Mrt 2014: jaarlijkse loop-, lees- & luiervakantie met Rosemarie
Za. 8 maart: Vuelta a casa
‘Onze’ Carmelo stond ons al op te wachten toen we in onze gehuurde Skoda (…) arriveerden bij zijn casa in de bergen.
Onderweg hadden we ons weer verbaasd hoe lelijk de kuststreek toch is en hoe prachtig het landschap wordt zodra je landinwaarts rijdt.
We zongen luidkeels mee met de Spaanse versie van ‘Killing me softly’ op de autoradio en toen die hogerop in de bergen begon te storen gingen we acappella verder met ons ouwe-leem-rippetwaar: Roy Black, Karl Gott en nog meer van dat foute gedoe uit een ver verleden. Ach, we zaten alleen in ons autootje, niemand kon ons horen dus niemand zal ooit van deze ‘guilty pleasures’ weten… 😉
Het weer was niet al te best; redelijk warm maar grijs. Naarmate we hoger klommen zagen we de zon af en toe verschijnen maar reden we ook door dikke mist en zagen we de wolken in de dalen beneden ons hangen.
Hebben wij weer, is het in Nederland nog beter weer dan hier… ;-( Voorbij de top klaarde het gelukkig op en eenmaal bij ons huisje in La Culate aangekomenen zagen we zowaar de vulkaan Teide op Tenerife aan de overkant scherp afsteken tegen een heldere hemel die een mooie zonsondergang beloofde.
Zoals gebruikelijk had Carmelo de tafel voor ons overladen met lekkere streekproducten en na zijn vertrek installeerden we ons met een fles wijn, koekjes, worst en nootjes op ons terras om te genieten van de wolkeloze lucht die langzaam steeds donkerder werd en de contouren van de bergen aan de horizon steeds weer andere kleuren gaf.
We genoten van de rust, de krekels en de bekende vergezichten, alsof we amper weg geweest waren. In het donker verschenen bij kaarslicht ontelbare sterren aan de hemel en werd het meteen behoorlijk koud (ook dat kennen we van eerder verblijven zo hoog in de bergen).
Maar met een dikke deken om ons heen geslagen, wat warme soep en de gebruikelijke gesprekstof hielden we het nog lang vol.
We hadden allebei het gevoel dat we weer thuis waren; er is iets met dit huisje en deze omgeving dat ons op de een of andere manier aan de basis raakt. Héél bijzonder!
Zo 9 maart: Vamos a la playa…
Carmello zei het gisteren al, vandaag zou het een regendag worden. Daar waren we niet blij mee natuurlijk en we hadden al besloten om daarom vandaag naar de zuidkust te rijden waar het zelden of nooit regent.
Het was leuk om weer over de slingerende bergwegen door het bekende prachtige landschap te rijden, voorbij hoge toppen, langs diepe afgronden, door de kleine dorpjes en zo langzaam afzakkend naar de kust. Er stond onderweg al veel in bloei en ook de schitterende kleuren van de rotswanden maakten dat het een prachtige tocht werd. Maar we zagen ook dat de bodemerosie hier nog steeds volop aan de gang is. Zo hier en daar wordt nog wel wat aangeplant maar dat schiet niet erg op.
We besloten naar Arguineguín te rijden, een vissersdorpje met een haven waar we eerst maar eens koffie wilden drinken. Ik voelde me ondertussen steeds beroerder, had gisteren op de heenreis waarschijnlijk teveel gezeten en verkeerd gegeten en wilde eigenlijk alleen maar liggen. En dat is precies wat we deden nadat we onze koffie op hadden.
We confiskeerden twee ligstoelen op het (toen nog) lege strandje, trokken onze bergschoenen en zoveel mogelijk kleren uit (want we hadden niet op een strandsessie gerekend en geen zwemspullen bij ons) en daar zijn we uiteindelijk een paar uurtjes blijven liggen lezen (ik heb zelf nog een tijdje geslapen). Dit was voor het eerst in al onze vakanties, dat we de strandtoerist speelden, maar het viel mee; dankzij onze boeken, het lege strand en het zonnige maar niet té warme weer hielden we het er lang uit.
