Sept.2014: Citytrip naar Istanbul met Anouk & Andrée
Geen tijd voor een uitgebreide blog; deze keer alleen wat tekstjes en foto’s…:
Albino
Istanbul is een stad van uitersten.
In de armoedige buitenwijken wonen de gelukzoekers die naast de,evenmin benijdenswaardige, autochtone bewoners proberen een menswaardig bestaan op te bouwen.
Een paar blokken verder krioelen talloze mensen door de winkelstraten waar H&M, Mango en Vodafone goede zaken doen en toeristen in de drukke bazaars hun vakantie-inkopen bij elkaar shoppen.
Lopend door een winkelstraat slentert een westers uitziend gezin mij tegemoet.
Het jongste kind, een jongetje van een jaar of drie, heeft spierwit sluik haar, een melkblanke huid en een zonnebril op.
Terwijl ik mij afvraag of dit nu een echte albino is word ik ingehaald door een donker afro-jongetje van pakweg dezelfde leeftijd .
Het blijft voor het blanke jongetje staan dat hem verbaasd aankijkt en toelaat dat hij zijn handje op de witte wang legt en daarna verwonderd langzaam met zijn vingertoppen de rest van het blanke gezicht verkent. Tegelijkertijd zie ik bij hen beiden een soort van verbondenheid; elk jongetje lijkt zich te
realiseren dat de ander heel anders uit ziet, dat dat heel bijzonder is, en dat zij (dus) zelf ook speciaal zijn. Als het blanke jongetje over zijn eerste schrik heen is raakt het voorzichtig de zwarte krulletjes van dit onbekend leeftijdgenootje aan.
Ondertussen kijken de ouders, net als ik, vertederd naar dit tafereel en de kereltjes hebben al snel in de gaten dat ze in het middelpunt van alle aandacht staan. En ze weten wat hen te doen staat als de donkere moeder haar mobieltje pakt; gebroederlijk slaan ze de armen om elkaar heen om een foto te laten maken.
Ook omstanders pakken hun fotoapparatuur en de jongetjes beginnen te dansen, helemaal opgewonden van alle aandacht die ze krijgen.
Steeds meer voorbijgangers zien wat er gebeurt, stoten elkaar aan en automatisch verschijnt, zonder uitzondering, een brede glimlach op hun gezicht.
De jongetjes zijn ondertussen hun verschil in huidskleur allang vergeten. Ze hebben een gezamenlijk belang en ondertussen ongemerkt een onuitgesproken pact gesloten: zoveel mogelijk aandacht en aaien over hun bol genereren. En dat lukt.
Istanbul, 21 september 2014
Synagoge
Als concertlocatie staat de Neve Shalom Synagoge in Istanbul op de posters genoemd.
Mooi, denk ik, dat ze ook hier oude religieuze gebouwen als concertlocatie gebruiken.
Wanneer we het straatje inlopen zien we verspreid stoere bewakers staan die het geheel een dreigende sfeer geven.
We herkennen de moskee die achter een stalen voorgevel verscholen gaat maar de dikke voordeur blijft gesloten voor ons. Een van de bewakers wijst naar een zijstraatje waar nog meer bewakers staan die ons een dikke stalen deur inleiden.
Het hele gebouw is aan de binnenkant als een bunker ingericht. Onze rugzakjes en mobieltjes moeten op de band om gescand te worden. Vervolgens worden we in groepjes door drie sluizen geleid die door 10 cm dikke stalen deuren met elkaar verbonden zijn. De bewakers met oortelefoontjes zijn erg vriendelijk maar ook bloedserieus.
Uiteindelijk komen we uit in een soort foyer waar zo’n 100 mensen in feestelijke kleding gelaten taan/zitten te wachten tot de gebedsruimte annex concertzaal opengaat.
Ik ben behoorlijk underdressed want heb de helemaal gefietst en ben navenant gekleed, had bedacht dat dat niet op zou vallen in een donker kerkgebouw. Maar het schijnt niemand te storen want is het voor iedereen wel duidelijk dat we niet tot de club behoren; waarschijnlijk komen de meeste bezoekers hier ook regelmatig voor de gewone diensten.
De synagoge is de grootste en belangrijkste van Istanbul en wordt nog gewoon door de Joodse gemeenschap gebruikt. Onder de stoelen zien we gele helmen uitsteken. Als we de suppoost daarnaar vragen blijken deze inderdaad ter bescherming van de bezoekers bij een terroristische aanslagen bedoeld te zijn.
Met die aanslagen hebben ze hier behoorlijk wat ervaring, bij de laatste waren15 slachtoffers te betreuren.
De houten stoelen kraken en het publiek is onrustig maar uiteindelijk wordt het stil en betreedt de 72-jarige Natalia Gutman met haar cello in haar hand het podium. Samen met de violisten uit haar trio speelt zij twee strijktrio’s van Beethoven. Maar de Bach-suite die zij alleen speelt maakt de meeste indruk en doet de gereed hangende helmen en de stalen sluisdeuren even vergeten.
Istanbul, 22 september 2014
