijven en daarna ben ik op m’n eigen terras de Volkskrant en NRC van zaterdag gaan lezen want daar was ik nog niet aan toegekomen afgelopen weekend.
En op dat terras werd ik vervolgens getrakteerd op een wonderschone zonsondergang boven de rivier terwijl de krekels om het hards ijverden om de stemmen van de Thai een blokhut verderop te overstemmen. Zéér sfeervol!
Later op het terras tussen de Tai een heerlijke currymaaltijd gegeten.
Ondertussen werd aan de overkant van het water al het nodige vuurwerk de lucht in geschoten en zagen we wens-lampionnen heel langzaam opstijgen.
Na het diner ging ik met m’n iPad bij de keuken staan omdat ik wat foto’s wilde uploaden en daar de Wifi-verbinding het sterkst was. Ik bestelde er een pilsje bij en raakte in gesprek met een serveerster die haar Engels wilde oefenen. We spraken over toerisme, biermerken, het Thais onderwijssysteem etc,
Op een gegeven moment vroeg ik naar hun gebruiken bij de jaarwisseling en hoe dat nou zat met die wenslampionnen. Er werd nog wat keukenpersoneel bijgehaald en die ritselden een lampion voor mij en iemand die dat ding de lucht in kon krijgen. Ik hoefde de lampion alleen nog maar een laatste zetje te geven en een wens te doen.
De lampion bleek veel groter te zijn dan ik verwachtte; een soort rechthoekig olievat van rijstpapier dat aan de onderkant open was met in het midden een brandertje dat aangestoken werd. De warme lucht deed de lampion opbollen en tegen de tijd dat die op begon te stijgen werd er nog een slinger met vuurwerk aan gehangen. Toen ook die brandde kon ik de lampion loslaten. Hij steeg heel langzaam op en vervolgens kwam de vuurwerkslinger in actie met knallen, lichtflitsen, vuurwerk en nog meer spektakel. Ik had ondertussen m’n wens (…) al gedaan; die hoeft nu alleen nog maar uit te komen.
De rest van de avond alleen op m’n terras zitten genieten van de rust, de stilte, de natuur. Soms heeft een mens niet meer nodig dan dat….
Gemma:
Wat een geweldige tocht. Ik krijg niet de indruk dat je alleen bent, maar dat gelukkig wel kunt zijn als je er zelf aan toe bent. Petje af voor zo’n onderneming. Op deze manier leer je een deel van een land pas echt kennen. Ik neem aan dat we nog horen hoe daar de jaarwisseling verloopt.
En je wens komt vast uit als je er zelf hard aan blijft werken😉
Alvast een goede afsluiting van dit jaar en een bijzonder begin.
Groetjes Gemma
DI 31 DEC: Saraphi- Sanpatong
Oudejaarsdag. Om 4 uur vanochtend begonnen de hanen bij de buren hun ochtendconcert maar ik draaiende me nog ‘s lekker om onder m’n dekbed en sliep uiteindelijk door tot een uur of acht. Toen ik de gordijnen opende zag ik alleen maar mist die de rivier aan mijn blik onttrok. En het was koud buiten, erg koud.
Maar toen ik gedoucht en m’n spullen ingepakt had was het alweer wat opgewarmd en kon ik gewoon buiten op het terras ontbijten. Daar ben ik vervolgens tot half elf blijven zitten totdat de mist helemaal verdwenen was en ik in de zon kon gaan fietsen. Bij het ontbijt sprak ik de eigenaar die vertelde dat het in de bergen in het noorden gevroren had en dat de Thai daar helemaal van slag zijn, och herm.