M’n buikpijn ging echter niet over, dus een wandeling zat er vandaag niet meer in. We besloten daarom om op ons gemak via Puerto de Mogán (het ‘Venetië van Gran Canaria’) terug naar huis te rijden. Op de route naar het noorden verbaasden we ons over de met hotelcomplexen bezaaide kustlijn en realiseerden we ons weer op wat voor een prachtige locatie we zelf zitten deze vakantie. In Puerto de Mogán aan het strand wat gedronken en in de plaatselijke Spar boodschappen gedaan.
Het was al donker toen we aan de anderhalf uur durende rit naar huis begonnen en onderweg regende het af en toe en reden e soms door dichte mist over de smalle kronkelige bergwegen. Ik zat achter het stuur en was bekaf toen we thuis arriveerde. Daar maakte Rosemarie een heerlijke ovenschotel voor ons klaar en nadat ik nog wat spoedeisende klussen voor de GroenLinks-site had afgewerkt was het alweer bedtijd.
Ma 10 maart: Roque Nublo
Ook voor vanmiddag was regen voorspeld dus we vertrokken al vroeg naar Ayacata vanwaar we naar de Roque Nublo wilden klimmen.
Deze ‘wolkenrots’ is een 80 m hoog basaltblok dat op 1830m hoogte boven een tafelberg uitsteekt. Boven aangekomen installeerden we ons op een richel in de zon om te lunchen, wat te lezen en vooral te genieten van de rust en het prachtige landschap onder ons.
Toen een dreigende wolkenformaties onze kant op kwam stapten we weer op en daalden af naar onze auto. Op de terugweg stopten we in Tejeda waar we op een terrasje bij het dorpsplein wat tapas aten.
De supermarkt was dicht, dus ‘s avonds aten we de pizza’s uit het vriesvak die we de dag ervoor voor ‘noodgevallen’ hadden gekocht.
Nadat ik Spotify op de huiscomputer geïnstalleerd had begon ik op muziek van Puccini’s ‘Tosca’ aan de afwas.
Ondertussen kreeg Rosemarie een aanval van ‘danserigheid’, pakte twee hoeden en wandelstokken van de kapstok en gaf een demonstratie van haar kunnen. En uiteindelijk moest ook ik eraan geloven en mee op de foto. ‘t Is wat…;-) De rest van de avond heerlijk op de bank liggen lezen.
Angela:
Carla, lees het al: weer een groot feest daar voor jullie beiden: houden zo!
Angela
Di 11 maart: Dinsdag…marktdag
Vandaag wederom zuidwaarts getrokken, naar Arguineguín, om daar naar de weekmarkt te gaan maar ook en vooral om in een lekker visrestaurant te gaan eten. Het was druk in het dorp, erg druk, en we hadden afgesproken apart de markt te ontdekken en elkaar weer op een bepaalde tijd en plaats te treffen. Ik had het, zoals gewoonlijk, op de markt al gauw gezien en ben op een bankje aan het water in de zon gaan zitten/liggen lezen totdat Rosemarie me wakker maakte (…). Ja, ik slaap wat af deze vakantie, heb blijkbaar een achterstand in te halen.
En toen was het tijd voor een lekker vismaaltijd en we zochten en vonden een zonnig plekje op het dorpsplein waar we het ons goed lieten smaken. In de plaatselijke supers deden we nog wat boodschappen en toen hadden we alweer genoeg van de drukte om ons heen en wilden we terug de bergen in. Deze keer namen we de route via Mogán en op de weg daar naar toe kwamen we door Patalavaca, het dorpje waar ik eerder met Hilde & Nicole was.
