Een aangekondigde dood

20141020NannyZe heeft de hoop opgegeven. Na een lang traject van gesprekken met huisartsen, specialisten, en psychiaters bij wie ze geen gehoor krijgt op haar vraag om euthanasie.

Steeds weer moet ze haar verhaal vertellen. Waarom ze niet meer verder wil leven, dat het gaat om kwaliteit van leven en niet om zo lang mogelijk te leven. Dat ze niet levensmoe is maar wel dít leven moe.
Ze vertelt over haar angst om het laatste beetje zelfstandigheid los te moeten laten en volledig overgeleverd te zijn aan de hulp van anderen. Om haar autonomie kwijt te raken en te eindigen als een kasplantje.  Maar de artsen willen er niet aan en verwijzen haar door naar weer andere hulpverleners die deze casus ook veel te ingewikkeld vinden en de boot afhouden.

Ik zit erbij en zie hoe ze lijdt. Hoe ze de moed verliest en de kracht niet meer op kan brengen om te vechten voor een menswaardig einde. Tenslotte haal ik haar over om het nog éénmaal te proberen en ik beloof haar dat ik haar tot het einde zal steunen.

De arts van de Levenseindekliniek, onze laatste strohalm, luistert goed en stelt de juiste vragen. Dit is de eerste arts die ook geïnteresseerd is in de mens áchter het medisch dossier.
En dan blijkt dat ze ‘zonder meer’ voldoet aan de voorwaarden voor euthanasie. Zolang we maar de officieel juridische weg volgen staat ons niets in de weg.
Als de arts weg is kijken we elkaar opgelucht aan. “Zo kan het dus ook”, zeg ik en ze knikt kalm.

We praten over de manier waarop en wanneer ‘het’ zal gebeuren. We prikken een datum, zoeken een kist uit.
De gesprekken met haar vrienden en familie vallen haar zwaar maar ze twijfelt geen moment over de juistheid van haar beslissing. Dat maakt het voor mij makkelijker en ik help haar waar ik kan.

En tussendoor ga ik gewoon door met m’n leven en maak ik plannen voor de toekomst. Een toekomst waar zij geen deel van uit zal maken.

Nog drie weken te gaan.

Maastricht, 9 november 2014

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.