Dec 2015: Midwinter in Fins Lapland
Zo 20 dec 2015: Amsterdam- Kuusamo
Maastricht is een prima stad maar het is elke keer weer een heel gedoe om tijdig op Schiphol te arriveren, zeker als je vliegtuig pas/al om 6 uur ’s ochtends vertrekt. Dat betekent ’s avonds met de trein naar het noorden reizen en dan nog de nodige uren op Schiphol rondhangen. Maar goed, tijd genoeg in ieder geval om zowel Volkskrant als NRC uit te lezen.
Na het inchecken heb ik nog drie uur te gaan en zoek ik een rustige plek waar ik m’n luchtbedje uit m’n rugzak haal en zo toch nog wat slaap kan meepikken. Als een paar uur later m’n wekker afloopt haal ik een beker koffie en dan is het tijd om de lucht in te gaan.
Tweeëneenhalf uur later stap ik in de kou de vliegtuig trap af en loop door de krakende sneeuw naar de aankomsthal van het vliegveld van Kuusamo, Finland. Bij de uitgang word ik opgewacht door Heidi (klinkt als Heedie), onze Zuid-Finse gids voor de komende week. even later voegen de andere groepleden zich bij ons en als we compleet zijn stappen we in de bus die ons door het besneeuwde landschap naar het centrum rijdt.
Het stadje is niet groot, zo’n 17.000 inwoners, en de straten zijn leeg op deze zondagochtend. Het is licht maar toch branden de lantaarns gewoon (die gaan in de winter niet uit) en ook de auto’s hebben hun lichten aan. Als we ingecheckt hebben bij ons hotel krijgt de groep de eerste briefing en passen we onze winteroutfit die we gehuurd hebben voor deze week. De komende week zijn we met z’n veertienen, 8 mannen en 6 vrouwen. Lijkt me een aardig clubje.
Omdat ik keelpijn voel opkomen en geen zin heb om ziek te worden kleed ik mij warm aan en loop naar de super in de buurt om wat anti-griep spullen te kopen. zo af en toe komt een sneeuwschuiver voorbij die de straten berijdbaar houdt. Zout strooien doen ze hier niet maar de sneeuw die op de straten blijft liggen is goed hard en levert dus weinig problemen op. Aan de overkant zie ik een oud mannetje achter een rollator schuifelen. Dat wil zeggen, het is een looprekje maar dan op glij-ijzers in plaats van wieltjes. Clever thinking…
De super wijkt niet zoveel af van wat ik gewend ben, alleen hier geen alcohol maar wel meterslange rekken vol met grote repen chocolade. Het een zal het andere wel compenseren neem ik aan. De vriendelijke caissière begint, terwijl haar aandacht bij mijn boodschappen is, een uitgebreid gesprek met me en het duurt even tot ze door heeft dat ik haar even vriendelijk, maar een stuk blöder aan sta te kijken. Ik heb geen idee waar ze het over heeft, kan geen touw vastknopen aan het Fins en zij op haar beurt spreekt geen Engels. Gelukkig heb ik altijd goed opgelet bij de lessen handenenvoetenwerk en tevreden vertrek ik even later met m’n boodschappen weer hotelwaarts.
Terug bij het hotel heb ik nog een uur voordat we vertrekken en ik loop door een halve meter hoge sneeuw (erg vermoeiend!) naar het bevroren meer waarlangs een pad loopt waar de sneeuw minder hoog ligt. Daar tref ik de twee vaders met zoons uit ons gezelschap aan en met z’n vijven lopen we langs het meer en maken nader kennis. Blijken ze dus uit Eckelrade en Rothem te komen en we hebben zelf gemeenschappelijk vrienden! Heb ík weer…
Later rijden we in een busje naar een rendierboerderij waar we door de eigenaars rondgeleid worden, in duo’s op de slee achter een rendier aan glijden en tenslotte in een hut rond een houtvuurtje rendierenvleesworstjes roosteren. Errug lekker!
