Juli 2014: Langs Noorse kust omhoog naar Noordkaap
Planning: Solo met postboot, te voet en per fiets langs kust omhoog, voorbij poolcirkel, naar Noordkaap en Russische grens.
Za 28 juni: Amsterdam-Bergen-Hurtengruten
Na een korte vlucht vanaf Schiphol landde ik al vroeg in Bergen. Vervolgens met een bus naar het centrum gereden waar ik tot het eind van de middag kon blijven.
Het centrum is een schiereiland waar dan weer een haventje in ligt, met een toeristische vismarkt en oude beschilderde houten huizen.
Ik had nog een boodschappenlijstje dat afgewerkt moest worden maar dat ging probleemloos want ik vond al wandelend de juiste winkels.Naast de spullen op m’n lijstje kwam ik overigens ook knappe staaltjes van Scandinavisch design tegen, maar ik heb me weten te beheersen. Ben desondanks bang dat ik dat geen drie weken ga volhouden.
Bergen is een relaxte studentenstad (220.000 inwoners) en met dat prachtige weer zaten de terrasjes goed vol.Maar ik had nog even geen tijd voor een terrasje en stapte op een bus die me naar een kabelbaanstation reed vanwaar ik in een gondel naar de bergtop Fløien werd getransporteerd.
Vandaar had ik een prachtig uitzicht op de stad, de bergen en de zee.
Maar ik zag ook in de verte wolken aankomen en in de loop van de middag vielen inderdaad enkele buien, afgewisseld met de zon die het dan meteen weer erg warm maakte.
Het regent hier veel, z’n 250 dagen per jaar, in de stad vindt je zelfs automaten waar je paraplu’s kunt kopen als je weer eens door een bui overvallen wordt.
Het was mooi daarboven, goed om te wandelen ook, maar ik moest na een tijdje toch weer terug naar beneden (mijn tijd komt nog wel!).
Bij het haventje was het ondertussen een stuk drukker geworden en er slenterden opvallend veel stoere mannen met leren jacks rond. De taxichauffeur die me later naar m’n boot bracht vertelde dat vandaag Iron Maiden hier optreedt. Dat verklaart veel natuurlijk.
Het inchecken op de boot die me vannacht en morgen naar Molde vaart verliep uitermate soepel en voor we vertrokken had ik alle zeven(!) verdiepingen al verkend.
Het ziet er allemaal keurig uit, met veel glimmend hout en zo, maar wat mij betreft nogal sfeerloos.
Langs de kust van Noorwegen varen de postboten hun vaste traject van Bergen naar de Noordkaap en terug: de Hurtig Ruten (letterlijk vertaald: snelle route). In 12 dagen worden 34 havens aangedaan en behalve voor post en vracht zijn de schepen van oudsher ook ingericht voor personenvervoer.
De route schijnt een van de mooiste zeereizen ter wereld te zijn, dus dat moet gezien worden…
Maar ja, 12 dagen op een boot is natuurlijk wat saai en passief, ook al kun je regelmatig een paar uur aan land gaan als er lading gelost wordt.
Daarom ga ik de boottocht steeds onderbreken door een paar dagen op het vaste land, waar ik dagtochten wil gaan maken.
Halverwege, boven de Poolcircel, kan ik als het goed is ergens in een havenplaatstje een huurfiets oppikken, die ik dan mee terug de boot op neem om op de Lofoten weer uit te stappen en een week lang die eilandengroep te befietsen.
Dan de fiets ergens op de boot retour zetten terwijl ik weer verder noordwaarts ‘hop’ richting Noordkaap en Russische grens.
Dat wordt nog een hele logistieke operatie, die ongetwijfeld ergens mank zal lopen en tot onplande acties zal leiden maar dat vind ik nou juist de fun van het reizen, lekker improviseren.
Hier op de boot is ondertussen alles prima geregeld. Je kunt er een mooie rooie mok kopen en vervolgens kun je daar aan boord zoveel koffie als je wilt mee tappen uit de automaten die overal op de boot te vinden zijn.
Jammer dat ze dat niet met de combi glas/wijn doen; ik moet toch eens met de kapitein gaan praten….
Voor het avondeten in een aparte zaal tussen allerlei internationaal mansvolk naar Brazilië-Chili gekeken.
Er is niets leuker dan in het buitenland in de kroeg (op de boot mag ook) voetbal te kijken.
Alle clubs werden aangemoedigd en de Brit naast mij moedigde dapper de scheidsrechter (juist ja, een Brit) aan. Blijft leuk.
Nu maar hopen dat het me morgen lukt om Nederland-Mexico te zien.Om 20.00 uur vertrok de boot en het was echt genieten om lui in een lounchestoel te zitten en de prachtige kust aan me voorbij zien trekken terwijl ik de Volkskrant las, deze blog schreef of zomaar wat zat te niksen en te genieten.
Zo 29 juni: Hurtengruten-Geiranger-Molde
De zonsondergang duurde lang gisteren en het einde, ergens na middernacht, heb ik niet meer afgewacht want ik had nog wat slaap in te halen. En dat slapen ging probleemloos met continu gebrom op de achtergrond en de subtiele bewegingen van de boot die braaf haar werk deed en me verder noordwaarts bracht. Halverwege de nacht werd ik even wakker toen de boot ergens aanmeerde om lading te lossen.
Toen de boot in Ålesund moest lossen kon ik even een half uurtje aan land. Op deze zondagochtend was dit Jugendstilstadje nog uitgestorven en had ik de straten voor me alleen.
Door de Storfjord voeren we vervolgens naar de 15 km lange Geirangerfjord landinwaarts. Het was prachtig weer en op het achterdek zat ik in een luie stoel in de warme zon terwijl het ene mooie uitzicht het andere afwisselde.
Op m’n koptelefoon afwisselend klassieke muziek (Grieg uiteraard) en de audioversie van Hermans’ ‘Nooit meer slapen’. Heerlijk om zo door een warme mannenstem voorgelezen te worden terwijl je 800 m hoge steile rotswanden, besneeuwde bergtoppen, prachtige watervallen en eenzame bergboerderijen aan je voorbij ziet trekken.
Aan het eind van de fjord stapte ik met een deel van de andere passagiers over op een kleinere boot die ons in het dorpje Geiranger aan land zette. Daar stapten we over in een bus die ons via talloze haarspeldbochten bergopwaarts reed en langs de mooiste toppen, kloven, watervallen etc leidde.
Regelmatig werd er gestopt om wat te drinken en kon ik eventjes alleen op pad. Gedurende de dag had ik diverse interessante gesprekken met andere reizigers, een Hongaarse(!) gids (een filmmaker die de hele wereld bereist en een zwak voor Noorwegen heeft), een Zwitser die ooit voor een linoleumfabriek in Krommenie werkte, een Brits echtpaar waarmee ik reisverhalen uitwisselde en de buschauffeur die talloze zwedenmoppen tapte. Al met al was het een heel gezellige dag, al was ik blij dat ik ‘s avonds niet mee terug op de boot hoefde maar in m’n eentje voor twee dagen m’n intrek in een hotel in Molde kon nemen.
De kust hier is een aaneenschakeling van eilanden en dat betekent dat we onderweg de nodige veren, bruggen en tunnels moesten nemen.
Toen om 6 uur de wedstrijd Nederland-Mexico begon zaten we net in een cafetaria,waar ik de eerste helft kon zien. Maar toen moesten we weer de bus in (&@€¥$£#!) en kon ik de rest van de wedstrijd alleen maar via Twitter volgen. Het was zenuwslopend om de hele tijd maar een beetje dom naar m’n iPhonescherm te staren, wachtend op een volgende tweet, en de tweede helft duurde wat mij betreft dan ook véél te lang.
Maar goed, het liep uiteindelijk goed af en opgelucht stapte ik in Molde uit de bus waar we nog even samen in een hotel zouden eten voordat de anderen om tien uur weer op de postboot zouden stappen (zij doen de hele tour: in 11 dagen van Bergen naar de Noordkaap en weer terug (op de terugweg doet de boot andere havens aan)).
Ik moest m’n koffer nog van de boot (die tijdens onze trip zonder ons van Geiranger naar Molde was gevaren) halen en samen met de buschauffeur wachtte ik op een terrasje de komst van de boot af. De chauffeur woont in Trondheim, mijn volgende etappeplaats, en gaf mij uitgebreide informatie over wat waar te doen tijdens mijn verblijf daar. Handig.