Vandaag fietste ik op m’n elfendertigste een vlakke etappe die me langs de Ping rivier verder zuidwaarts bracht. Ik was helemaal in m’n element en zong zoals gewoonlijk lekker mee met de muziek op m’n iPhone die ik altijd om heb hangen. Als ik in de buurt van mensen kom zet ik de muziek natuurlijk altijd even af maar dat gaat wel eens mis als ik plotseling verrast wordt door iemand die mijn pad kruist. De mensen vinden het prachtig als ik dan met een rooie kop opeens stil val…
Halverwege de dag kwam ik langs een markje waar ik bij een kraampje wat lekkere lunchhapjes wilde kopen. Dat viel nog niet mee want ik wilde graag van alles een beetje. De verkoopster, die de hapjes (met een mondkapje voor!?) ter plekke bereidde, sprak geen woord Engels en wilde mij van alles veel te veel geven. Toen ik gebaarde dat ik niet zoveel eten nodig had dacht zij dat ik niet zoveel wilde betalen en gaf me, ter compensatie, dubbele porties van alles. Inmiddels waren er de nodige omstanders bij komen staan en het werd een gezellige boel.
Geen idee wat er gezegd werd maar ze hadden veel lol en vonden het heel leuk dat ik alles wilde zien, fotograferen en proeven. Hygienetechnisch was het een drama natuurlijk, maar ik gokte erop dat de hitte van olie en poffertjesplaat alle ongewenste ‘meelifters’ zou elimineren. De hapjes (gefrituurde inktvisjes en bananen en in een soort poffertjespan gebakken kleine gespikkelde eitjes en rijsttaartjes werden op schaaltjes van kunstig gevouwen bananenblad gelegd en zo had ik mijn lunchpakket voor vandaag weer bij elkaar gesprokkeld. Ik fietste ermee naar de rivier en heb het aan de oever op een zonnig plekje opgegeten. Mjam mjam!
Wat trouwens heel opvallend is: ik heb nog geen enkel gerecht met koriander gegeten terwijl ik toch echt gewoon hetzelfde als de mensen hier eet! Blijkbaar is het gebruik van koriander hier in het Noorden niet gebruikelijk.
In Wiang Kum kocht ik langs de weg 7 wens-lampionnen die mee gaan naar Maastricht en daar alsnog op een passend tijdstip en plaats de lucht in zullen gaan De hele familie werd inschakeld bij de verkoop; pa bond de lampionnen aan elkaar, zoonlief zocht de branders (in was gedoopt papier) erbij en ma kletste alles wat los en vast zat aan elkaar en had de grootste lol. Vervolgens controleerden ze kritisch of ik het hele pakket wel goed aan mijn fiets vastgebonden kreeg en toen mocht ik pas gaan. Pfff…
Weer een paar kilometers verder zag ik opeens een rood plastic voertuigje door de rijstvelden rijden dat even later ‘mijn’ weg op draaide en voor mij uit reed. Toen zag ik pas dat het een bromfiets met zijspan was die als ijscowagentje fungeerde, en er kwam zelfs een debiel ‘lokdeuntje’ uit. Tja, en wat doe je dan… als de zon schijnt… en het warm is… en je vakantie hebt… en opeens zin krijgt in een ijsje…dan zet je er de vaart in natuurlijk! Na een korte maar hevige sprint haalde ik het karretje in en even later zwaaide ik de ijsboer met een lekker Magnum-ijsje in m’n hand uit (om hem vervolgens een half uur later in een dorpje verderop weer tegen te komen).
Bij een van de tempels zaten een stuk of 50 mannen op plastic stoeltjes te luisteren naar een stem uit een luidspreker. Het klonk nogal zeurderig allemaal en de mannen waren ook niet bijster geïnteresseerd in wat er verteld werd; nadat ze mij uitgebreid hadden bekeken gingen ze gewoon door met het onderling geklets en lieten de luidsprekerstem voor wat die was. Geen idee waarom ze daar dan toch bleven zitten.
Behalve onnoemelijk veel tempels zie je ook overal grote afbeeldingen van koning Bhumibol die al 57(!) jaar op de troon zit. Deze 86-jarige man is mateloos populair en wordt op handen gedragen door de hele bevolking. Hij is al een hele tijd ziek en stiekum hoopte ik dat hij tijdens mijn verblijf hier de geest zou geven. Dan zou het hele land, inclusief de politieke onrust, tot stilstand komen en de hele bevolking in diepe rouw gaan. Voer voor antropologen! Maar helaas, hij is nog steeds onder ons… ;-(
Aan het eind van de middag arriveerde ik in Sanpatong waar ze een oude tabaksbladerendrogerij hebben omgebouwd tot een resort. Het hele terrein is inmiddels voorzien van een soort tropische oerwoudbegroeing en daartussen staan dan nog de oude gebouwen. Ik heb een bovenste verdieping van zo’n droogloods tot mijn beschikking die via een soort straatje op de eerste verdieping bereikbaar is. Heel bijzonder en sfeervol allemaal.