Ik probeer met m’n iPhone wat foto’s te maken maar de batterij heeft het zwaar hier in die kou en loopt binnen de kortste keren leeg Gelukkig heb ik nog een extra grote accu bij me dus de Phone zal de komende weken overdag in m’n rugzak aan het accu-infuus hangen.
Als we om drie uur terug rijden is het alweer stikkedonker. Helaas blijft het de komende dagen nog bewolkt, dus dan zeker geen noorderlicht. Hoop dat dat later deze week wel nog gaat lukken.
‘s Avonds eten we samen in ons hotel; aardappelpuree, rendierenvlees (alweer), augurk en granberrydrab. Niet echt een culinair hoogstandje maar tóch lekker.
Morgen vertrekken we richting middle of (wifi- en soms elektriekloos) nowhere. Geen idee dus wanneer het vervolg op deze blog geplaatst kan worden.
Wilma:
ahhhh, nu ook met de foto’s!! Wow, zo’n rendierslee: te gek!
Ma 21 Dec: Sleetocht met husky’s
Na het ontbijt bezoeken we een huskyboerderij niet ver buiten Kuusamo. Daar worden we opgewacht door de baas die ons de eerste instructies geeft over de hondensleeën waarmee we vandaag op pad gaan.
De sleeën hebben het model van een badkuip van zeil met een houten frame. De onderkant van de slee wordt gevormd door een gebogen kunststof plaat over de hele lengte die tussen de glijders is gemonteerd en de passagier beschermt als de ondergrond te ruig wordt.
Het zijn 2-persoons sleeën waarbij eentje in de kuip niets zit te doen en alleen maar hoeft te genieten. Dat doet degene die achter op de uitlopers van de glijders staat natuurlijk ook, maar die moet ondertussen ook het span in de gaten houden en waar nodig in de bochten naar rechts of links overhellen zodat de boel niet omkiept (wat overigens, gelukkig bij een andere slee, later wel zal gegebeuren).
Als het steil omhoog gaat worden de honden wat door de stuurman/vrouw geholpen door mee te steppen of te duwen. En dan is het belangrijk om boven op de heuvel weer snel op de uitlopers te springen anders gaan de honden er zonder bestuurder vandoor.
Maar de allerbelangrijkste taak van de bestuurder is het remmen. Dat doe je door, als het bergafwaarts gaat, met je voet op een stang te duwen zodat twee haken de sneeuw in worden geduwd. Maar als je echt wilt stoppen moet je met je volle gewicht op die stang gaan staan en daarop blijven staan totdat de slee met een touw aan een paal of boom is vastgemaakt. Want als het aan de husky’s ligt wordt er niet gestopt, die zijn wild enthousiast en willen alleen maar sneller en verder.
Aria & ik besluiten een slee te delen en dat ik als eerste het stuurwerk voor m’n rekening zal nemen (slik). De slee met 6 husky’s ervoor staat aan een paal vastgebonden als Aria erin stapt. Dan neem ik mijn plaats in door op de rem te gaan staan terwijl de honden niet te houden zijn en een hels kabaal maken. En dan wordt het touw losgemaakt van de paal, laat ik de rem los en als een bliksemflits vliegt de slee vooruit, het wit besneeuwde landschap in.
Ik heb al veel beleefd op m’n reizen, maar dit is toch wel een van de mooiste dingen die ik heb meegemaakt. Door de witte naaldbossen vinden de honden feilloos hun weg en al gauw sta ik volkomen relaxed achterop alsof ik dat al jaren doe. Ik ben goed ingepakt en heb het gelukkig niet koud.
Voortgetrokken door de zes honden glijden we met een flinke vaart door de wildernis, door de bossen (een soort turbo-Ardennen) en langs bevroren meren.
Ondertussen spelen afwisselend Grieg’s Peer Gynt suite en Drs.P’s Dodenrit (troika hier, troika daar) in m’n hoofd om in de sfeer te blijven.
Normaal gesproken is het in deze tijd van het jaar zo’n 30 graden onder nul, maar vandaag vriest het amper. Mij hoor je niet klagen, maar de honden hebben het veel te warm met hun dikke wintervacht en rennen met hun tong uit hun bek om zoveel mogelijk af te koelen. Zo af en toe stoppen we om hen wat af te laten koelen maar van de honden hoeft het niet, die willen verder en ik moet alle moeite doen om de slee op de plek te houden.