Nadat ik m’n koffer van de boot had gehaald liep ik naar m’n hotel waar ik een mooie kamer kreeg mét groot balkon én een magnifiek uitzicht op de brede Romsdal-fjord en de daarachter liggende bergketen die uit 222(!) toppen zou bestaan. Ik heb dat maar niet nageteld.
Maar al met al was het op dat balkon prima uit te houden en eer ik het in de gaten had was het twee uur (‘s nachts!) en ging ik naar bed terwijl het buiten nog gewoon licht was. Ik zal de lantaarnpalen hier wel niet zien branden deze weken…
Anouk:
O heb je je glazen bol meegenomen mam?
Dacht dat Nederland-Costa Rica komende zaterdag gespeeld gaat worden…
Hoe dan ook, sms me de eindstand alvast maar door, dan kan ik ook een vakantie gaan boeken
Carla:
Sinds wanneer interesseer jij je voor voetbal?
Maar je hebt gelijk, ik liep weer eens vooruit op de feiten…
Rosemarie:
Ha prachtig die Fjorden – en het licht!!!
Dicht bij de aarde hè!
Liefs,
Rosemarie
Ma 30 juni: Molde
Vroeg op vandaag want voor het eind van de dag was regen voorspeld en ik wilde het toch wel graag droog houden. Na het ontbijt dus meteen een taxi genomen die me in 10 minuten door allerlei ingewikkelde buitenwijken bergopwaarts het binnenland in reed.
En toen kon ik eindelijk doen waarvoor ik hier naar toe ben gekomen: lopen!
Alle randvoorwaarden waren aanwezig: zon, lekker temperatuurtje (zo’n 25 *C), prachtige natuur, magnifieke vergezichten, geen mensen en een lijf zonder klachten. Helemaal goed.
Het werd een merentocht vandaag en ik liep van het Bergsvatnet naar het Bårdalsvatnet en het Moldevatnet. De eerste uren ging het bergopwaarts en de route was vaak lastig te vinden. Soms was het een kwestie van gokken en de truc is dan om tijdig om te keren als je niet op de juiste route lijkt te zitten. En dat ging goed allemaal.
Ik liep afwisselen door gemengde bossen en zompig hoogveen en ik was blij dat ik m’n leren bergschoenen thuis nog eens extra in het vet gezet had, anders had ik het niet droog gehouden. En ook m’n loopstokken deden hun werk bij het vaststellen waar ik al dan niet kon lopen.
Ik klom steeds hoger en zo af en toe ging ik even op een mooi plekje zitten om te genieten van de rust en het uitzicht op de meren, de fjord en de bergen. Bij het Moldevatnet bleef ik langer zitten om wat te eten en toen liep ik via een makkelijker vindbare route terug naar het dorp.
Halverwege de middag arriveerde ik weer in het dorp waar ik wat boodschappen deed. Toen terug naar het hotel voor een korte siësta en weer op tijd op voor de WK-wedstrijd Frankrijk-Nigeria.
Tijdens de wedstrijd begon het te onweren maar na afloop kon ik gewoon weer buiten op m’n balkon zitten. Tot nu toe heb ik ontzettende mazzel met het weer, het is hier beter dan in Maastricht. Mag van mij wel zo blijven 😉
En toen was het tijd voor een avondwandelingetje.
Een stuk verderop stond een dik Dubai-achtige hotel en de prijzen daar waren navenant, zo wist onze gids mij eerder te vertellen.
Nou, dat wilde ik wel eens zien en ik besloot een poging te doen om de tweede wedstrijd van die avond (Duitsland-Algerije) ‘in Dubai-stijl’ te gaan kijken. Met een houding van ‘ik kom hier al járen’ liep ik de lobby binnen, stiekem rondspiedend of ik ergens een tv-scherm zag. Nee dus. En toen was het een kwestie van gokken, een richting kiezen en zelfverzekerd die kant oplopen.
En ik had goed gegokt, helemaal aan het eind van de lobby was een ruimte waar een joekel van een scherm hing en nog één stoel vooraan leeg was. Nou, die was dus voor mij, en zo bekeek ik vanuit mijn lekkere lounchestoel de wedstrijd die helaas slecht afliep (Duitsland won; onverwerkt trauma mijnerzijds uit de zeventiger jaren).
Na middernacht was de wedstrijd afgelopen en maakte ik nog een wandeling langs de fjordoever waar een prachtige regenboog in het water weerspiegeld werd.
En dat in het holst van de nacht, het moet niet gekker worden…
Nanny:
Dankjewel voor al dit moois!
Inmiddels is het in Mestreech ook weer opgeklaard.
Blijf vooral schrijven en fotograferen.
Poen,
Nanny
Di 1 juli: Molde
Uitslaapdag. Aangezien de zon pas aan het eind van de ochtend zou gaan schijnen begon ik de dag héél langzaam. Ik sliep uit tot half tien (zéér uitzonderlijk) en ging toen beneden uitgebreid ontbijten.
Het was de eerste dagen nog even wennen maar inmiddels smaken de zalm, haring, makreel, lax, etc van het ontbijtbuffet prima zo vroeg en vormen een goede basis voor een actieve dag.
Ik smeerde meteen wat broodjes voor het lunchpakket, pakte m’n rugzak en koffer in, checkte uit, stalde m’n koffer bij de receptie en liep toen naar de kerk in het dorp, het startpunt van mijn wandeltocht van vandaag.
Fjorden zijn leuk en de stadjes aan de kust ook, maar ze liggen op zeeniveau en dat betekent dat er, zodra je landinwaarts wilt, geklommen moet worden. Ook vandaag weer, en dat viel nog niet mee want de zon scheen inmiddels ongenadig zodra ik even niet door de bossen liep. Maar eenmaal boven de boomgrens (mijn favoriete landschap) waaide een lekker wind en was het goed vol te houden.
Op de terugweg liet ik de routebeschrijving voor wat ze was en volgde ik, voor zover dat kon, een beek die via allerlei omwegen zijn weg naar de fjord zocht. Zo duurde de wandeling langer maar was des te mooier. En verdwalen kan haast niet want je hoeft maar steeds dalende paden te zoeken en als je dan de torenspits volgt kom je vanzelf waar je zijn moet. Dat is dan weer het handige van zo’n stadje aan een fjord…
Nadat ik wat spullen bij m’n eigen hotel dropte liep ik naar het ‘Dubai-hotel’ waar ik in de zon aan het water heb zitten lezen en schrijven totdat binnen de wedstrijd Argentinië-Zwitserland begon. Daarna m’n koffer weer bij m’n eigen hotel opgehaald en op een terras aan de haven gewacht op de boot die mij ‘s nachts naar Trondheim zou varen.
De dagen hier vliegen voorbij en tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik al weken hier ben. Komt ook omdat het gevoel van dag en nacht wat weg is. Ik ga toch al meestal (te) laat naar bed en hier heb ik daar helemaal geen zin in; boven op het dek is het ook ‘s nachts goed toeven.
Beter dan binnen in ieder geval want het is wel een suffe bedoening hier op de Hütengrutenboten.
Ik ben een van de jongsten en in ieder geval de actiefste en ik heb het idee dat het gros van de mensen zich hier dood verveeld.
Het uitzicht vanaf de boot is dan wel prachtig, maar als je niets anders ziet gaat zelfs dát vervelen. Maar goed, ik heb daar geen last van en deze keer voer ik sowieso alleen een nachtje mee en zou ik ‘s ochtendsvroeg zo’n 200 km noordelijke weer aan land gaan. Goed geregeld zo!
Om 10 uur stapte ik op de boot, net op tijd voor de wedstrijd België-USA die ik met wat andere mensen in een kakkineuze salon bekeek.
Het is lang geleden dat ik zoveel wedstrijden achter elkaar gezien heb, daar neem ik in Maastricht de tijd niet voor.
Maar nu hier vind ik het wel lekker zo, ook al omdat ik dan al multitaskend tegelijkertijd m’n planning en routes voor de volgende dagen kan voorbereiden.
