Superbloedmaan

De buitendeur kraakt als ik in het donker de koude en stille nacht instap.
Het is vier uur ’s nachts en op m’n sloffen loop ik in m’n pyjama naar buiten.
Beneden in het dal branden de lichtjes van het dorp en in de verte kruipen de rode achterlichten van een auto langzaam de slingerende heuvelweg op .

Ik zoek de maan die een paar uur geleden nog groot en helder boven het dal hing. Daar zie ik nu alleen de talloze sterren aan de zwarte hemel met hier en daar wat lichtjes van vliegtuigen die hoog boven de Ardennen hun weg zoeken naar verre oorden.

Over de krakende kiezels loop ik over het terras naar de zijkant van het landhuis en daar verschijnt de maan in zijn (haar?) volle pracht boven de donkere boomtoppen.

MaansverduisteringHet maanoppervlak heeft een koperrode gloed gekregen en omdat ik de volledige verduistering wil afwachten ga ik op het bankje onder de pergola zitten. Het is koud maar met mijn vest over m’n pyjama is het goed vol te houden.

Op m’n iPhone-radio legt een sterrenkundige uit wat ik zie; de maan die dicht bij de aarde staat én door de schaduw van de aarde schuift. Daardoor wordt de grote maan bedekt met een rode gloed en ontstaat de zogenaamde ‘superbloedmaan’.
Ik zit erbij en kijk ernaar. En geniet van de rust, de kleuren en de muziek die klinkt als de sterrenkundige uitgepraat is.

Als ik terug het grote huis in ga, loop ik voorzichtig door het trappenhuis. Het is ondoenlijk om in stilte door dit oude landhuis te lopen want het geluid van de krakende treden en vloerplanken zoekt z’n weg in de akoestiek van de hoge ruimtes.
Ik ben bang dat ik even later niet als enige wakker zal liggen.

Stavelot, september 2015

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.