Na 10 km zijn we halverwege, ruilen Aria en ik van plaats en kan ik vanuit ‘de kuip’ wat foto’s en een filmpje maken.
Zo af en toe, als het wat erg snel gaat lijkt het of ik in een bobslee zit en word ik van links naar rechts geslingerd. Maar het is goed te doen al vind ik het sturen veel leuker (en spannender).
Terug bij de thuisbasis worden de honden weer uitgespannen en lopen we wat rond tussen de hokken in de buitenlucht waar zo’n 180 husky’s verblijven.Dan is het lunchtijd en krijgen we in een warme traditionele houten Finse hut (Kota) een lekker maaltijd voorgezet van brood met zalm, rendier rookvlees en rendier-rookworst.
In de namiddag rijden we in ongeveer een uur naar onze overnachtingsplaats in Kylmäluomo aan de Russische grens.
Daar liggen een paar houten hutten in de naaldwouden van de taiga aan de rand van een van de vele Finse meren. Ik heb een solo-hut gereserveerd maar krijg een 4-persoons exemplaar met 2 stapelbedden, een keukentje, een grote tafel, bank en als toetje een privésauna (ja, en ook ‘room for a pony’, Hyacint Bucket zou tevreden zijn).
Deze hut hou ik totdat we naar huis gaan, al gaan we tussendoor nog een tocht naar een in de bossen gelegen hut maken waar we samen in die hut zullen slapen.
Bij binnenkomt zet ik de sauna ‘aan’ en na een half uurtje is het tijd om te relaxen! Ik pas nét op de 1.80m brede bovenste bank en lig een hele tijd niks te doen en te luieren, alleen af en toe onderbroken om water over de gloeiende stenen te gooien om dan door de warme damp weer gauw m’n plaats in te neme. Ja…het valt niet mee…ik heb het zwaar hier.
Om 6 uur hebben in een centrale hut afgesproken om samen te eten en daar blijkt zowaar wifi te zijn. Wat wil een mens nog meer 😉
Di 22 Dec: Langlaufen
Gisteravond nog lang in m’n hut zitten lezen. Na zo’n hele dag met de groep vond ik het wel weer eventjes goed en wilde ik na het avondeten weer wat tijd voor mezelf.
Bij de voordeur ligt een hele stapel brandhout en daarmee heb in m’n open haard lekker fikkie zitten stoken. Onderweg hierheen had ik ’s middags wat flesjes wijn ingeslagen en ook die kwamen goed van pas natuurlijk.
‘The Year of the Hare’ van de Finse (what else?) schrijver Arto Paasilinna stond deze avond op het programma. Een heel bijzonder boek, zal terug in Maastricht eens kijken of hij nog meer geschreven heeft.
Vanochtend vroeg op want we willen weg zodra het licht wordt. Na het ontbijt trekken we onze skischoenen aan en stappen de sneeuw in, dat wil zeggen een natte grijze drab want het is inmiddels gaan dooien (%%#$£¥%#£$¥£!) en waar gelopen wordt is de sneeuw al wat gaan smelten.
Gelukkig is alles in het bos nog gewoon wit dus we kunnen onze langlaufski’s gewoon onderbinden.
Ik schat dat ik zo’n 35 jaar geleden voor het eerst én voor het laatst in de Ardennen op de latten gestaan heb dus het is weer even wennen op die dingen.
Ik ben nogal angsthazerig aangelegd maar wil tegelijkertijd altijd alles proberen met als gevolg dat ik nogal verkrampt het eerste deel van het traject aflegde. Vooral als het heuvelafwaarts gaat, knijp ik ‘m.
Maar gaandeweg word ik wat zekerder van m’n kunnen, relax ik meer en kan ik onderweg genieten van de omgeving waar we doorheen glijden.
De sneeuw is inmiddels verdwenen van de bomen en de bruine stammen steken recht omhoog uit de witte ondergrond.