De wedstrijd met verlenging was pas na middernacht afgelopen was maar het duurde toch nog een tijd eer ik m’n bed zag; eerst nog even buiten op het dek uitwaaien bij een héél langzaam opstartende zonsondergang…
Lilian Beuken:
He Carla,
Ik word helemaal jaloers….
Wat een mooie foto’s.
Besef jij wel dat jij het over zon hebt, terwijl hier de regen met bakken uit de lucht komt!
Geniet er nog lekker van!!
Groetjes
Lilian
Udo:
Zeggen die scandinaviers nog meer dan: Hey, jay, ney?
De gidsen liggen in je bus.
Veel plezier,
Udo
Wo 2 juli: Molde-Trondheim
Na een korte nacht in een kleine hut die naast de machinekamer lag (althans, dat zou je denken als je het kabaal hoorde en de trillingen voelde) alweer vroeg aan het ontbijt want om half negen zou ik gelost worden in Trondheim.
Ik was er vannacht achter gekomen dat voor m’n tweede dag in Trondheim, waarop ik een wandeling gepland had, veel regen voorspeld was en daarom had ik mijn planning omgegooid: de eerste dag (waarop prachtig weer voorspeld was) zou ik gaan wandelen en de dag erna was dan voor Trondheim.
Eenmaal aan wal liep ik naar m’n hotel, checkte in, en liep vervolgens verder naar een outdoorshop die ik via internet gevonden had en waar ik gamaschen wilde kopen. Die shop vond ik probleemloos en dat gold later ook voor het startpunt van de tram die me naar het natuurreservaat Bymarka zou brengen, een rit van een half uur.
Het werd een prachtige wandeling door ruige berken- en naaldbossen, afgewisseld met drassige veenpakketten, mooi gekleurde heidevelden en schitterend blauwe meren.
De route was lastig, en paden ontbraken nogal eens, maar ik had de tijd en kon me wel een verdwaalactie veroorloven. Bovendien zag ik soms in de verte plekken die niet op de route stonden maar die ik wél graag wilde zien.
Kortom: na de eerste kilometers ben ik met behulp van kaart en navigatie m’n eigen weg gegaan. Dat vergde nogal wat improvisatie en met name op de veenvelden was het uitkijken geblazen. Want ook als wist ik (meestal) wel waar ik naar toe wilde, het was vaak moeilijk om te ontdekken waar ik wel/niet kon lopen zonder natte voeten te krijgen.
Maar het ging goed en ik hield het droog en kwam zowaar aan het eind van de middag weer bij het eindstation van de tram aan.
Terug in de stad was het erg gezellig en de terrassen waren afgeladen vol. Dit was blijkbaar de eerste echte zomerdag van dit jaar en daar werd volop van genoten. Nadat ik op m’n hotelkamer even wat anders aan had getrokken liep ik de stad weer in om die te gaan verkennen volgens de route die m’n buschauffeur uit Molde me eergisteren adviseerde.
Eerst maar eens naar de binnenhaven Elvehavn. Op een terras raakte ik in een lang gesprek met Jan, een reclameman hier uit Trondheim die mij vervolgens de alternatieve (studenten)wijk Bakkandet liet zien.
Toen weer (alleen) terug naar het centrum, even langs de grote Nidarosdom en voordat ik naar huis ging eerst nog een terrasje gepikt in het park bij het museum voor moderne kunst
Nanny:
Tja Carla, eens een avonturier……….!
Wat een prachtig land.
Dikke poen,
Nanny
Do 3 juli: Trondheim
Geheel conform het weerbericht viel de regen ‘s ochtends met bakken uit de hemel. Ik sliep daarom uit, ontbeet op m’n elfendertigste en bleef tot half twaalf op m’n kamer in een gemakkelijke stoel in de erker zitten om de planning voor de komende dagen voor te bereiden, wat achterstallige mails af te handelen en m’n blog bij te werken.
Eenmaal droog buiten scheen de zon ook meteen weer, tijd om op stap te gaan! Dwars door het centrum liep ik naar de Nidelva, de rivier die het centrum (een schiereiland) omsluit, en langs de oever liep ik naar het zuiden. Ik had geen speciaal doel voor ogen, was niet zo geïnteresseerd in de toeristische highlights en wilde vooral de sfeer proeven en zien hoe de mensen hier wonen en leven.
Om toch een soort doel voor de wandeling te hebben had ik bedacht dat ik maar eens een ‘geocach’ moest gaan zoeken. Een soort zoektocht naar een door anderen verstopte ‘schat’ waarbij de coordinaten van de vindplaats op het internet te vinden zijn. Ik vind dat een heel leuk idee maar was er tot nu toe in Maastricht niet aan toegekomen om dat eens uit te proberen.
De vindplaats zou zo’n 4 km oostelijke liggen maar ik had alle tijd en liep de brug over naar de oostelijke oever over en via allerlei omwegen door parken en volksbuurten naar een soort kantorenwijk waar het plaatselijk voetbalstadion lag. En ín dat stadion moest zich dus ergens die schat bevinden. Maar helaas…het stadion was gesloten en ik kwam er niet in.
Geen probleem, dat wandelde ik toch gewoon verder? Jan had me gisteren verteld dat je vanaf de oude Christiansvesting boven op een oostelijke heuvel een prachtig uitzicht over Trondheim zou hebben en daar klom ik dus, weer via allerlei omwegen, naar toe.
Eenmaal boven was ik moe en bleef ik lang op een mooie uitkijkplek in de zon zitten met Hermans’ ‘Nooit meer slapen’ in m’n oor. Betreffende hoofdstukken spelen zich af in Trondheim. Destijds reden er blijkbaar meer trams in het centrum en de hoofdpersoon vond dat maar niks “In een stad met houten huizen horen geen trams te rijden”.
Terug beneden in het centrum lang in de zon op een vlonder tussen de bont gekleurde pakhuizen zitten lezen en ‘s avonds op een terras op de markt Christian ontmoet, een Duitser die als kind elke jaar in Noorwegen op vakantie kwam, later als buschauffeur heel Europa door reisde en sinds drie jaar in een camper in Trondheim woont en de kost verdient als stadsbuschauffeur. Dat verdient blijkbaar heel goed en in z’n vrije tijd crost hij heel Noorwegen door.
Na het eten wandelden we van het centrum naar de andere kant van het water via Nedre Elvehavn naar Mollenberg. Daar hebben we lang buiten op een terras gezeten terwijl binnen twee gitaristen heel behoorlijk flamenco speelden. Christian is een wandelende encyclopedie en wist alles van de Noorse geschiedenis, politiek, gezondheidszorg, sociale ontwikkelingen, etc. Kortom, over alles wat mij interesseerde. En verder hebben we vooral veel gelachen en over ons eigen leven verteld.
Om één uur ‘s nachts liepen we over de oude brug terug naar het centrum en dat was meteen het donkerste moment van de dag. donkerder dan deze schemering wordt het hier in deze tijd van het jaar niet. Blijft bijzonder…
Angela:
Carla, leuk je verhalen en veel herkenbaar!
Angela
Marjo:
Lijkt me heel bijzonder: sfeervolle flamenco-muziek op een Noors terrasje….
die eindeloze lange dagen en de korte schemerige nachten is wel iets wat mij aanspreekt!
Geniet (maar niet met mate) van alles wat je tegenkomt !!!
Gemma:
Ik begrijp het al een hele rustige avontuurlijke reis. Met vooral veel natuur, licht en stilte.
Weinig, nou zeg maar gewoon geen wilde Argentijnse tango nachten.
Ik denk dat je hier na ” nooit meer slapen” nog wel een luisterboek uit krijgt misschien wel drie:)
Vr 4 juli: Trondheim-Hurtengruten
Na het ontbijt op weg om een thermoskan (voor m’n fietstocht op de Lofoten) te kopen en toen nog een lange wandeling door het centrum en de haven gemaakt.
Ik vond het jammer om weg te gaan, had graag nog een paar dagen willen blijven.
Het zal wel toeval zijn maar de derde Hurtengrutenboot was nóg groter dan de tweede, die weer groter was dan de eerste.
Het schip waar ik nu op zat had 9 (!) verdiepingen met centraal een grote, hoge vide waar glazen liften omhoog en omlaag zoemden. En verder veel glas, (wouldbe)marmer en glanzend hout.