Nadat ik m’n fiets ontmanteld en mijn koffer neergezet had eerst maar eens een lekkere duik in het mooie zwembad genomen en daar ben ik vervolgens tot zonsondergang blijven lezen.
‘s Avonds op het terras heerlijke Thaise ‘tapas’ gegeten en slapend het nieuwe jaar ingegleden. Morgen helaas alweer de laatste fietsetappe, terug naar Chiang Mai waar ik nog een keer overnacht. En dan donderdagmiddag m’n vlucht terug, via Hongkong, naar Schiphol waar ik vrijdagochtend al vroeg aankom.
Nanny:
Leef Carla, er zijn slechtere manieren om het nieuwe jaar te beginnen. Met de zon op je lijf aan 2014 beginnen in zo’n prachtige omgeving!
Geniet van je laatste fietstocht.
Poen,
Nanny
WO 1 JAN: Sanpatong – Chiang Mai
Nieuwjaarsdag en (helaas…) laatste fietsdag.
Langs de Ping-rivier fietste ik in een slakkengang (ik wilde de tocht zo lang mogelijk rekken) voorwaarts door de groene rijstvelden terug noordwaarts naar Chiang Mai.
Waar eerder de droge stoppels van de vorige oogst nog op de rijstvelden stonden was in deze streek al nieuwe rijst aangeplant en stonden ook meer velden helemaal blank.
Terwijl ik zo alleen door de velden fietste hoorde ik regelmatig een soort preek door een luidspreker aan een telefoonpaal schallen. Het leek verdacht veel op de ‘preek’ waar gisteren bij een tempel naar geluisterd werd (dezelfde trage dictie) en ik bedacht dat het misschien een nieuwjaarsboodschap was van een hoge geestelijke piet.
Had ik gisteren al het idee dat er amper naar geluisterd werd, daar tussen de velden verdween de boodschap helemaal in het luchtledige. Misschien een poging om de rijst ‘in te stralen’?
De straathonden waren onrustig vandaag, waarschijnlijk wat gestressed na het vuurwerk van vannacht (waar ik ongegeneerd doorheen geslapen heb). Dat betekende dat ik regelmatig een sprintje moest trekken om de meute voor te blijven.
Weet niet of ze me echt bijten wilden maar áls dat al het geval was dan kregen ze de kans in elk geval niet want ik fietste ze er makkelijk, zij het wat bezweet, uit. Vandaag trouwens ook veel wensballonnen die vannacht opgelaten werden langs de weg en op de velden zien liggen.
Vandaag ook weer veel tempels gezien en hun treden gebruikt als pauzeplek. Ik vind het heel vreemd dat er alleen traditionele tempels zijn, dus geen moderne varianten met modernere architectuur. Ik vroeg eerder de man van Eng-on (architect) daar naar en die zei dat ‘daar geen behoefte aan was’. Vreemd.
Het laatste deel, de stad in, was vrij druk.
Eerlijk gezegd had ik nogal de pest in om weer terug te komen in Chiang Mai. Niet omdat het geen leuke stad is, integendeel, het is er relaxed en dat ik nu de weg ken maakt het ook een stuk makkelijker dan de eerste dagen. In de hoofdstraten heerst, ondanks het drukke verkeer, een relaxte sfeer. 
Wat ik wel lastig vind is dat hier links wordt gereden en aangezien ik de gewoonte heb om ook drukke straten over te steken wanneer mij dat uitkomt, en het Hollandse ‘links, rechts en weer links kijken’ hier niet opgaat wil dat nog wel eens spannende situatie opleveren.