Terug bij ons meer stook ik de sauna weer op, muziekje (iPhone met speaker) erbij en dan ga ik heerlijk plat. Inmiddels heb ik de truc ontdekt hoe ik al liggend, zonder op te staan, met de kan het water uit de strategisch opgestelde emmer over kan hevelen naar stenen in de kachel zodat de sauna lekker vol stoom komt te staan. Werkt perfect!
Als het om een uur of drie weer donker wordt zit ik aan de tafel bij het knetterende haardvuur en voor het raam, met uitzicht op het besneeuwde bos en het bevroren meer, te lezen en schrijven.
De dagen zijn kort hier en vandaag was het maar vijf uur licht. Helaas tot nu toe nog geen zon en blauwe lucht gezien en dat maakt de wereld hier nogal zwart/grijs/wit. Niks mis mee, heel mooi, maar ik kijk er naar uit dat donderdag (hopelijk) de zon gaat schijnen.
En met een beetje geluk komt dan ’s nachts ook het Noorderlicht te voorschijn. Zou mooi zijn!
’s Avonds met Geert-Jan & Mariella geleerd hoe vuur te maken zonder lucifers of aansteker. Dat betekende eerst met een mes hout- en bastsnippers snijden en dan met een magnesiumstick, wat handigheid en geduld proberen de hele handel in de fik te krijgen. Dat lukte wonderwel en als eerste had ik het hout branden. Natuurtalent, zullen we maar zeggen 😉
Udo:
Ja van al die sauna’s en open haarden gaat de sneeuw smelten natuurlijk: global warming.
Wo 23 Dec: Trekking op sneeuwschoenen
Als we na het ontbijt buiten komen steken de sneeuwschoenen en bijbehorende stokken in gelid rechtop uit de sneeuw omhoog. Geen enkel paar is hetzelfde en ik als enige heb een knaloranje exemplaar toebedeeld gekregen waarmee ik de komende dagen voor gek mag lopen.
Maar goed, ze passen en het lopen ermee valt heel erg mee. Er zitten behoorlijke spikes onder waardoor je minder glijdt als er steil geklommen of afgedaald moet worden.
Voor vandaag staat een 10 km lange tocht door de uitgestrekte naaldwouden van de taiga op het programma. Het besneeuwde landschap van naaldbomen en bergheuvels is prachtig en het is, voor het eerst deze week, onbewolkt.
We klimmen eerst steil omhoog en lopen verder via een rif met rechts onder ons een bevroren meer waarop enkele mannen aan het ijsvissen zijn en links een steile helling met besneeuwde pijnbomen die langzaam verkleuren door de zon die in de verte heel langzaam rood boven de horizon uitkomt.
In de loop van enkele uren zal diezelfde zon ook weer even langzaam verdwijnen zonder hoog te hebben gestaan. Eigenlijk gaat de zonsopgang hier in deze tijd van het jaar meteen over in de zonsondergang waardoor het maar zo’n vijf uur (enigszins) licht is.
Het is koud vandaag (-15*C) maar ik ben goed gekleed en door de inspanning blijf ik warm. Dat geldt niet voor alles, m’n snot bevriest meteen en als ik bij een pauze m’n rugzak afdoe voel ik het zweet op m’n rug meteen verkillen. M’n boterhammen zijn bevroren als ik ze uit m’n rugzak haal en ook de pindarotsjes die uitgedeeld worden zijn in ijsrotsjes veranderd.
Het lopen op de sneeuwschoenen is zwaar maar m’n conditie is goed en ik heb er plezier in.
Halverwege stuiten we op Harre, de eigenaar van ons blokhutten, die via een omweg op z’n sneeuwscooter naar onze lunchplek is gereden en daar een vuur heeft gestookt waarboven een grote pan met soep hangt te dampen.
Dan vervolgen we de tocht naar onze overnachtingsplaats in Hukantupa, midden in de uitgestrekte bossen.