Op het bovendek waren een paar jacuzzi’s (“and room for a pony”, om met Hyacint te spreken) maar gelukkig ook een gewoon plat terras met stoelen en een lekkere reling om aan te hangen.
Aan mij was die luxe allemaal niet besteed, ik had een eenvoudige hut en had liever gezien dat ze wat meer geld hadden uitgegeven aan de wifi-verbinding want die was knudde.
Aan het begin van de avond in een soort collegezaal tussen -tig Duitsers naar Duitsland-Frankrijk gekeken maar Brazilië-Colombia heb ik daarna aan mij voorbij laten gaan. Ik zat liever op het bovendek waar inmiddels de zonsondergang op het punt stond te beginnen.
Halverwege de avond meerden we even aan bij Rørvik waar ik in de plaatselijke super gauw wat boodschappen voor de dag erna deed.
Na middernacht was de zon inderdaad verdwenen maar was het nog steeds licht, en ik klaarwakker. De lucht was en bleef zo ongelofelijk mooi dat de paar fotografen die ook nog op het bovendek rondscharrelden niet van ophouden wisten om die orgie van kleuren vast te leggen.
Om één uur meerden we aan in Brönnøsund om wat lading te lossen. Een bizar beeld om langs een stadje te rijden dat compleet uitgestorven lijkt. De mensen lagen natuurlijk gewoon te slapen maar omdat het zo licht was leek het alsof de hele bevolking er vandoor was gegaan.
Om twee uur, nog steeds niet moe, toch maar net bed gegaan want ik had een lange nieuwe dag voor de boeg waarop ik tijdens een tussenstop mijn huurfiets moest zien te ritselen en pas laat op mijn nieuwe overnachtingsplek zou arriveren.
Rosemarie:
ach ik vind het toch zo mooi om die kleuren te zien – noordwaarts trekt mijn hart ;))
Za 5 juli: Hurtengruten-Bodø-Svolvær
‘s Ochtends om 7 uur werd ik er door de intercom op geattendeerd dat ons schip een kwartier later de Poolcircel zou bereiken. Ik had net een paar uurtjes geslapen maar was nu toch wakker dus stond maar op om even later op het bovendek in de volle zon onder een blauwe hemel weer verder te gaan waar ik een paar uur eerder was gebleven: het licht, de lucht en de zon die de rest van mijn vakantie niet meer onder zal gaan.
De rest van de ochtend bracht ik op het bovendek door. Was geen enkel probleem, ik had genoeg lees- en luistervoer bij me en zowel de tijd als het landschap vlogen voorbij. Het was goed warm (voor mij nét vol te houden) maar in de verte zagen we gewoon de besneeuwde toppen op het vaste land.
Het schip laveerde continu tussen ontelbare eilanden door; aan de Noorse kust schijnen zo’n 30.000 eilanden en minstens 100.000 klippen te liggen/staan.
Rond de middag meerden we af in Bodø waar ik na 1.5 km lopen bij een fietsenzaak op een bedrijventerrein uitkwam. Ik mocht een huurfiets uitzoeken die vervolgens nog even voor mij in orde werd gemaakt. Dat gebeurde wat mij betreft net iets té grondig want sindsdien heb ik continu overal olievlekken op m’n kleren en op m’n vel. Toen ik vroeg of ik een reparatieset en reserveband mee kon nemen bezwoer de fietsenmaker me in z’n beste Engels dat dat echt niet nodig was (“The rounds do not explode”) maar ik heb toch maar doorgezet en vertrok uiteindelijk met de juiste fiets-EHBO-spullen.
Ik had nog een uurtje de tijd voordat m’n boot weer verder voer dus ik fietste nog gauw even het stadje in, deed wat boodschappen in een super, kocht mijn eerste ijsje van deze reis en keerde weer terug naar de boot.
Via de goedereningang kon ik m’n fiets onder in het schip zetten, tussen de rekken met het vuile beddengoed en de pallets met levensmiddelen.
En toen was het tijd voor de oversteek naar de Lofoten, de eilandengroep die langzaam steeds dichter bij kwam en er nogal dreigend uitzag.
Om 9 uur meerden we aan in Svolvær en met m’n rugzak op m’n rug en m’n rolkoffer in m’n rechterhand fietste ik snel naar mijn hotel aan de andere kant van het stadje waar ik snel incheckte en informeerde naar de beste plek om de wedstrijd Nederland-Costa Rica te kijken die om 10 uur zou beginnen.
Dat was in een kelderkroeg bij de haven dus daar fietste ik snel naar toe om precies op tijd aan te schuiven. Al gauw was er een Hollandse tafel gevormd met naast mijzelf een man die met zijn vrouw in een 2-jaar-sabbatical in een camper rond aan net reizen was en een Noors-Nederlands echtpaar dat in Curaçao woont en hier op vakantie was.
Nadat de wedstrijd goed afgelopen was vertrok ik om een uur ‘s nachts weer op m’n fiets naar het hotel na eerst nog even (in gewoon daglicht, zelfs de meeuwen vlogen nog gewoon rond!) een rondje door het uitgestorven dorp gefietst te hebben.
Anouk:
Wauw mam het ziet er prachtig uit allemaal!
Zo te lezen geniet je weer met volle teugen, wat doe je dat toch goed 🙂
Dikke poen!!
Zo 6 juli: Svolvær-Fiskebøl-Svolvær
Voor vandaag had ik eigenlijk niets gepland maar aangezien dit een dorp van niets is (vannacht in een rondje van een kwartier alles gezien) besloot ik vandaag maar eens mijn fiets uit te gaan proberen en noordwaarts richting Fiskebøl (zo’n 35 km verderop) te rijden.
Het was bloedheet en ik ben in m’n hempje dan ook behoorlijk bijgebruind.
Het fietsen, langs de kustlijn en vervolgens dwars het eiland over, was goed te doen, af en toe een flinke klim maar geen passen of zo waar ik over moest. Ook de wind hield zich gelukkig gedeisd.
De fiets deed het prima al kraakten de versnellingen af en toe wat.
Verder zat er geen verlichting op, wat ‘s nachts natuurlijk geen probleem is, maar in de tunnels is dat minder. Daarom maar het flashlight van m’n iPhone op m’n rug gehouden als ik het donker inreed, ging prima.
Het landschap onderweg was overweldigend. Hoge kale toppen met sneeuw, uitbundig bloeiende velden en kristalhelder blauw-groene meren. Ik bleef maar foto’s maken (waar ‘s avonds weer een kritische screening overheen ging) maar ik kom er niet onderuit; het blijven veel gelijksoortige foto’s die prima gebruikt zouden kunnen worden voor legpuzzels.
Op speciaal verzoek ook nog een selfie gemaakt: bewijsstuk nr.1 dat ik niet op camping ‘Mooi Bemelen’ zit en deze blog met behulp van Google-images uit mijn duim zuig.
Eer ik het wist zat ik in Fiskebøl dat eigenlijk alleen maar een kruising is met pakweg 5 huizen erom heen en een aanlegsteiger voor de veerboot. Maar… er was een kioskje, een toilet en een plekje in de zon, helemaal goed.
En toen dezelfde 35 km weer terug en dat zag er al weer heel anders uit 😉
In m’n hotel gauw gedouchd en een deel van de Wimbledon-finale gekeken.
Vervolgens op het mooiste terras van het dorp, aan het water en in de zon, een pilsje gedronken. Nou ja, zeg maar pils want ze doen hier alleen aan halve liters. En daar betaal je dan waanzinnig veel geld voor. Niet teveel over nadenken…
Nanny:
Haha, dat wordt een project voor de lange winteravonden.
Wel een schitterend land.
Poen,
Nanny
Ma 7 juli: Svolvær
Het was eigenlijk veel te warm om te wandelen, zo’n 30*C, maar omdat ik de komende week elke dag op de fiets zit ‘s ochtends toch maar m’n wandelschoenen aangetrokken en naar de meren Litikongsvatnet en Storkongsvatnet in het westen gelopen.
Het was warm, erg warm, en ik was dan ook blij toen ik rond het middaguur een hele tijd in een zompig, moerassig hellingbos kon lopen. Soms op een paadje, soms op intuïtie, maar de meren zorgden ervoor dat ik niet kon verdwalen.