Maar ik wilde gewoon de rust van het platteland om me heen en had nog wel een week of wat door willen fietsen. Dit zal ook zeker niet mijn laatste fietsvakantie zijn; fietsen in Vietnam lijkt me ook wel wat…
Ik vond trouwens het fietsen hier in Chang Mai helemaal niet zo eng/gevaarlijk als mij voorspeld was. Het vergt wel wat lef en improvisatietalent (en wennen aan het links rijden!) maar dan is het ook goed te doen; niet gevaarlijke dan in andere steden waar ik gefietst heb (Berlijn, Londen, Parijs, New York).
Nadat ik m’n huurfiets ingeleverd had meteen een duik in het hotelzwembad genomen en daar ben ik tot zonsondergang blijven liggen lezen en schrijven; ik had nog even geen zin in de drukte van de stad.
Op m’n hotelkamer zette ik daarna voor het eerst deze vakantie de tv aan en viel meteen met m’n neus in de boter: het schansspringen van Garmisch Partenkirchen! En daarmee was ik meteen terug in de harde werkelijkheid van m’n alledaags bestaan in Nederland. Pffff…
Maar nog even niet, ik heb nog een dag te gaan hier! Vanavond probeerde ik voor morgen nog een wildwaterrafting te regelen maar dat lukte nėt niet omdat ik morgen om 6 uur klaar moet staan voor de taxi naar het vliegveld. Da’s nou jammer! Ga morgenochtend proberen of ik nog een fietsroute voor een dagtochtje kan ritselen. Ze hebben wel zat begeleide fietstochten in de aanbieding maar daar heb ik geen zin in na deze fantastische week alleen of de fiets.
Laat in de avond nog in het centrum uit gaan eten: rode curry met ananas en garnalen. Heerlijk maar ook loeiheet; ik had na afloop het gevoel dat ik er een gratis lippenbotox bij gekregen had, zó brandden mijn lippen van de pepers in het gerecht.
Nanny:
Ha die Carla,
Kan me voorstellen dat je hier nog wel een weekje zou willen doorfietsen. Jammer voor je dat het alweer voorbij is, maar ik verheug me erop je weer te zien.
Poen,
Nanny
DO 2 JAN: Chiang Mai – Hong Kong – Amsterdam- Maastricht
Laatste dag. De voor vandaag geplande fietstocht ging helaas niet door wegens gebrek aan een goede kaart van het platteland rondom Chiang Mai. Geen probleem, dan gewoon een dagje Chiang Mai city; ook geen straf, zolang ik maar niets moet en regelmatig ergens op een rustige plek wat kan drinken en lezen.
Het gaat er, ondanks het drukke verkeer, relaxed aan toe in deze stad die overigens erg op toeristen is gefocust. Vandaag ook weer de eerste Hollanders tegen gekomen, pfff….
Verder vooral veel gelopen en van de zon en de sfeer genoten. Ik deed het heel rustig aan ivm mijn knie maar die protesteerde desondanks regelmatig. Terug in Nederland toch maar eens een MRI-scan laten maken.
En eer ik het in de gaten had was het alweer vier uur en moest ik als de sodemieter terug naar m’n hotel om me om te kleden en gereed te maken voor de terugreis.
Het was een mooie reis die wat mij betreft nog wel wat langer had mogen duren. En ik zal zeker ook komend jaar weer een fietstocht gaan maken…ergens waar ik nog nooit geweest ben…er staan nog zóveel landen op m’n lijstje…. Wordt vervolgd!
Marc:
Carla, leuk om zo op de hoogte gehouden te worden van je wel en wee. Ook bedankt voor de felicitaties. En op naar de volgende vakantie. 😉
Nicole:
Carla, Wat een heerlijk verslag,
Ik heb genoten van je plastische beschrijvingen en van de prachtige foto’s. Ik bewonder je om je daadkracht en dat je “Het” gewoon doet…. ik wil ook 🙂 en, ook al zien we elkaar nog zelden… ik ben blij dat je er weer bent.
adie wah,
Nicole
