Zonde om op deze mooie najaarszondagmiddag zoveel binnen te zijn, denk ik onderweg naar Sint Truiden, waar ik met met wat muziekvrienden heb afgesproken.

Ons vocaal ensemble bestaat 35 jaar en dat wordt gevierd met een al lang geleden gepland uitstapje naar België waarin, naast het sociale aspect, met name cultuur centraal staat.

Marion gidst ons kundig van kerk naar abdijtoren naar crypte naar museum en ik wandel braaf mee.
Maar eerlijk gezegd vind ik het allemaal wat tuttig en saai en ik ben dan ook blij als we op het grasveld van het Begijnhof picknicken met koffie en gebak. Hè hè, even tijd om van de zon en de herfstkleuren om me heen te genieten. En ik geniet!

Als we uitgeluierd zijn en de obligatie groepsfoto’s gemaakt zijn, pakken we onze spullen en lopen de Begijnhofkerk in. Die is nagenoeg leeg; geen stoelen of banken, enkel wat loslopende cultuurliefhebbers die de prachtige muurschilderingen en de imposante houten gewelven bewonderen.

We leggen onze tassen achter een pilaar en ik open de partituren op m’n iPad. Er kan eindelijk gezongen worden!
Midden in de kerk staan we in een cirkel en al gauw vullen onze klanken de hoge ruimte. De geweldige akoestiek doet de werken van Lauridsen en Purcell eer aan en terwijl steeds meer bezoekers blijven staan luisteren, laten we ons moeiteloos meevoeren met de muziek.
En dan is het tijd voor Bach, mijn favoriet. Ik zou er bijna stil van worden, zo mooi…

Als ik aan het eind van de middag weer op m’n gemak terug naar Maastricht rij, zie ik de prachtigste landschappen in herfstkleuren langs me heen schieten. En Bach, op m’n autostereo deze keer, doet de rest.

Sint Truiden, oktober 2015