Halverwege de tocht in een verlaten roeiboot geluncht en toen weer rustig aan verder gelopen. Het is lekker relaxed lopen hier want ik heb alle tijd en hoef niet voor donker binnen te zijn; het blijft gewoon licht en ik heb de sleutel van m’n hotel.
Op de terugweg hield ik het niet meer en trok ik op een eenzaam en verlaten (hoopte ik dan maar) kiezelstrandje m’n kleren uit en sprong in het heerlijk koele meer. Het water was niet zo koud als ik had verwacht (is toch echt gewoon smeltwater) en ik heb heerlijk gezwommen.
De muggen hadden ondertussen ook m’n eenpersoons nudistenstrandje ontdekt dus een zonnebad zat er helaas niet in voor mij; eenmaal uit het water moesten m’n kleren meteen weer aan.
En verder ging het, dwars door een heideveld en een hellingbos waar ik een steile top beklom (nóg meer foto’s met meer, bos en besneeuwde toppen, het houdt niet op).
Om zes uur wandelde ik, na een tocht van zo’n 25 km, weer het dorp in en gewassen en gestreken verliet ik een uurtje later het hotel om aan een binnenhaventje nog lang in de zon te zitten lezen, schrijven en niksen.
Ook ‘s avonds heeft de zon nog veel kracht en de mensen hier genieten er met volle teugen van. Blijkbaar hebben ze een koud voorjaar achter de rug en sinds een week is het opeens hoog zomer en dat schijnt het ook nog wel even te blijven.
Wat dat betreft heb ik het wel erg getroffen met mijn planning om nu hier naar toe te komen. “Doe has mië geluk wie versjtank”, zou de mam gezag ha….
Nicole:
Dag Carla
Glimlachend lees ik je blog op mijn telefoon.
Heerlijk om je te lezen
Heerlijk om die foto’s te zien
En heerlijk waar je bent…
Ik gun het je ! Sjiek hoor wat je doet…
Ammezeer je x Nicole
Di 8 juli: Svolvær-Henningvær
Wijd openstaande ramen konden niet voorkomen dat het ‘s nacht erg warm was in m’n hotelkamer en jeukende muggenbulten (opgelopen tijdens zwemsessie in bergmeer) zorgden voor een onrustige nacht met weinig slaap.
Vroeg op dus, en na het ontbijt door de ochtendnevel eerst maar eens naar een nabij gelegen eilandje gefietst om daar de visdroogrekken te bekijken.
Dat viel nog niet mee zo op de vroege ochtend, die vislucht, maar de installaties waren erg indrukwekkend en ook wel wat luguber.
Al die hangende vissekoppen deden wel wat denken aan Portugese knekelhuizen.
En toen losten de grijze wolken op in het niets en nam de zon het weer over om de rest van de dag ongenadig te stralen.
Ik fietste naar het zuiden door een steeds ruiger wordend landschap met stijlere toppen en (dus) ook de nodige klimmen. Maar het fietsen ging prima, ik sta er steeds weer versteld van hoe goed mijn conditie is.
Weer veel heldere groene en/of blauwe meren onderweg en ik kreeg steeds meer zin om daar een duik in te nemen.
Nou was ik op alles voorbereid deze reis, maar niet op een bountystrand met fijn wit zand en glashelder water…alleen de palmbomen en tropical bar ontbraken nog. En daar fietste ik dus zomaar langs!
Nou, niet lang nagedacht, fiets aan de kant, kleren uit (op slip en hempje na) en toen het water in. Genieten!
Later op een grote rotssteen liggen opdrogen, lezen en slapen en toen ik wakker werd hadden inmiddels de nodige extended families zich in plukjes tussen de rotsen genesteld. Tijd om om te stappen en verder te fietsen.
In het laatste stuk zaten nog een paar gemene klimmetjes en twee hoge bruggen maar toen fietste ik toch Henningvær binnen, een oud vissersplaatsje dat door de toeristen ontdekt is. Erg mooi maar wat mij betreft met een te hoog Valkenburggehalte.
Maar ach, de zon scheen, ik had een koele kamer met uitzicht op het water en alle tijd van de wereld.
Ik probeerde nog om voor de dag erna een snorkeltrip te ritselen maar dat feest ging helaas niet door omdat het minimaal aantal deelnemers niet gehaald werd. Zonde!
‘s Avonds waanzinnig lekker gegeten (o.a. walvis!) en daarna in het hotel naar Argentinië-Duitsland gekeken.
Angela:
Carla, wat ben je actief en beleef je weer veel.
Angela
Marjo:
Positief blijven denken helpt soms…maar soms ook niet!
By the way , prachtige foto’s van ‘n prachtig land!!!
Wo 9 juli: Henningsvær-Hov
Onder een (wederom…) strak blauwe hemel fietste ik naar de westelijke kust van het eiland Gimsøya. Het was weer warm maar er stond ook een behoorlijke wind die het fietsen aangenaam maar ook soms zwaar maakte. Er moest af en toe behoorlijk geklommen worden maar later, toen ik eenmaal de Gimsøy-brug over was, werd de route vlakker en ging de wind liggen.
Onderweg, bij Lyngvær, stond een kunstwerk langs de weg opgesteld. Een glazen kubus waarin aan één kant drie spiegels waren opgesteld waarmee je een selfie kon maken. En dat heb ik braaf gedaan natuurlijk…
De Gimsøybrug zag er al van verre indrukwekkend uit, maar ook wel een beetje link; ik heb het niet zo op hoge, smalle dingen. Het waaide behoorlijk daarboven en ik was dan ook blij toen ik weer de helling naar beneden kon nemen.
Over de zachtglooiende kuststrook fietste ik verder langs weilanden die volop in bloei stonden met bloemen/onkruiden die ook in Limburg te vinden zijn, alleen de klaprozen en korenbloemen ontbraken. Het is hier nu lente en zomer tegelijk. De planten zijn later op gang gekomen maar halen de schade dubbel en dwars in omdat ze de klok rond licht hebben. Hier bloeien ook nu pas de gele regen en seringen.
Het schijnt hier trouwens op de Lofoten al 40 jaar niet meer zo warm geweest te zijn en de boeren klagen al over de droogte. Nou, mij hoor je niet klagen.
Eenmaal in Hov aangekomen checkte ik halverwege de middag in en fietste vervolgens nog een kilometer verder waar ik aan een wit zandstrand lunchte na een plons in het heldere water genomen te hebben.
Hov ligt in een vlakte met daarin een steile top, de ‘Hoven’, 368m) die in anderhalf uur beklommen zou moeten kunnen worden. Nou, ik deed het in één uur en was net op tijd terug voor het avondeten.
Dit deel van m’n reis, de fietstocht op de Lofoten, heb ik geboekt bij een Noorse fietsclub en ik ben blijkbaar niet de enige die dat gedaan heeft want vandaag zag ik onderweg mensen fietsen die ik ook in mijn hotel in Henningsvær was tegenkomen. Hier in Hov was voor ons voor het gemak één grote tafel gedekt dus ‘s avonds zat ik met Australiërs, Belgen en Noren te eten, heel gezellig.
Mijn verblijf voor de nacht bleek een eenvoudig padvinderachtig onderkomen te zijn dat aan het strand ligt bij het enige golfterrein van de Lofoten. Er was ook een terras bij en daarop mixten de fietsers en golfers wonderwel. Datzelfde gold voor de wedstrijd Nederland-Argentinië, waarbij de nodige peentjes werden gezweet. Niet eens zozeer vanwege de wedstrijd maar omdat de zon volle pataj door de ramen naar binnen scheen en de jaloezieën de warmte niet konden tegenhouden. En het concept van airconditioning of ventilators kennen ze hier niet 😉
Na de wedstrijd, om één uur ‘s nachts, maakte ik deze foto van de zon die niet onderging. Het lijkt daarop veel donkerder dan het in werkelijkheid was; achter mij was het volop licht en liepen de golfers nog gewoon van hole tot hole…
Do 10 juli: Hov-Leknes
Na een veel te korte nacht (pas om 3 uur naar bed gaan slapen; omdat het nog zo licht is vind ik het ‘s nachts altijd zonde om naar bed te gaan en blijf ik lang buiten) werd ik vanochtend wakker van de wind die om mijn openstaand raam floot. Oeps…dat beloofde weinig goeds qua fietsen…
Na een gezamenlijk ontbijt met de andere fietsers vertrok ik als eerste richting zuiden, met wind tegen, uiteraard. Gelukkig was het zonnig en warm, zo’n 27*C, en m’n beenspieren deden hun werk naar behoren en brachten mij probleemloos, berg op berg af, 55 km verder. M’n stuitje (al jaren een probleemgeval, is ooit gebroken en zeer pijnlijk als ik te lang achter elkaar fiets) daarentegen speelde behoorlijk op waardoor ik om de 5 km even een stukje moest gaan lopen. Geen straf overigens in deze prachtige omgeving.
