Maastricht, november 2014

De Sint Pietersberg laat zich van zijn beste kant zien vandaag en we genieten van de stralende zon, de prachtige herfstkleuren en het als vanouds samen op pad zijn. Vanuit haar rolstoel bekijkt ze het steile hellinkje naar het terras van Slavante.

De laatste keer dat we hier waren nam ze die hindernis moeiteloos en lieten we ons de koffie en appeltaart op het terras goed smaken.
Maar vandaag is de helling bedekt met een gladde laag doorweekte bladeren. Wat denk je, vraag ik, gaat dat lukken? Ik zie dat ze er geen vertrouwen in heeft maar ze probeert het toch. Waarschijnlijk om mij een plezier te doen.

De rolstoel raakt al gauw in de slip en ze glijdt langzaam terug. Jammer, zegt ze resoluut, dan nemen we gewoon het andere pad. Ik slik en fiets over het smalle pad voor haar uit. Zij volgt en als ze me inhaalt zegt ze “Kijk nou toch eens, wat een prachtig uitzicht!”. Zoals gewoonlijk kiest ze ervoor haar humeur niet te laten bederven door haar beperkingen en te genieten van wat nog wel in haar mogelijkheden ligt.

Onder ons zien we de blauwe Maas glinsterend stromen en in de verte rijst het plateau van Margraten op in de strakblauwe lucht. We dalen op ons gemak de haarspeldbochtenhelling af, steken de weg over en nemen het jaagpad stroomafwaarts. Op zoek naar een bankje in de zon.

Voor vanmiddag hebben we een fotosessie gepland. We willen een nieuwe selfie van ons twee maken en toevoegen aan onze verzameling duo-selfies; foto’s die ik van haar maak waarbij mijn eigen gezicht te zien is in de achteruitkijkspiegel van haar rolstoel. En zoals gewoonlijk kunnen we het weer niet eens worden over hoe we dat de vorige keer gedaan hebben. Moet ik nu vóór of achter haar staan en hoe stond die spiegel ook alweer? We hebben allebei onze eigen theorie hierover, zijn even koppig en genieten van het gekibbel.

Dankjewel, zegt ze enkele uren later, voor de mooie middag. Allebei weten we dat dit ons laatste wandeling samen was. Insgelijks, zeg ik, en slik.