Voor het eerst

Zwitserland, juli 2010

Het valt niet mee om overeind te blijven als we samen de grashelling afrennen. Maar ik ben het dan ook niet gewend om met riemen aan een man vastgeklonken te zijn.

Deze keer vind ik het echter prima. Bij elke stap die ik zet voel ik hoe de man achter mij dezelfde beweging maakt. Als ik bijna struikel, struikelt hij met me mee. Maar het lukt ons om overeind te blijven.

Alhoewel we steeds sneller lopen, probeer ik te ontspannen en zoveel mogelijk van het moment te genieten. Dat wordt wat lastig als even verderop het eind van de bergwei in zicht komt. Ik weet dat het uitzicht op die plek geweldig is en ik weet ook dat het daar loodrecht naar beneden gaat. Maar voordat de paniek toeslaat worden we opgetild en gaan we met parachute en al de lucht in.

2010 ParaglidingEn dan is het stil, héél stil…

Ik heb in m’n leven al vaak gevlogen maar wat ik nu ervaar is niet te vergelijken met het vliegen in een vliegtuig of helicopter. Geen motoren, geen mensenstemmen; alleen wij twee en de wereld onder ons.

Ik durf nog niet naar beneden te kijken en richt m’n aandacht op de bergketen aan de overkant van het dal. Naar de stijle noordhelling van de imposante Eiger en de besneeuwde toppen van de Jungfrau en de Mönch.

De man achter mij heeft er zin in en maakt handig gebruik van de thermiek om de wildste capriolen uit te halen. Dat blijkt het best in de buurt van een bergwand te kunnen omdat het daar het hardst waait.
Net als ik denk dat we te pletter zullen slaan tegen het grijze graniet geeft mijn achterbuurman een ruk aan de parachute waardoor we een scherpe draai maken en weer omhoog schieten. “Alles in Ordnung?” vraagt hij en ik steek mijn duim omhoog, held dat ik ben.

En dan is het tijd om langzaam de daling in te zetten. Op ons gemak zigzaggen we door het dal waar we een zachte landing maken.
M’n allereerste keer, dat smaakt naar meer!