Er werd druk gewerkt onderweg: de boeren haalden hun hooi binnen en rondom de huizen werd gezaagd, getimmerd en geschilderd. En het resultaat mocht er zijn, de huizen hier zien er over het algemeen goed verzorgd uit.
Bij een kerkje aan het strand van Valberg lunchte ik op de kerktrappen met uitzicht op zee. Dacht er nog even over om te gaan zwemmen maar besloot uiteindelijk om toch gewoon door te fietsen, er was nog een lange weg te gaan.
In de loop van de middag arriveerde ik in Leknes, een stadje van niks, zo’n 2.700 inwoners, met brede straten, geen echt centrum, wat (te) grote winkels, een doods inpandig winkelcentrum, de nodige nieuwbouw maar ook veel leegstaande panden en absoluut geen sfeer. Leknes is ook nooit een vissersdorp geweest en lang niet zo mooi en karakteristiek als de andere plekken waar ik tot nu toe ben geweest.
Het (enige?) hotel was verder prima en ik ging meteen plat voor een siësta om net voor etenstijd weer wakker te worden. Inmiddels was het weer helemaal omgeslagen en buiten was het grijs en een stuk frisser.
Desondanks na het eten toch een rondje door het dorp gelopen en aansluitend op m’n kamer achter m’n bureau gekropen om verder te werken aan een, aan Andrée beloofde, transcriptie van een interview voor haar masterscriptie. Pfff…
Nanny:
Jammer van je stuitje, maar zoals je al zegt is lopen in zo’n prachtig gebied geen straf.
Hier ook grijs en winderig, hopelijk morgenavond bij Rieu droog.
Poen,
Nanny
Vr 11 juli: Leknes-Ballstad
Onder een grijze lucht (volgens de Noren hoort die zo te zijn op de Lofoten) fietste ik op m’n gemak naar Ballstad, een vissersdorp op een van de vele eilanden.
Daar aangekomen begon prompt de zon weer te schijnen, reden om mijn bergschoenen aan te trekken en een stuk lang de kust te gaan wandelen. Langs het verlaten pad stonden oude en nieuwe visdroogrekken maar de viskoppen ontbraken. Blijkbaar is het drogen ervan seizoensgebonden.
Ik lunchte op de rotsen aan het water en viel daar ook weer lekker in slaap; mijn talent om altijd en overal in slaap te kunnen vallen liet me ook hier niet in de steek. Erg handig met die korte nachten hier…
Toen terug naar de roze en blauw geschilderde vissershut op palen, in een gehucht bij het dorp waar ik zou overnachten, m’n fiets gepakt en 3 km verder naar het centrum van het dorp gereden. Daar deed ik eerst wat boodschappen in de super en vervolgens heb ik een hele tijd aan het haventje naar de bedrijvigheid zitten kijken met ondertussen een luisterboek van Doeschka Meijsing in m’n oren. Thuis kan ik me nooit concentreren op luisterboeken maar voor op reis is het ideaal; je kunt zo liggend, zittend, lopend of fietsend een boek ‘lezen’ zonder iets te missen van wat om je heen gebeurt.
‘s Avonds om 10 uur wederom naar het dorp gefietst want daar zou een jazzconcert met Jean-Effiam Bavouzet en Philippe Baden Powell plaatsvinden waarvoor ik een paar dagen eerder tickets via het internet gekocht had. In een soort kantine aan het water zaten rondom een concertvleugel zo’n 100 mensen te kijken en luisteren naar m.n. Philippe die zeer mooie en originele Braziliaanse jazz ten gehore bracht.
Leuke sfeer, met openstaande deuren en ramen richting waterkant waar de meeuwen de muziek met de nodige schreeuwerige bijgeluiden begeleidden. Vraag me af of die beesten hier in de zomer überhaupt slapen.
Midden in de nacht in m’n eentje weer terug gefietst met in het westen achter de bergtoppen de gekleurde hemel van de zon die op z’n diepste punt stond en aan de andere kant, boven het water, de maan die er een beetje nutteloos bij hing…
Za 12 juli: Ballstad-Reine
De laatste echte fietsdag vandaag.
Het was een tricky onderneming om een week hier op de Lofoten te gaan fietsen want het is niet bepaald een vlak landschap. Maar met name het weer kan het een fietser hier erg lastig maken, doorgaans regent en waait het hier altijd wel.
Behalve deze week dus…. geen druppel regen gezien (die viel blijkbaar in Maastricht 😉) en de incidentele wind leverde ook geen onoverkomelijke problemen op. En dan de zon…de zon…die liet zich dag en nacht volop zien en de Lofoten deden daarmee deze week niet onder voor de Canarische eilanden. Olé!
Ik moest vanochtend weer vroeg op want om 9 uur werd ik opgepikt door een vissersboot die me, mét fiets, in drie kwartier overzette van Ballstad naar Nusfjord, een vissersplaatsje (what’s new?) in het zuiden. En van daaruit fietste ik verder zuidwaarts, naar Reine.
Ook vandaag weer de nodige klimmen voor m’n kiezen gekregen.
Maar tussendoor was er ruim tijd voor een plons in de heldere zee en een siësta aan het witte strand van Ramberg. Mij hoor je niet klagen!
In de loop van de middag arriveerde ik in Reine waar ik in een houten hut boven het water slaap. Ik ben blij dat ik hier 2 nachten kan blijven, want dit is het 12e bed waar ik de afgelopen 2 weken in slaap en het duurt ‘s ochtends steeds langer eer ik bij het wakker worden door heb waar ik ben…
De rest van de dag maar wat geluierd aan het water en ‘s avonds stokvis gegeten. Verder een snorkeltrip voor morgen geritseld, dat lijkt nu toch te gaan lukken!
Nanny:
Gooiemùrrege maedsje,
Jij hebt duidelijk alle zon mee op vakantie genomen en de regen hier gelaten. Toch zijn we op wat miezer na gisteravond droog gebleven bij Rieu. Zoals altijd een fijne avond gehad.
Toch lijkt me zo’n plons bij jou ook wel heerlijk.
Blijf genieten en nogmaals dank voor je verslag en de geweldige foto’s.
Poen,
Nanny
Zo 13 juli: Reine-Å-Moskenes-Reine
Zondag…rustdag… Maar niet echt.
Ik werd wakker van het enorme kabaal dat de wind die om ons huisje raasde maakte. En niet alleen óm ons huisje; de gaten in de planken vloeren zorgden ervoor dat het binnen ook lekker luchtig was. Ik vond het prima maar Chris & Lutgard uit Dendermonde liepen de hele dag rond met een jas aan. Ze zijn ook niet weggegaan vandaag, hadden ‘geen goesting’. Het Australische koppel vertrok al vroeg om met een boot naar een fjord te varen en ik vertrok naar m’n afspraak met Therese, een Noorse die met mij zou gaan snorkelen.
Toen ik gisteren die afspraak maakte was het warm, zonnig en windstil, maar nu met die storm kneep ik ‘m wel een beetje dat het snorkelen niet door zou gaan. Maar nee hoor, Thérèse was gewoon op de afgesproken plek en had een hele duikuitrusting voor ons allebei meegenomen. Met haar auto reden we naar Ä (leuke naam hè?), het meest zuidelijk dorpje waar we de auto parkeerden en een stuk verder liepen naar een baai waar je via rotsen het water in kon gaan.