We besloten even een kijkje te nemen in het upper-class resort waar met name Hilde destijds illegalerwijs de nodige uurtjes op het terras heeft zitten lezen. Op datzelfde terras dronken we nu een kop koffie waarna we de terugtocht inzetten. We reden oostwaarts het binnenland in, over een smalle kronkelige weg met veel haarspeldbochten die de nodige stuurmanskunst van mij en zenuwen van Rosematie vergde. Onderweg stopten we vaak om wat foto’s te maken of om zomaar te genieten van het prachtige, ruige berglandschap.
Weer thuis was het helaas te koud en vochtig om nog buiten te zitten. Dat krijg je ervan als je persé in de middle of nowhere in de bergen wilt zitten; de toeristen zitten niet voor niets aan de kust… 😉 Maar…we hadden onze rode wijn, wat tapas, en Spotify natuurlijk. Vanavond was het tijd voor Franse chansons en onze hele studententijd kwam voorbij. De tijd dat we, naar nu bleek, naar dezelfde muziek luisterden; ik in Nijmegen en het buitenland en Rosemarie in Amsterdam. En dat leverde weer veel gespreksgestof op naar aanleiding van de al dan niet sweet memories die ‘omhoog kwamen’.
Vervolgens was het tijd voor een filmpje. Ik heb een hele lading films met Judi Dench bij me en vanavond draaide ‘The Shipping news’, die zich afspeelt in New Foundland. Meteen maar afgesproken dat New Foundland onze nieuwe vakantiebestemming zal zijn (zomer 2015). Het leven kan soms zó eenvoudig zijn…
Nanny:
Dames, jullie hebben het wel heel goed, weer een verslag om van te smullen en ja, de foto’s maken verlangens los.
With the sun in your eyes, the sand in your shoes etc.
Poen,
Nanny
Wo 12 maart: Déjate llevar…
Het beloofde een prachtige dag te worden toen vanochtend de zon langzaam richting ons huisje kroop. De nachten zijn koud en winderig hier maar zodra de zon er is stijgt de temperatuur razend snel.
Op ons terras staat een klein houten bankje onder de amandelbomen en op dat bankje kunnen de eerste zonnestralen van de dag opgevangen worden als de zon achter de oostelijke bergtoppen omhoog klimt.
In de verte zagen we dat de pas ‘Cruz de Tejeda’ er (voor het eerst deze week) wolkenloos bij lag, reden om van daaruit een wandeling in noord-westelijke richting te starten.
Aanvankelijk ging het pad stijl omhoog, over rotsen tussen de kastanje -en pijnbomen door. Eenmaal boven volgde het pad de hoogtelijnen en kon onze waakzaamheid in de relaxmodus gezet worden.
We kwamen de hele dag maar een handjevol andere wandelaars tegen en behalve een kudde schapen op de helling, het obligate verloren schaap dat ons pad kruiste en de roofvogels die op de thermiek door de lucht zweefden leken wij de enige levende wezens die zich daarboven waagden.
En ondertussen kon er volop genoten worden van het landschap waar we doorheen liepen en het magnifieke uitzicht op het dal / de krater beneden ons en de Roques Nublo en Bentaiga die daar achter vandaan de lucht in staken.
We liepen verder westwaarts boven de boomgrens over de bergkam en konden onder een strak blauwe luchten aan beide kanten de zee zien liggen. Ook de Teide op Tenerife was vandaag goed zichtbaar.
Op een top zochten we een mooie plekje tussen de rotsen op het gras en bleven daar een hele tijd zitten/liggen en namen de zon op in ons lijf terwijl de frisse wind voor de nodige afkoeling zorgde. Het was een goede dag voor meditatie en diepe reflecties…
Toen de weg begon te dalen en door bossen verder ging stopten we voor een tweede pauze en liepen daarna dezelfde weg terug want we wilden de bossen niet in; Rosemarie niet omdat ze dan last krijgt van haar luchtwegen en ik niet omdat ik niet van bossen hou, ik wil als het even kan licht en ruimte om mij heen.