Ik moet tijdens de eerste kilometers ongemerkt iets verrekt hebben want m’n linker lies begint steeds meer pijn te doen. Met name als we klimmen of als ik in de hoge sneeuw m’n voeten hoog op moet tillen wordt de pijn steeds heviger en straalt op den duur uit naar de rest van m’n been.
Geen idee wat er aan de hand is maar ik ben blij als we op een open vlakte halt houden om foto’s te maken van de maan die met een prachtige gloed eromheen aan de hemel hangt.
De laatste kilometers zijn erg zwaar want ik kan steeds minder met m’n linkerbeen en m’n rechterbeen maakt overuren. Nu weet ik, met m’n slepende been en knaloranje sneeuwschoenen, meteen waar de term ‘lame duck’ vandaan komt 😏
Maar dan arriveren we dan toch eindelijk, in het donker, bij de afgelegen boshut. Daar is geen electriciteit of stromend water maar gelukkig wel veel hout, sneeuw en een bron. En verder is er niets dan stilte.
De groep verspreid zich over het huis en het terrein; er wordt hout gehakt, vijf houtkachels worden aangemaakt om de ijskoude hut warm te krijgen, een gebroken raam wordt provisorisch gedicht, er wordt water gehaald en gekookt en de sauna (een houten hut buiten in de sneeuw) wordt warm gestookt.
Als na een uur of twee alle werk gedaan is gaat de eerste groep naar de sauna. We kleden ons uit in de grote hut en lopen dan naakt door de sneeuw naar de sauna buiten die inmiddels goed op temperatuur is gekomen. Behalve de vloer dan, die is bevroren (…) en we kunnen ook niet met onze blote handen aan bv de sleutel van de deur komen want dan vriezen we eraan vast…
Maar de sauna is geweldig en we genieten van de warmte en de stoom die naar boven kruipt als we water op de kachel gooien.
Terwijl we daar zo zitten begint iemand wat te neurieen en dat gaat even later over in het zingen van kerstliederen. Ik ben zoals gewoonlijk degene die de ene tekst na de andere uit haar geheugen te voorschijn weet te halen en naast de klassiekers (met dank aan Femmes Vocales en Lingua e Musical) komen ook Wham, Maria Carey, Slade en John Lennon voorbij.
Halverwege gaan we even naar buiten om, zoals dat hoort, af te koelen in de sneeuw. En dan weer gauw naar binnen!
We eten later met z’n allen in de grote keuken en ik ben vandaag de eerste die naar (stapel)bed gaat, ik wil m’n linkerbeen wat rust gunnen in de hoop dat dat morgen weer als vanouds zal doen wat het moet doen.
Charles:
Mooi verslag!
Do 24 Dec: Terug naar de bewoonde wereld
Nadat we het huis aan kant hebben gemaakt en opnieuw hout hebben gehakt om de voorraad aan te vullen laten we de indrukwekkende plek midden in de Finse bossen achter ons en trekken verder op onze sneeuwschoenen.
We dalen af naar een bevroren meer en lopen langs een beverburcht van zo’n 2 meter hoog.
Er leven hier natuurlijk ook de nodige bruine beren maar die zijn aan hun winterslaap bezig dus vormen geen gevaar. Wel zien we regelmatig eland- en andere sporen maar verder heb ik tot nu toe alleen een eekhoorn en een haas gezien.
Na een uur lopen begint mijn linkerlies weer op te spelen en de rest van de dag blijft het wat dat betreft afzien. Heel vervelend, want qua conditie gaat het perfect en ook mijn arthroseknie doet probleemloos mee. Maar ik loop dapper door (heb overigens geen andere keuze); is karaktervormend zullen we maar zeggen… 😏
Maar de prachtige natuur waar we doorheen lopen maakt veel goed, al zal de bevroren uil die we op ons pad vinden er waarschijnlijk anders over gedacht hebben.
Het is minder koud dan gisteren maar zo af en toe sneeuwt het lichtjes en dan verandert de sfeer meteen. Mooi!
Harre wacht ons halverwege weer op met warme soep en worstjes en over enkele bevroren meren lopen we terug naar onze thuisbasis in Kylmäluom.