In die baai hebben we een uur gesnorkeld in het fantastisch heldere water.Langs de rotswand snorkelde ik de baai rond en zag wier, veel wier, maat ook zachte koralen, vissen in allerlei kleuren en maten, zeesterren, zee-egels, doorzichtige kwallen, etc. Heel anders dan de Pacific waar ik jaren geleden bij Costa Rica snorkelde. Dit was ruiger en subtieler qua kleuren, maar niet minder mooi. En vooral de stilte maakte weer veel indruk, dat je alleen je eigen ademhaling hoort.
Ik kon er maar geen genoeg van krijgen en genoot volop terwijl Thérèse met haar onderwatercamera filmpjes en foto’s aan het maken was. Die komen tzt op hun Facebookpagina te staan.
Thérèse vertelde dat ze sinds 2005 nooit meer dan twee zomerse dagen per jaar hebben gehad en dat de huidige zomerse periode echt uitzonderlijk is.
Het lijkt er trouwens op dat ik ook de komende week goed weer zal krijgen, de zomer lijkt met mij mee te reizen van Zuid- naar Noord Noorwegen. Mij hoor je niet klagen…
Op de plek waar we doken was het windstil maar terug in ons huisje gierde de wind weer om m’n oren. Ik trok daarom m’n bergschoenen aan, pakte m’n rugzak in en fietste zuidwaarts naar Moskenes waar ergens in de bergen een geocache zou moeten liggen. Bij Moskenes nam ik een grintpad naar boven, bond mijn fiets aan een boompje vast toen ik niet verder kon en liep verder door een heide-/veen gebied richting cache. Die vond ik uiteindelijk gemakkelijk, onder een brugje.
En toen was het tijd voor de (late) lunch, op een grote steen, in de zon, uit de wind, aan het water, perfect. Het lijkt hier soms wel de Adriatische kust in het voorjaar met dat blauwe water en de bloeiende planten.
Daarna op m’n gemak terug gefietst naar Reine waar de wind nog steeds om ons huisje joeg en het te koud maakte om buiten te zitten.
Geen probleem, ik zette binnen een luie stoel bij het open raam in de zon en uit de wind en daar ben ik blijven lezen en schrijven tot het diner.
‘s Avonds gegeten met Chris & Lutgard en aansluitend de eerste helft van de WK-finale bekeken op een grote zolder van de dorpskeet. De tweede helft zag ik vanuit m’n luie stoel met het Australisch koppel in onze eigen vissershut.
Nanny:
Jij boft maar, komende dagen wordt het weer hier ook goed, dus dat belooft een naadloze overgang.
Nu is het nog loodgrijs, niet koud en een beetje wind.
Dikke poen,
Nanny
Ma 14 juli: Reine-Moskenes-Svolvær-Hurtigruten
De laatste dag van mijn fietstocht. Na het ontbijt fietste ik naar Moskenes, 7 km naar het zuiden, om de fiets om 10 uur op de Ferry naar Bodö te zetten (de fietsverhuurder zou hem daar ophalen). Dat ging probleemloos maar ik vond het jammer dat de fietstocht hiermee voorbij was, ik had er nog wel een weekje aan willen vastplakken. De fiets had zich de hele week overigens goed gehouden en m’n bandplakspullen konden ongebruikt mee retour (“no exploding rounds”)
Ikzelf wilde met de bus terug naar Svolwær, het startpunt van m’n fietstocht waar ik ‘s avonds de Hurtigrutenboot weer wilde pakken richting Noordkaap.
Die bus vertrok echter pas een paar uur later en omdat ik geen zin had om zolang in Moskenes te blijven hangen ritselde ik een lift terug naar Reime waar de bus ook langs zou komen. Daar liep ik nog een rondje rond het eiland, kletste nog wat met het Australisch stel, las en schreef wat, lunchte, etc.
De bus deed 3(!) uur over de 120 km naar Svolvær en ik herkende een deel van de route omdat ik sommige stukken ook (in tegengestelde richting) gefietst had. Nu realiseerde ik me pas dat ik toch wel veel geklommen heb deze week…
Toen ik om 5 uur in Svolvær uit de met airco gekoelde bus stapte viel de hitte als een deken over mij heen (het was overdag weer boven de 30*C geweest). Ik stalde m’n koffer zolang bij een hotel waar ik eerder overnachtte, deed wat boodschappen in de plaatselijke super en kocht een ticket voor het ijsmuseum aan de haven. Daar kreeg ik een dikke cape omgeslagen (ik droeg maar een hempje) en toen kon ik lekker de koelte (zeg maar kou) in.
Tot de boot om 9 uur arriveerde zat ik op een bankje op het marktplein. Daar rekenende ik uit dat ik tot nu toe ca. 1.600 km gereisd heb en nog 1.300 heb te gaan. Ik wordt steeds nieuwsgieriger hoe het daar bij de Noordkaap zal zijn.
Toen de boot noordwaarts vertrok en ik de Lofoten langzaam in het niets zag verdwijnen moest ik toch wel even slikken want ik had er een prachttijd gehad en ik wist dat ik er nooit meer naar terug zou gaan; dat zou alleen maar tegenvallen want zo’n stralend weer zal ik daar nooit meer krijgen.
Maar ach, de wereld heeft nog meer dan genoeg moois te bieden. Bijvoorbeeld de Trollfjord waar we rond middernacht doorheen voeren, daar werd ik stil van…
Di 15 juli: Hurtigruten-Tromsø
Ik moest wel weer wennen aan het leven op zo’n groot Hutigrutenschip (waar zo’n 600 mensen op meereizen). Op zich is het voor mij hier in Noorwegen de handigste manier van reizen; vanaf het dek heb ik het prachtigste uitzicht, als ik moe ben kan ik gaan slapen en ondertussen vaar ik vanzelf een heel stuk in de goede richting.
Maar de medepassagiers…poeh… De meeste mensen doen de 11-daagse cruise (van Bergen naar Kirkenes en weer terug) en vervelen zich onderhand kapot ook al mogen ze zo af en toe aan land (waar de plaatselijke middenstand hen met open armen ontvangt) en soms is er een excursie.
Zo zou er vandaag een walvis-excursie zijn maar die werd afgelast omdat er geen walvissen in de buurt waren (zeker op vakantie). Had je die Duitsers vanochtend aan mijn ontbijttafel moeten horen nu hun Ausflug niet doorging: wat moesten ze dan nu de hele dag doen, en het was nog pas 9 uur?
In de loop van de ochtend legden we aan in Finsness en kon ik even aan wal. Op de boot had ik, door de wind op het bovendek, niet in de gaten gehad dat het zo warm was. Je zou toch denken dat het steeds kouder zou moeten worden naarmate ik meer naar het noorden reis, Tromsø ligt per slot van rekening op dezelfde geografische breedte als Alaska en Siberië, maar daar merkte ik niets van.
Wat ik wel merkte waren de muggenbulten die ik blijkbaar nog op mijn laatste dag/nacht op de Lofoten opgelopen heb. Da’s dan weer jammer.
In de loop van de middag arriveerden we in Tromsø en checkte ik in bij m’n hotel. En toen was het tijd voor een siësta (je hebt geen idee hoe moe je wordt van het niets doen op zo’n boot) want laat in de avond wilde ik nog naar een concert gaan.
Eenmaal wakker en opgefrist eerst een uitgebreide wandeling door het stadje gemaakt. Het centrum ligt op een eiland en is klein en gezellig.
Het was ondertussen erg benauwd geworden en al gauw hoorde ik het eerste gerommel in de bergen, onweer. Aan de ene kant luchtte dat lekker op maar het betekende helaas ook dat ik het geplande concertbezoek kon vergeten want dat zou plaats vinden aan de overkant van het water. Daarvoor moest ik de 1235 m lange Sandnessundbrug te voet oversteken en dat leek mij geen goed idee, ook al omdat de buienradar voorspelde dat rond middernacht een tweede onweer zou losbarsten.
De rest van de avond daarom onder de overkapping van het hotelterras doorgebracht, ook geen straf. Ik had een mooi uitzicht op het water, de brug en het vasteland aan de overkant waar de laaghangende wolken zich langzaam uitbreidden en opgingen in de grijze lucht erboven.