Op de terugweg naar onze auto sprokkelden we wat hout bij elkaar dat we ‘s avonds wilden gebruiken om op ons terras een vuurtje te stoken om toch in de avondkilte buiten te kunnen zitten.
We reden nog even door naar Tejeda om een terrasje te pikken en wat boodschappen in de plaatselijke super te doen. We vonden een mooi terrasje in de zon met een prachtig uitzicht op het dal beneden ons.
Het alternatieve restaurant ‘!Déjate llevar…!’ (‘Let me take U’) bleek een voltreffer. Het wordt gerund door twee hele aardige mannen en de salade en het vers vruchtensap smaakten heerlijk.
We besloten meteen maar voor onze laatste (zaterdag)avondmaaltijd hier te reserveren Eenmaal thuis installeerden we ons op het terras waar Rosemarie haar mail ging bijwerken en ik in de ligstoel ging lezen en genieten. Op de achtergrond Keith Jarrett’s ‘Kölln concert’, glaasje witte wijn erbij, helemaal goed.
Toen het begon te schemer staken we het vuur aan en met ‘La Traviata’ op de achtergrond waren we getuige van een spectaculaire zonsondergang.
Nanny:
Gooiemùrrege dames,
Wat een prachtige uitzichten. Dat is het echte goede leven. Wij mogen trouwens ook niet klagen. We hebben net al koffie gedronken in het zonnetje in de tuin, heerlijk!
We blijven genieten.
Poen,
Nanny
Do 13 maart: Waterval
Voor vanmiddag hadden we een korte wandeling naar een watervalletje gepland; de ochtend wilden we gewoon op ons terras doorbrengen.
Maar het liep anders; ik wilde bij nader inzien toch ook al meteen na het ontbijt gaan lopen en omdat Rosemarie nog wat wilde werken vertrok ik even later in m’n eentje met de afspraak op tijd terug te zijn voor onze gezamenlijke middagwandeling.
Ik wilde graag van ons huisje naar het dal afdalen en wist dat er aan de westelijke helling een pad liep. Maar ik wilde proberen om via de oostelijke helling m’n weg te zoeken dus dat werd een zoektocht volgens het trial-and-error principe waarbij ik elk mogelijk pad (of wat daarvoor zou kunnen doorgaan) uittestte en probeerde alle afslagen te onthouden
Het werd een spannende wandeling die me langs kleine gehuchtjes, verlaten huisjes en ruïnes leidde. Zo af en toe kon ik het niet laten en ging ik door een openstaande verrotte deur naar binnen om (je bent antropoloog of je bent het niet) een idee te krijgen hoe de mensen hier vroeger leefde.
Ik daalde steeds verder af door drooggevallen beekbeddingen en langs diepe kloven maar moest op een gegeven moment toch constateren dat ik echt niet verder kon want abseilen stond vandaag niet op net programma.
Gewoon terug omhoog dus maar weer en dat ging heel rap. Ik sta er steeds weer van te kijken hoe goed mijn conditie eigenlijk is. ‘t Is dat m’n meniscus en achillespees me regelmatig in de steek laten… ;-
Ondertussen had ik bedacht dat ik ‘s middags wellicht met Rosemarie via het westelijk pad de afdaling nog ‘s zou kunnen doen want dan zouden we ook meteen langs de geplande waterval komen.
Rosemarie vond dat gelukkig ook een straks plan dus een kwartier na mijn aankomst in ons huisje vertrokken we weer samen terug het dal in.
De waterval vonden we probleemloos en voor het eerst deze vakantie trokken we onze zwemspullen aan omdat we zo nodig onder de ijskoude waterval wilden gaan staan.