Daar duik ik meteen langdurig de sauna in (helaas geen massage achteraf 😕) en verzorg daarna m’n spieren en blaren.
En dan is het kerstavond en schuif ik aan een door Harre feestelijk gedekte tafel voor een (relatief) uitgebreid diner. Nee, ook hier valt niet aan het kerstgebeuren te ontkomen.
Voor na het diner heeft onze gids wat spelletjes bedacht maar daar bedank ik vriendelijk voor en trek mij terug ik mijn eigen blokhut. Weer eventjes een avondje voor mezelf.
Vr 25 dec: IJsvissen én een nachtelijk ijswaterbad
Na het ontbijt pakken we ons voor de zoveelste keer dik in en als mummies lopen we het ijs op waar we willen gaan vissen.
Met een grote schroefboor boor ik een gat in het 15 cm dik ijs, schep het losse ijs er uit en laat dan de vishaak het ijskoude water in zakken.
En dan is het een kwestie van wachten… Tijd genoeg voor wat contemplatie, om het afgelopen jaar nog eens de revue te laten passeren en de hoogte- en dieptepunten een plaats te geven. Pfff…
Lisa is de eerste die een gil geeft omdat ze beet heeft en even later houdt ze triomfantelijk een klein visje omhoog. Dan ben ik aan de beurt en sla een klein baarsje aan de haak dat ik daarna door het gat weer terug zet om verder te groeien.
Daarmee heb ik meteen mijn doelstelling voor dit project bereikt (ik wilde alleen maar even kijken hoe dit in z’n werk gaat) en ga weer terug naar binnen voor een mok warme chocolademelk.
De rest volgt even later en daarmee wordt de vangst voor vandaag vastgesteld op 2 miezerige visjes…
De échte helden onder ons willen vanmiddag gaan ijszwemmen (!) dus voor de lunch moet er, nu het nog licht is, alvast een groot wak gemaakt worden.
Daarvoor worden twee gaten in het ijs geboord waarvan één gebruikt wordt om een vierkant rond het andere te zagen met een grove zaag van zo’n anderhalve meter lang.
Dan wordt een houtblok, waar een touw aan vastgebonden is, door het ronde gat in de vierkante blok ijs geduwd dat zich vervolgens onder het blok klem zet waardoor het blok met het touw uit het (1.50m diepe) water kan worden gehesen.
Als het wak groot genoeg is gaan we lunchen en moed verzamelen voor de koude duik.
Uiteindelijk lopen we met z’n zevenen (behalve ik nog 1 vrouw en 5 mannen) naar een sauna om ons om te kleden (ik ga bloot, de anderen in zwemkleding) en met onze snowboots aan en een handdoek omgeslagen lopen we door een sneeuwbui naar het meer.
De rest van de groep staat ons rond het wak op te wachten en zal ons aanmoedigen, filmen en zorgen dat we aan de overkant van het wak meteen onze handdoek en boots aangereikt krijgen als we uit het water komen.
En dan is het een kwestie van verstand op nul zetten, even diep adem halen, met m’n blote kont op de rand van het ijs gaan zitten, het water in glijden, even kopje onder gaan en zorgen dat ik vervolgens zo snel mogelijk aan de overkant kom om er daar weer uit te kruipen en een handdoek omgeslagen te krijgen terwijl een ander groeplid m’n ijskoude voeten in de sneeuwboots wurmt. I did it!
Tot zover het voorschot op, en versie van, mijn nieuwjaarsduik 😉
Ik wacht nog even tot ook de anderen de klus hebben geklaard en dan lopen we samen koukleumend maar tevreden terug naar de sauna om daar bij te komen.
Als we in de sauna zitten komt de gids vragen of we nog een tweede keer willen. Ik denk eerst dat dat een grap is, maar nee, de tweede keer schijnt veel bijzonderder te zijn omdat je nu weet dat je het aan kunt. Maar dan moet je eigenlijk wel minstens 15 seconden tot je nek in het water blijven. En dat kan, als je maar goed ontspant en let op je ademhaling.