Morgen wil ik aan de overkant gaan wandelen. Ben bang dat ik het dan niet droog zal houden…
Wo 16 juli: Tromsø-Hurtigruten
Het miezerde vanochtend onder een bewolkte hemel. Op zich niet zo’n probleem maar erger was dat het rond het middaguur weer flink zou gaan onweren. En dat op mijn laatste wandeldag &€£#$%¥
Ik besloot desondanks toch gewoon te vertrekken met in m’n rugzak alle regenspullen die ik bij me had en het voornemen om in etappes te lopen; eerst de lange brug over, dan beslissen of ik verder zou gaan met de kabelbaan en dan beslissen of ik verder naar de top zou lopen.
Eerst de brug over dus en die kon wel zonder regenkleding genomen worden. Ik had Herman’s “Nooit meer slapen” weer in m’n oren. Dat luisterboek had ik na Trondheim even on hold gezet omdat het hier in Tromsø verder ging; ook de hoofdpersoon Alfred liep over dezelfde brug en nam net als ik de kabelbaan naar boven. Maar waar hij daarna weer met de kabelbaan naar beneden ging besloot ik verder te lopen naar de top want het leek langzaam op te klaren.
En dat was een gouden zet want al gauw brak de zon door en die bleef de rest van de dag heerlijk schijnen. Eenmaal boven op de top had ik nog lang geen zin om terug naar beneden te gaan en ik besloot gewoon verder te lopen. Niet met een speciale route voor ogen maar gewoon de mooie plekken opzoeken en in ieder geval boven de boomgrens te blijven.
Het werd een heerlijk dag waarop ik zomaar wat rondstruinde tussen de toppen, af en toe een sneeuwveld overstak, op een rots wat at en dronk en veel beekjes met smeltwater overstak.
Ondanks een lekker briesje was het erg warm en het was heerlijk om dan af en toe wat af te koelen door wat sneeuw over m’n gezicht en door m’n haren te wrijven.
Ondertussen had ik nog steeds ‘Nooit meer slapen’ in m’n oren waarin Alfred, op zoek naar meteoriet-inslagen, door eenzelfde landschap loopt, verdwaald maar uiteindelijk toch de weg weer terug vindt.
Zijn beschrijving van het landschap, het zoeken, de ongemakken, het kwam me allemaal erg bekend voor behalve dan het verdwalen en de overlast van muggen en vliegen. Ik heb dan wel inmiddels de nodige bulten op m’n lijf maar dat is hanteerbaar; het ziet er niet uit maar de jeuk valt mee.
En verdwaald ben ik ook niet op m’n tochten maar ik heb dan ook veel meer ervaring hiermee dan Alfred én natuurlijk m’n navigatieapparatuur (al blijkt die ook niet altijd feilloos te werken…).
Omdat ik aan het begin van de avond weer op de boot moest stappen op een gegeven moment toch maar besloten om aan de afdaling te beginnen.
Ik vond iets wat op een smal paadje leek en dat leidde me langzaamaan naar beneden waarbij ik zeker 15 beekjes moest doorkruisen door van (gladde) steen naar (nog gladdere) steen te springen. Dat ging goed allemaal, m’n voeten bleven droog.
Beneden via de Ishavskatedralen weer de brug over gelopen. Het is eigenlijk een gewone parochiekerk maar bekend vanwege het bijzondere ontwerp. Ik vond hem erg mooi, sober en eenvoudig.
Ik had m’n koffer bij m’n hotel achter gelaten en haalde hem, na eerst op het terras een kop koffie gedronken te hebben, op en bracht hem naar de boot die al aangemeerd lag.
Toen terug het centrum in om nog wat boodschappen te doen en zomaar wat sfeer te proeven. De terrassen zaten vol en op de markt was een demonstratie tegen Israël aan de gang.
Om half zeven was ik weer terug op de boot waar ik een nóg eenvoudigere hut gekregen heb, maar deze keer wel mét raam (dat helaas niet open kan). Dit is nu de vijfde boot waar ik op zit en meteen de leukste.
Hij (zij?) is 50 jaar oud en de oudste barrel van de Hurtigrutenvloot. Dat betekent veel kleiner, authentiekere aankleding, shabby afwerking, minder mensen, géén liften en dus ook andere/fittere passagiers.
De boot zelf is minder fit, we vertrokken 2 uur te laat omdat er problemen met de motor waren. Dat dan weer wel…
Maar toen ging het ook met volle kracht vooruit, alhoewel ook dat mee viel, meer dan 35 km/uur halen we niet.
Tot ik naar bed ging gewoon buiten op het dek gebleven en genoten van de zonsondergang die naadloos overging in de dageraad met een zon die boven de horizon bleef.
Nanny:
Leef Carla,
Wauw, je gaat deze vrijheid missen dadelijk. Wat ben je prachtig bruin.
Ik ben blij als je weer terug
Nanny
Do 17 juli: Hurtigruten-Noordkaap
Laatste dag, waarop de Noordkaap op m’n programma stond.
Rond lunchtijd meerden we aan in Honningsvåg, het noordelijkst stadje van het Europese vasteland. Helaas kon ik alleen met de toeristenbus mee om bij de Noordkaap te komen, er was te weinig tijd om de de afstand van 35 km per fiets af te leggen.
Halverwege stopte de bus we bij een Saami/Lappenfamilie, dat wil zeggen, op een parkeerplaats waar quasi-shabby tenten en een hut waren neergezet. Naast een van die tenten stond een ‘echte Lap’ met een rendier waarvan foto’s gemaakt konden worden (aanraken mocht niet…). Vreselijk gênant, een soort Volendammer in vol ornaat maar dan op z’n Laps, die daar wat verveeld naast de tent de kost stond te verdienen.
Er schijnen hier in het Noorden nog 5 nomadenfamilies te leven die samen zo’n 5.000 rendieren hebben. Nu in de zomer lopen die beesten gewoon los rond aan de noordkust maar als het daar gaat sneeuwen worden ze verzameld en naar het binnenland, waar minder sneeuw ligt, gebracht.
En inderdaad zag ik onderweg verschillende rendieren rondscharrelen en twee staken vlak voor onze bus de weg over.
Verder heb ik weinig bijzondere dieren gezien deze reis, behalve dan een vosje dat ik op de Lofoten met een konijntje in z’n bek voor me uit zag rennen.
Door een kaal maanlandschap met minimale alpinebegroeing reden we noordwaarts tot we uiteindelijk bij de Noordkaap arriveerden.
Er was een groot toeristisch infocentrum in de grond uitgehouwen en verder waren er eigenlijk alleen steile kliffen, de zee en ‘de globe’.
De stereotiepe mist die blijkbaar rond dit uitzichtpunt ‘hoort’ te hangen ontbrak gelukkig en ik was blij met de (wederom) stralende zon van vandaag.
Door het boomloze toendra-landschap reden we later terug door de lege bergen. Langs de weg lagen de oranje palen die voor de winter in de berm rechtop gezet worden zodat de sneeuwvegers weten waar de weg ligt onder de metershoge laag sneeuw.
Terug op de boot ging ik weer even plat want ik wilde ‘s avonds, m’n laatste avond hier, zo lang mogelijk opblijven om van de midzomerzon te genieten.
Het werd een mooie avond en de zon, zee en wolken deden wat van hen verwacht werd. Het was nagenoeg windstil maar de zee was onrustig en het was (op dit relatief kleine schip) soms moeilijk om staande te blijven. Lezen zat er dus niet in.
Deed er niet toe, ik ben heel goed in het gewoon wat suffig voor me uit zitten/staan te staren, dat kan ik lang volhouden. Ondertussen voeren we door richting Kirkenes (vlak bij de Russische grens) vanwaar ik de volgende dag via Oslo naar Amsterdam zou vliegen.
Om een uur of 10 werd het opeens grijs, mistig en miezerig en ik vroeg me af hoe ik op deze vakantie terug gekeken zou hebben als ik (zoals meer in de lijn der verwachting gelegen zou hebben) meer van dit soort weer gehad zou hebben. Maar ook nu weer had ik geluk, na een uurtje verdween de mist net zo snel als hij gekomen was en kon ik de dag zoals verwacht afsluiten.
Het werd dus weer laat; terwijl het steedse stiller werd op het bovendek (iedereen was onderhand naar bed) gleden aan stuurboord de kust en aan bakboord de noordelijke verte voorbij…
Hans:
zal van mijn leven wel nooit in noorwegen komen.
hoeft ook niet want via jou ben ik er geweest.