Na deze heldendaad lieten we ons opdrogen op het eilandje en genoten volop van deze prachtige plek die we helemaal voor onszelf hadden
Omdat er nog boodschappen gedaan moesten worden besloten we verder naar Tejeda te lopen, wederom een klim van een half uur. Daar moesten we wachten tot de Spar na de siësta (16.00 uur) weer open ging en dat was dan meteen weer een goede smoes om een terrasje te pikken en een lekkere salade te eten
De zware boodschappen (waaronder 2 flessen wijn) verdwenen later, onder luid protest van Rosemarie, in mijn rugzak want ik wilde proefdraaien voor het lopen met bepakking voor als ik in mei een paar dagen in Zuid Frankrijk ga lopen. En zo daalden we weer af het dal in om aan de andere kant weer omhoog te klimmen. M’n knieën protesteerden regelmatig maar verder liep ik als een kievit. Dat zou moeten gaan lukken in Frankrijk
Zo warm als het overdag was, zo koud werd het ‘s avonds. Er stond een sterke koude wind die ons belette om fikkie te stoken omdat we bang waren dat de wegwaaiende vonken een brand zouden kunnen veroorzaken in de boomgaard onder ons terras.
En daardoor was het bij zonsondergang al te koud om buiten te zitten.
Geen probleem, binnen was het warm en gezellig en we hadden lekker veel tijd om te lezen, te schrijven, te praten…
Nanny:
Gooiemùrrege maedsjes,
Wat een stoere meiden om onder zo’n ijskoude waterval te gaan staan. Brrrrrrr!
Geweldig Carla zo’n ontdekkingstocht. Zijn die huisjes niet meer bewoond?
Als ik het goed heb zit het er weer bijna op voor jullie.
Dank voor de blog met mooie foto’s en goede thuisreis,
Nanny
Vr 14 maart: Cruz de Timagada
Naarmate we langer samen hier zijn ontwikkelen Rosemarie een slaappatroon waarbij zij relatief vroeg naar bed gaat en ook weer vroeg opstaat (om aan tafel wat te gaan werken) en ik nog laat opblijf om te lezen en te schrijven en ook later opsta.style=”border: 3px solid #000000;”
Vanochtend werd ik wreed in mijn slaap gestoord door een haan (die normaal in de verte van zich laat horen) die onder mijn raam stond te kukelen. In een reflex kwam ik rechtovereind omdat ik dacht dat het mijn haan op de Bloemenweg was die de hele buurt wakker krakeelde. Maar toen ik mij realiseerde waar ik was en door mijn slaapkamerraam de strakblauwe lucht zag kon ik weer rustig ademhalen en op m’n gemak opstaan en aan m’n ochtendzonsessie op m’n bankje beginnen.
Met Rosemarie vertrok ik vervolgens in onze Skoda naar het Tejedadal (bij de waterval).
Het vertrek vanaf ons huisje is elke keer weer een spannende excercitie want ik moet dan vanuit stilstand de auto een smalle grindweg met een hellingspercentage van 35% en de nodige haakse bochten op zien te krijgen. Dat vergt veel gas van de Skoda, stuurmanskunst en lef van mij en zenuwen van Rosemarie (die als bijrijdster elke keer weer haar adem inhoudt als we met grof geweld het grind doen opspatten).
De Skoda doet het overigens prima; vorig jaar hadden we een huurauto met minder vermogen en slechtere banden met als gevolg dat we steeds met veel kabaal en slippende banden de helling namen en een grote stofwolk en rubberstank achterlieten…
Nadat we de auto in het dal geparkeerd hadden duurde het even voor we het juiste pad richting de Roque Bentaiga vonden. Uiteindelijk vonden we een toegang maar die was versperd ivm werkzaamheden. Toch maar doorgelopen en de 4 mannen verderop, die met grote keien aan het sjouwen waren om daarmee het pad te verstevigen, gevraagd of we toch gewoon het pad konden volgen.