Tja…en dan laat ik me toch weer overhalen…
Ik stap opnieuw in m’n (natte) boots en loop in m’n nakie met de anderen weer de 100 mtr naar het meer, probeer te relaxen (…), glij rustig het water in, zak door m’n knieen en blijf een kleine minuut tot m’n hoofd onder water. De gids instrueert me ondertussen hoe ik moet ontspannen maar dat gaat eigenlijk vanzelf goed. Vreemd genoeg heb ik alleen (ijs!-)koude voeten en billen, m’n bovenlijf voelt in het ijswater relatief warm aan. En zo schuifel ik heel langzaam naar de overkant.
Pas later, als ik het filmpje terug zie, realiseer ik mij dat ik zo lang in het water geweest ben. Het viel al met al heel erg mee en de gids had gelijk: het was inderdaad héél bijzonder en ik ben erg tevreden over mezelf 😉
Later die middag drink ik met John in de hut van Olav en Niels een glaasje wijn terwijl we eerdere reizen en de stand van zaken in Maastricht doornemen.
En dan is het weer tijd voor de gezamenlijke maaltijd in de ‘hoofdhut’ met nóg meer sterke verhalen en veel lol.
Tenslotte de avond weer in stijl, alleen in m’n hut met open haard en wijn, afgesloten. Life is good!
Rosemarie:
Whow Carla, ongelofelijk dapper!!!! En wat zul jij gezond en gehard terug komen zeg!
Dit zijn pas de echte rites de passage hè? Geniet nog lekker van al die bijzondere ervaringen!
Liefs,
Rosa
Za 26 Dec: Sneeuwscooteren en het Noorderlicht
Laatste dag alweer, helaas.
Het heeft weer gesneeuwd vannacht en het bos en de meren zien er prachtig sprookjesachtig uit als ik richting ontbijt loop.
Met z’n negenen besluiten we er vandaag met de sneeuwscooter op uit te gaan.
Daarvoor moeten we eerst een half uurtje met een taxibusje naar de startplaats rijden en daar staan een gids en 6 scooters ons op te wachten. De gids en ik hebben elk een ‘eigen’ scooter en de anderen bezetten als duo een scooter en ruilen halverwege van zitplaats. We krijgen van de gids een integraalhelm aangepast en instructies over de scooters en de spelregels voor de drie uur durende tocht.
Und dann gehts los!
Eerst maar eens op ons gemak in de Easy-Rider-stijl over een groot bevroren meer waar weinig sneeuw ligt (die is weggeblazen) en waar goed vaart gemaakt kan worden.
En dan rijden we de bossen in over brede besneeuwde paden, over kale vlaktes, smalle kronkelige bospaadjes, over bruggetjes, steile hellingen en spannende afdalingen. Het sturen kost veel kracht en concentratie en zo af en toe maak ik een ongeplande schuiver, maar uiteindelijk slaag ik er steeds weer in op het juiste pad te blijven (…).
En ik geniet! Zit met een glimlach van oor tot oor achter het doorzichtige vizier en zing luidkeels m’n feelgood-rippetwaar (nooit geweten dat een integraalhelm zo’n goede akoestiek heeft).
Halverwege stoppen we bij een houten ‘tipi-hut’ waarin we door de gids, rond een knapperig houtvuur, koffie en donuts gereserveerd krijgen.
Buiten staan ondertussen onze scooters geparkeerd bij de hondenhokken die blijkbaar gebruikt worden als een huskykolonne hier halt maakt.
En dan stap ik weer op m’n scooter en schieten we weer verder door het prachtige witte landschap.
Het laatste stuk voert ons weer over het bevroren meer en dan zetten we een laatste spurt in. Geert-Jan, onze snelheidsmaniak, schept later op dat hij 105 km/uur heeft gehaald (met een doodsbange Marcella achterop) maar ik heb geen idee hoe hard ik gereden heb. Ik ken mijzelf en heb mijzelf verboden op de snelheidsmeter te kijken omdat ik weet dat ik dan ook steeds sneller wil. En deze keer hou ik mij voor de verandering eens aan een afspraak met mezelf…zou ik vaker moeten doen 😏
Het is inmiddels 13.30 uur als de zon aan haar afdaling begint en de lucht aan de horizon geel/roze/rood kleurt. Magnefiek!
Later bij de lunch treffen we de rest van de groep weer op onze thuisbasis.
Ik loop door een sneeuwbui naar m’n hut waar ik eerst maar eens de sauna warm stook en ondertussen al wat spullen in m’n koffer stop. En dan ga ik voor het laatst plat in m’n eigen sauna, stook daarna de open haard op, muziek en een glaasje wijn erbij, hmm…
Een uur voor het diner ga ik op pad voor een laatste (solo-)wandeling door de sneeuw. Eerst neem ik een kijkje bij de iglo’s die de mensen die vandaag thuis gebleven zijn hebben gebouwd en dan loop ik verder richting meer. Aan de rand van het bevroren, witte meer blijf ik lang staan kijken naar de volle maan die er aan de overkant prachtig bij ‘hangt’.
Stiekem hoop ik natuurlijk dat het Noorderlicht zich laat zien, maar helaas, dat is er deze week nog niet van gekomen en ik vrees her ergste. Maar…vanaf middernacht zou het onbewolkt moeten zijn en ik neem me voor vannacht gewoon elk uur even naar buiten te gaan kijken. Het zal me niet gebeuren dat het schouwspel zich voltrekt terwijl ik lig te slapen!
Harre heeft voor ons laatste diner een typisch Fins gerecht voor ons bereid: aardappelpuree met rendiervlees, augurken en bessenconfituur. Niet echt een culinair hoogstandje maar ik geniet er niet minder van.
Als ik na het diner om een uur of tien weer naar m’n hut terugloop zie ik grijze slierten in de lucht zweven. Dat moet het Noorderlicht zijn, maar ik had dat in kleur besteld, dus ben nog niet tevreden.
Ik steek voor het laatst de open haard aan en als ik een half uur later even naar buiten loop is er een grote rode cirkel rondom de maan verschenen. De foto-app op m’n iPhone heeft de hele week goed werk geleverd maar dit natuurverschijnsel krijg ik helaas niet ‘gepakt’.
Een half uur later wordt er op mijn deur gebonst: Geert-Jan die het Noorderlicht boven het meer heeft gespot. Ik trek snel m’n gereed liggende jas, sjaal, muts en wanten aan en spurt naar buiten. Maar helaas, het is alweer weg.
In m’n eentje loop ik wat verder door het donkere bos, genietend van de krakende sneeuw onder m’n schoenen en de volle maan die nog steeds door de bomen schijnt. En dan opeens zie ik een lange, felgroene sliert achter een boomtop boven me vandaan glijden. Het Noorderlicht! Yes!
De spooky sliert zoekt z’n weg door de lucht en verdwijnt dan even plotseling als hij verscheen. Ik blijf nog een hele tijd naar boven staan turen maar helaas, de hemel trekt langzaam dicht en er valt (dus) niets meer te zien.
Dan komen ook een paar andere groepsleden uit hun hutten naar buiten en samen lopen we naar het meer en wachten daar in de vrieskou op wat komen gaat. Niets dus…
Als we het echt niet meer houden van de kou besluiten we om een sneeuwwandeling te maken in de hoop dat het ondertussen opklaart. Maar het mag niet zo zijn en na middernacht zoekt iedereen z’n hut weer op.
Ik besluit in de woonkamer op de bank te slapen en elk uur even op te staan om door m’n raam te kijken of het Noorderlicht zich nog eens laat zien boven het meer. Dat blijkt vergeefse moeite… het zit er niet meer in op deze reis.
Maar ben ik even blij dat ik eerder vannacht op het juiste moment omhoog keek!
Angela:
Carla, zo jij hebt veel beleefd zeg en ik vind het zo stoer dat je voor niets en niemand bang bent.
In dat ijskoude water, langlaufen, op een sneeuwscooter, in je eentje in een donker bos lopen: je doet het! Fantastisch. En dan ook nog het noorderlicht heel eventjes gezien: je hoeft niet meer terug: gelukkig?????!!!!!