Het (enige) nadeel van vakanties met Rosemarie is dat ik amper aan Spaans spreken toe kom omdat we meestal gewoon samen optrekken en relatief weinig contact met de Canarias hebben. Maar áls dat dan het geval is wordt ik door Rosemarie naar voren geduwd omdat mijn Spaans beter is. Dat mag dan wel zo zijn maar als ik dan mijn eerste volzin (waar ik even over heb kunnen nadenken) uitspreek volgt vervolgens een spervuur van Spaans waarin ik maar met de grootste moeite de essentie kan ontdekken. En dan volgt vervolgens meestal wat gestuntel van mijn kant en een welwillende reactie van de ander…
In dit geval concludeerde ik uit de reacties van de werklui dat het pad dat we wilden volgen niet peligroso was en begonnen we aan een lange klim naar de pas Cruz de Timagada.
Het werd een prachtige wandeling en eenmaal boven installeerden we ons tussen de rotsen in de zon en bleven daar nog lang zitten/liggen praten/niksen. Daarna weer dezelfde weg terug en rechtstreeks door naar de waterval waar we opnieuw een ijskoude douche namen om vervolgens onze verkleumde lijven op de oever door de stralende zon op te laten warmen.
En toen was het weer tijd om wat te eten en dat deden we op het dorpspleinterras in Tejeda. Daar begon net een mis toen we later langs de kerk liepen en ik kon het niet laten om binnen even een kijkje te nemen.
De kerk zat bomvol en ik ging braaf achteraan staan en zag de priester (een jonge versie van Fernandel) met 3 misdienaars eerst via de zijbeuk naar achteren lopen en toen via het middenpad weer naar voren. Terwijl een (voor mij onzichtbaar) dameskoor via de luidsprekers eenstemmig en weinig inspiratievol zong hoorde ik Fernandel even inspiratieloos meezingen. Hij had blijkbaar een draadloze microfoon om die (nog) niet aan hoorde te staan en zijn bijdrage aan hetgeen uit de speakers kwam klonk alsof hij net ontwaakt was uit zijn siësta en daarvoor nèt iets te veel uit de misbeker gedronken had..
Eenmaal terug bij onze casa een fles wijn open getrokken en lekker van de laatste zon genoten.
Om een uur of zeven begint hier elke dag de zonsondergangvoorstelling en omdat het dan meteen razendsnel afkoelt bekijken we die met een deken om onze schouders.
Gelukkig is het in ons huisje altijd lekker warm en ook vanavond nestelden we ons weer lekker op de bank; deze keer voor de film ‘Iris’ (Murdoch). Prachtige film!
Za 15 maart: Roque Bentaiga
De laatste dag alweer (&$#¥%!).
Vandaag wederom prachtig zonnig weer met een frisse wind. We besloten de ochtend gewoon thuis te blijven en te genieten van de laatste dag in onze casa. Ik heb heerlijk op ons terras in de zon zitten lezen en muziek (Palestrina & Pärt) bestudeerd terwijl Rosemarie haar dansoefeningen deed.
Daarna vertrokken naar de voet van de Roque Bentaiga waar vandaan we de klim inzetten naar de (sub-)top. Het laatste stuk was nog even stijl en link als vorig jaar maar op de een of andere manier had ik nu geen hoogtevrees en genoot ik volop van de ruimte en het uitzicht om me heen.
Animatie (door Rosemarie)
We zijn lang boven gebleven waar we wat hebben gegeten, gelezen en genikst. De tijd vloog om en we waren niet echt blij toen we weer naar beneden moesten; we deden relatief lang over de afdaling omdat we onze laatste wandeling wilden rekken.
Thuis gedoucht, alvast wat spullen ingepakt en het huisje in de oorspronkelijke staat terug gebracht. En toen terug naar Tejeda gereden voor het afscheidsetentje bij het restaurant ‘Dejar a llevar’ waar we we ons het eerste én laatste ijs van deze vakantie goed lieten smaken. Mjam mjam…
Na nog een fles Rioga bij het restaurant gekocht te hebben vertrokken we weer huiswaarts. De wind was gaan liggen waardoor het (voor het eerst deze vakantie) mogelijk was om de hele avond buiten te zitten. We stookten een vuurtje, openden de fles Rioga en zaten onder de sterrenhemel nog lang te genieten.
